"Kinderen met ADHD niet meteen aan pillen"

Fijne tendentieuze kop weer, alsof ouders kinderen zonder nadenken meteen maar een pil in de mond van hun kind stoppen en e.e.a. zonder moeilijke overwegingen en lange aanloop gaat. Al deze deskundigen praten wel anders als ze elke dag opstaan met een mannetje van 8 in huis dat het eerste half uur alleen maar stuitert, rond vliegt, alles doet behalve dat wat nu eigenlijk even moet, niet aanspreekbaar is en onbedoeld en zonder het zelf te willen iedereen tot wanhoop drijft. Na onderzoek door- en op voorschrift van de kinderarts gebruiken we nu Concerta voor hem. (langwerkende variant van ritalin) Binnen een half uur verandert ons ventje in een welliswaar druk maar wel bereikbaar kind. Hij kan zich dan wel redden bij het aankleden en al die kleine taakjes die in het dagelijks leven voorkomen. Maar nog veel belangrijker, op school gaan zijn resultaten met sprongen vooruit als hij medicatie gebruikt. Hij is zonder absoluut niet in staat om zich te concentreren. Ook wordt hij door zijn klasgenoten veel beter geaccepteerd en raakt hij niet in een sociaal isolement. Nu lees ik in bovenstaande stuk dat zowel ouders als leerkrachten van invloed kunnen zijn. eenerzijds voelt dit als een motie van wantrouwen, geloof me, we hebben trainingen gevolgd en de leerkrachten wisselen elk jaar maar niets hielp. Anderzijds komt het erop neer dat van de vele factoren in het web rond het kind alles en iedereen de oorzaak kan zijn behalve het kind zelf. Hoe realistisch is dat om te stellen? Als in wisselende omstandigheden en bij wisselende mensen nog steeds sprake is van totaal geen concentratie en onbereikbaarheid van het kind, waar ligt het dan aan? Aan al die wisselende omstandigheden e.d. of moet de oorzaak bij het kind worden gezocht? Voor de critici, onze zoon is met Concerta zeker geen suf kasplantje geworden, hij is nog steeds druk, nadrukkelijk aanwezig, impulsief en creatief. Een echt wild buitenkind. Maar wel een kind dat door leeftijdgenoten wordt geaccepteerd en last but not least op school mee kan komen met de rest. Met of zonder, het blijft een pracht ventje, dat altijd.

Ik heb het idee dat de essentie anders is: "Niet te gemakkelijk de diagnose ADHD stellen" is een betere stelling. Wanneer de diagnose klopt is medicatie heel erg zinvol, en is het onzin om er mee te wachten. Maar bij het stellen van de diagnose zou je goed moeten kijken of het probleem niet eigenlijk het probleem van ouders of leerkrachten is, en niets met ADHD te maken heeft. In het verhaal hier onder is het heel erg duidelijk dat de diagnose klopt, en dat de medicatie dus terecht is...

Het moeilijke van adhd-gedrag is dat het best adhd kan zijn, maar het hoeft niet. Ook bij hechtingstoornissen en pervasieve ontwikkelingsstoornissen (ppd) kan je dergelijk gedrag zien en dan zal je merken dat ritalin-achtige middelen niet helpen. En wat het nog lastiger maakt, de DSM-IV (zeg maar de bijbel van de psychiatrie) staat niet toe dat je tegelijkertijd een hechtingsstoornis en bv adhd hebt. Een goede diagnose is de basis van alles en niet altijd is de huisarts hiervoor de juiste persoon . Ik kan alleen maar hopen dat huisartsen hun eigen (on)kunde kennen en ouders naar gedragsdeskundigen doorverwijzen. Niets is zo ingewikkeld als een ingewikkeld kind waarmee je zelf met je handen in het haar zit, waarvan de buitenwereld zo goed weet hoe het wel moet en jezelf het gevoel hebt dat je het niet goed doet. Ouders voelen zich te vaak ten onrechte schuldig omdat de normale pedagogiek bij hun kind niet werkt. Hulp en kennis kunnen het leven van het kind en gezin zoveel prettiger maken. En soms helpt medicatie als Ritalin. Een beetje terughoudendheid bij het het voorschrijven van Ritalin en schoenmakers die zich bij hun leest houden zou heel prettig zijn.

