Kletterende dominostenen

Na de moord op Theo van Gogh, na 9/11, na Parijs, na Brussel, na Istanbul en nu na Nice, smeekte ik dat de aanslagen niet uit naam van Allah zouden zijn gepleegd. Ik bad en hoopte vurig dat de daders niet uit naam van het geloof waar ik mee ben opgegroeid tot hun daden zouden zijn gekomen. Uit angst voor de gevolgen.

Ik vrees ook de tegenreactie, voor mijn moeder, die met haar hoofddoek als moslim herkenbaar is. Voor mijn broers, die met hun baarden als moslim herkenbaar zijn. Voor mijn vader, die met zijn djellaba als moslim herkenbaar is.

Je voelt het wantrouwen groeien. Je ziet de samenleving zich splitsen. Met iedere aanslag wordt de kloof groter. Met iedere aanslag winnen de terroristen, iedere keer een beetje meer.

Ik vrees dat de zaadjes van angst die ze planten, zullen uitgroeien tot een hardnekkige struik van haat. En dat de dominostenen door blijven kletteren. Dat er vervolgens weer moslims zullen zijn die geloven dat terreur een juiste methode is om het geloof te belijden. En dat het zal leiden tot vergelding op vergelding op vergelding. Als zij het tegen ons doen, dan wij tegen hen.

Dat kun je jaren, tientallen jaren, ja zelfs honderden jaren volhouden. Het is een kettingreactie waar pas een einde aan komt als iedereen het geweld zat is. Of er niemand meer over is.

President Hollande riep onmiddellijk op tot een strafexpeditie tegen de landen waar de terreur vandaan komt. Misschien dat de terreur inderdaad ophoudt als IS verslagen is. Maar laten we wel wezen. Dat dachten we ook toen de Taliban verslagen werd, en Al Qaida in het nauw gedreven. Steeds leidt de overwinning op terreur tot nieuwe terreur, die tot nu toe alleen nog maar erger is gebleken dan de vorige. Elke daad leidt weer tot een nieuw imitator. Dat geldt niet alleen voor terrorisme maar ook bijvoorbeeld voor gekken die kinderen doodschieten op scholen.

Maar wat kunnen we dan wel doen om terreur te stoppen?

De man die in Nice de mensen doodreed werd gedreven door haat, bloeddorst en waanzin. En het idee dat hij zo een held kon worden. Er is hem verteld dat hij iets goeds deed. Zonder dat was hij niet tot zijn actie gekomen. Ja, hij was waarschijnlijk gestoord, want alleen een gek is tot zo’n gruweldaad in staat. Maar dat is niet het enige. De haat is hem wel aangepraat. En daar kunnen wij wél iets aan doen.

Iedereen, ongeacht politieke overtuiging, religie of wat voor levensopvatting dan ook. Haat kan en moet je bestrijden. Iedereen die denkt dat geweld en haat geoorloofde middelen zijn om je eigen doelen te bereiken, kun je terecht wijzen. Dat begint al aan de koffietafel, in de kroeg, op sociale media.

Tegen terrorisme zijn we als gewone burgers misschien niet opgewassen, maar de voedingsbodem kunnen we wél bestrijden. Laten we dat in godsnaam doen.