Kneuterige kampeerders en plotseling bloedvergieten

Eindelijk eens een goede Nederlandse horrorfilm, aldus een enthousiaste vaderlandse pers. Een merkwaardige constatering, want vorig jaar nog had het huiveringwekkende Borgman ook alle kenmerken van het genre. Maar als Alex van Warmerdam het doet is het ineens arthouse. Tot zover het critici-gekibbel en over naar De Poel zelf, wat inderdaad een enge en dus gelukte horrorfilm is, omdat de makers de regels begrijpen.

Zoals het hoort is het verhaal simpel en doeltreffend: twee bevriende gezinnen gaan kamperen. Tegen beter weten in slaan ze hun kamp op bij een donkere poel in een afgesloten natuurgebied. Geïsoleerd van de rest van de wereld gebeuren hier akelige, halfverklaarbare dingen, waardoor de onderlinge spanningen oplopen en van kwaad tot erger gaan. Het blijft in het midden of het gaat om cabin fever of dat er bovennatuurlijke krachten spelen.

Ook begrijpen de makers de les van Hitchcock: hoe herkenbaarder de setting, hoe angstaanjagender de horror is daar die binnendringt. De Poel heeft een goed oog voor de komische kneuterigheid van Hollandse kampeerders en frustraties binnen families. Dit is vermoedelijk de bijdrage van acteur Gijs Scholten van Aschat, die het script schreef samen met regisseur Chris Mitchell.

Scholten van Aschat speelt met verve een net ontslagen bankier, die tegen de klippen op zijn mannelijkheid wil bewijzen. Dat hij al jarenlang samenwerkt met tegenspelers Carine Crutzen en Bart Klever is te merken. Ze voelen de fijne puntjes van een moeizaam huwelijk en dito vriendschap perfect aan. De chemie spat van het scherm. In verhouding is het acteerwerk van de jonge acteurs wat bleek, en dat is een probleem, want zij zijn de gene met wie de kijker zich moet identificeren.

Andere zwakke punten zijn de momenten waarop de film te veel uitlegt. Horror werkt het beste als het vooral doet vermoeden. Gelukkig heeft dit de overhand in De Poel. De shots van rottend vlees, insecten die dode dieren opvreten, dromen die misschien geen dromen zijn, zorgen voor een unheimische, verwarrende sfeer. Plotselinge en pontificaal in beeld gebracht bloedvergieten zorgt voor de schrik en gruwel. Het mag ook worden opgemerkt dat de bloederige effecten zijn gemaakt met ouderwets kunststof, wat mijn voorkeur heeft boven CGI.

Genoeg dus voor een lekker griezelige avond. Laat de zoveelste suffe Nederlandse romcom links liggen, en ga deze film zien. De Poel is een dappere Nederlandse productie die steun van de kijker verdient.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film.  Volg Bart ook op Twitter