ADHD....? laten we eens onderzoek doen naar die verschrikkelijk hysterische tv-kindertekenfilms van tegenwoordig en de gevolgen daarvan. Het zal me niet verbazen dat die filmhysterie rechtstreeks overslaat op de kinderen....

Ik snap eigenlijk niet zo goed, waarom mensen met ADHD en ook het bestaan van deze stoornis niet serieus genomen worden. Ik ben 46 jaar en bij mij is 8 weken geleden de diagnose ADHD gesteld. Ik heb mijn hele leven al wisselende stemmingen agressieve uitbarstingen, Concentratieproblemen, relatieproblemen, problemen op de werkvloer.Ik dacht dat het door mijn drank en wiet gebruik kwam, dus ben ik daar 4 jaar geleden mee gestopt. Maar kreeg het desondanks niet onder controle. Ik zit niet te wachten op medicijnen. Maar ik kan u vertellen dat het eindelijk rustig is in mijn kop en dat helpt mij bij het opnieuw indelen van mijn leven. Ik heb nu hoop dat ik echt gelukkig kan worden.

Ik vind het toch altijd sneu dat mensen niet door hebben dat ADHD en ADD gewoon namen zijn voor symptomen waar mensen daadwerkelijk last van hebben. Mensen reageren allergisch als ze iets dergelijks horen, omdat ze denken dat het onzin is en dan gaan ze discussieren of 'het wel bestaat'.... Ik word daar een beetje ziek van. Ik heb zelf de diagnose ADD en ik snap wel waarom, het is namelijk een soort van samenvatting van symptomen waar ik last van heb en waar ik onder val. Een manier waarop sneller en gerichter aan de buitenwereld/aan hulpverleners bekend gemaakt kan worden in welke richting ik specifiek problemen heb. Jammergenoeg heb ik heel erg last van die rare discussie of iets dergelijks nou bestaat of niet. Ik heb last van de symptomen die ik heb, als ik vertel dat ik daar last van heb, dan vragen mensen hoe dat komt. Hoe het komt weet ik niet, dat zeg ik dan ook, maar wel dat ik er mee leer te leven door bepaalde technieken, therapieën en counselling. Dat is namelijk basically gewoon wat er aan de hand is. Ik ben zo eerlijk mogelijk, ik zeg niet dat ik 'een ziekte heb waar ik niets aan kan doen', maar mensen snappen het dan vaak toch nog steeds niet en blijven door vragen. Als ze het na een heel gesprek alsnog niet snappen helpt het enkel nog te zeggen dat ik de diagnose ADD heb... De reacties daarop zijn verschillend.. de een zegt 'oh vandaar' .. alsof mijn eerdere en eerlijke beschrijving van mijn problemen niet genoeg is.. de ander reageert 'allergisch' en zegt dingen als 'dat is zo'n modeziekte'.. terwijl ik het in de eerste instantie nooit als ziekte heb beschreven maar enkel als 'mijn valblokken' en enkel met de naam ADD begon toen men het niet leek te snappen. Kennelijk hebben mensen in deze wereld toch wel een benaming nodig. Ik kan vaak mijn problemen namelijk niet op een normale manier uitleggen, zonder dat mensen onbegrijpend reageren. Als ik echter de verzamelnaam als laatste oplossing gebruik is het ook weer niet goed, of snapt men het INEENS wel....Alsof de uitgebreide uitleg gewoon niet genoeg is.. Misschien moet men gewoon beter leren te begrijpen dat het hier om mensen gaat die in de hulpverlening zitten voor problemen en daar niet enkel zitten omdat ze niets beters te doen hebben en lui zijn. De diagnose die ze krijgen is enkel een benaming die een verhaal van 50 zinnen inkort naar één woord en een richting aanwijst. En die 50 zinnen lijken mensen vaak ook niet te snappen, omdat ze niet door hebben dat een probleem zonder benaming ook een echt probleem is. Als er dan een benaming is, snapt men het wel. Dat ligt niet aan ADD of ADHD, maar aan het gebrek aan inlevingsvermogen van veel mensen in deze wereld. Laat me wat gedachtes lezen.. Of tonen dat wat men nu aan het denken is toch echt niet zo speciaal is. Je dacht dat je alles wist en een origineel en goed standpunt hebt, je denkt namelijk: 'Ja, maar er zijn zoveel mensen die het als excuus gebruiken.' .. wedden dat je dat dacht? Ik weet dat zoveel mensen dat nu denken. Weet je hoe verschrikkelijk voorspelbaar dat is? Dat is zo'n dooddoener en ik vraag me af of men er zich bewust van is dat iedereen die tegen de naam ADD is dat zegt... Toch vraag ik me af hoeveel mensen het dan zijn die men kent die het als excuus gebruiken. Ik ben er in mijn leven welgeteld één tegengekomen. De rest zegt gewoon niets, vertelt gewoon wat de problemen zijn, of probeert z'n problemen in het kort uit te leggen door te melden dat men kampt met 'ADD'. Zeggen dat je ADD hebt is namelijk niet altijd een excuus, maar soms meer een uitleg, maar dan dus in één woord. Bovendien vraag ik me af of de mensen die een dergelijk iets zeggen wel echt doorhebben waar ADD en ADHD nou precies voor staan. Als je namelijk iemand in je directe omgeving meemaakt die van de problemen onder deze noemers last heeft en er af en toe met je over praat, dan zou je er waarschijnlijk meer over weten, en iets dergelijks dus niet zeggen. Een dergelijke uitspraak doet me dus denken dat de uitspreker in kwestie waarschijnlijk niemand echt persoonlijk kent die met dergelijke problemen kampt, of daar niet naar kan luisteren.. zoals ik al eerder beschreef in dit bericht. .. De mensen die de gewone uitleg niet snappen en niet goed kunnen luisteren, en toch een hekel hebben aan de versimpeling 'ADD', kortom.. waarschijnlijk weet men niet eens waar een dergelijke diagnose echt voor staat... En nogmaals, dat ligt niet aan mij...Ik ben zo eerlijk mogelijk en vertel enkel over 'mijn valkuilen'.. niet over mijn 'ziekte'... Dus nogmaals in het kort: Het is geen 'ziekte', het is geen 'modewoord', het is geen 'excuus', het is een benaming voor de groep problemen waar een specifiek persoon last van heeft. Als mensen door zouden hebben dat dergelijke problemen echt bestaan in de mensenwereld en dat niet alles geheel vrijwillig of perfect is, dan zou die benaming niet eens nodig zijn. Ligt dat nou aan mensen met deze problemen, aan de psychiaters of aan de maatschappij? Denk daar maar over na...

Inderdaad soms is dat pilletje een zegen voor de omgeving. Zo, en nu een verslag van van de ritalin *gebruiker*... Want niet alleen voor de omgeving is het een zegen, maar ook voor de gebruiker, tenminste als de diagnose goed gesteld is en de problemen van de gebruiker door de pil gedempt worden, en dat heeft niets te maken met een versuffen o.i.d. Dat je voorzichtig moet zijn met pillen erin drukken is een feit, en dat het met alleen pillen niet gaat werken ook. Want het is juist dat veranderen van de omgeving het *teveel* aan indrukken wat de AD(h)D\'er parten speelt. Pas op 48-jarige leeftijd kwam ik erachter waarom het altijd zo druk in mijn hoofd was, waarom ik aandacht gaf aan alles wat ik zag... En dat is heel erg veel als je geen ingebouwd filter hebt zoals \"gezonde\" mensen. Na het ongeluk van mijn vrouw en de daarbij horende nasleep van het weer op de been helpen en mantelzorgen tot je er zelf bij neervalt, viel ik om, en kwam bij het Riagg, en daar werd eerst de depressie geconstateerd en daarna de oorzaak van de rest van de problemen. ADD... Gelukkig was de psychiater bereid om het in plaats van met anti-depressiva gewoon met Ritalin te proberen, ik was immers ook alle vorige ellende op eigen kracht te boven gekomen. Wat een ZEGEN was dat eerste pilletje, eindelijk de functionele mogelijkheid om je op 1 gecahte te concentreren, ook als die niet direct in je eigen voorkeursgedachtentrein viel. RUST in je hoofd, gewoon rust, zonder de versuffende werking van melleretten of andere dempers. Wonderlijk dat een speciale vorm van uitgerekend de in de uitgaanswereld als Speed bekend staande drugs, je zo\'n rust kan bieden. Had ik dat op jonge leeftijd maar gehad, dan had dat een enorme bak ellende op school en daarbuiten gescheeld.

Lieke Meester7 nov. 2009 - 7:20

Dank Ernst , voor je reactie op dit pers bericht , je weet niet wat het voor me betekend dat je van uit gebruiker perspectief schrijft hoe het is . Ik ben moeder van een zoon met ADHD en we hebben erg lang dat pilletje geweigerd maar toen het niet meer anders ging stemde we toe . Mijn zoon heeft vooral in het begin dagen lang verbaast om zich heen gekeken omdat het zo rustig was in zijn hoofd . Het vingertje naar de ouders en het onderwijzend personeel maakt me razend en natuurlijk weet ik dat het voor komt . Dat komt groot in de media . klein leed is niet aan de orde .

0Rapporteren

http://pr.cannazine.co.uk/20080205147/cannabis-news/marijuana-replaces-ritalin-in-treatment-for-add/adhd-video.html Bekijk ook het filmpje onderaan even. Een goed alternatief lijkt me, helemaal als je de bijwerkingen van Ritalin hiermee vergelijkt. En het betreft dan medicinale cannabis, dus via de apotheek , onder controle, altijd dezelfde dosis en het werkt dus de hele dag door bijv, één koekje, kind is niet stoned en wel de hele dag effect.

ErnsTT27 nov. 2009 - 7:20

Nah ik heb wel wat wiet gebruikt, maar dat is net hetzelfde als antidepressiva, het versuft alleen maar, dus dat is geen oplossing voor het werkelijke probleem, namelijk het onvermogen je te focussen buiten de gebieden waarin je geinteresseerd bent. Wiet helpt dus wel om het symptoom, namelijk de eventuele hyperactiviteit (het reageren op het teveel aan ongefilterde indrukken) te dempen, maar helpt niets bij het werkelijk onderliggende probleem, namelijk het gebrek aan serotonine om de hersenen een bepaalde focus te laten behouden en de overbodige afleidingen weg te filteren. Iedereen met ADD die echt heeft, zal het diect merken (onafhankelijk van de onterechte diagnose) zo gauw je methylfenidaat neemt, stopt die kermis in je hoofd direct, en kun je gewoon genieten van de draaimolen zonder ook tegelijkertijd in de hullygully te ziten en het spookhuis te ervaren... herkenbare gevoelens voor de ADDer, onbegrijpelijk voor de foutief gediagnosticeerden (die Wiet waarschijnlijk wel lekker zullen vinden) Persoonlijk vond ik het helemaal niks om zo suf te worden door de Wiet, ik houd namelijk best wel van dat lekker doordenken, alleen dat die trein telkens ontspoord is zo verwarrend, en *daar* is methylfenidaat nou juist *wel* een oplossing voor. Hele cru gezegd, kun je jezelf er eenvoudig mee diagnostisceren als ADDer middels ritalin, word je kermis rustig en kun je bewust van de hullygully genieten zonder het geschreeuw uit het spookhuis ook te horen, dan heb je ADD. Krijg je echte het gevoel opgejaagd te worden, niet te weten hoe nog stil te zitten etc. dan ben je *geen* ADDer, maar reageer je gewoon zoals alle normale mensen die het inmiddels ook als partydrug gebruiken op de amphetamineachtige werking die feitelijk gelijk staat met "Speed" (en dan heeft je hyperactiviteit dus een *andere* oorzaak en is het beslist geen ADhD...) en kun je inderdaad wellicht baat hebben bij THC/Cannabioiden...

0Rapporteren

Ik heb niet het hele artikel gelezen alleen de inleiding op de Volkskrant, maar ik ken wel de opvattingen van sommige mensen en deze arts betreffende ADHD (waar je trouwens gradaties in hebt van mild tot hevig) en medicatie. Iemand - doctor of niet - die niet de waarde van medicatie voor een kind met hevig ADHD goed in kan schatten en daar min of meer de opvoeders er de schuld van geeft, is weer terug in de jaren zestig toen schizofrenie door de ouders, en dan met name de moeder, kwam. Dat deze hoogleraar klaar is met zijn werk zegt mij iets over zijn leeftijd en de studie die hij heeft gehad omstreeks de jaren zestig. De periode waarin je (af)gestudeerd ben hoeft niet van invloed te zijn op je latere werk, maar onbewust zou dat toch het geval kunnen zijn. Natuurlijk moet de diagnose ADHD niet ondeskundig en uit gemakzucht of omdat het mode is worden vastgesteld, maar is die diagnose er eenmaal, dan mag je ook wel op de meeste ouders en de directe omgeving incluis de eigen huisarts vertrouwen dat zij wel weten of een pilletje toereikend is of niet. En natuurlijk zijn kinderen en hun gedrag divers. Maar hoe afwijkend moet dat diverse gedrag zijn om ADHD te mogen heten? Vraag het eens aan het kind, onbevooroordeeld en zonder het in een bepaalde richting te sturen, hoe het zich voelt met of zonder Ritalin of Concerta. Een kind van mij had achteraf geen ADHD (toen nog MBD geheten, later werd het stempel Borderline gebruikt) maar wel een vorm van schizofrenie dat zich al in de kleuterjaren begon te openbaren. Was dat toen maar bekend en erkent en kon dat toen maar behandeld worden zodat o.a. die ellendige stemmen die het kind zo kwelden, onderdrukt werden, dan was het nu misschien wel veel gelukkiger geweest maar in ieder geval had het mijn kind jaren van wanhoop en verdriet bespaard! Een link naar een interview met Frits Boer: http://medischcontact.artsennet.nl/blad/Tijdschriftartikel/Een-kind-is-een-kind-niet-zijn-diagnose.htm En nog een archiefstukje uit de Volkskrant: http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article1050426.ece/Een_onbegrijpelijke_drang

jolandet7 nov. 2009 - 7:20

Het lijkt me dat u en uw kind een lijdensweg hebben doorgemaakt, en ik hoop dat er nu eenmaal de juiste diagnose gesteld is wat rust kan komen. In het door u gelinkte VK-artikel vindt ik Frits Boer zeer genuanceerd overkomen. Hij heeft aardig inzicht in de ontwikkelingen van de laatste decennia, dus op mij komt hij niet over als iemand die zich na zijn studie in de jaren zestig niet meer ontwikkeld heeft. Eigenlijk vind ik zijn houding tov wat drukkere of wat meer teruggetrokken personen zeer sympathiek. Het doet me denken aan hoe het vroeger bij ons in de schoolklas was: de één was nou eenmaal wat drukker, de ander nou eenmaal wat stiller. Aan de ene kant werd dat gewoon geaccepteerd, aan de andere kant werden er ook grenzen gesteld: de druktemaker moest zo af en toe gewoon stilzitten en zijn mond houden, de stillere moest actief met de anderen meedoen in gymnastiek en zangles. Natuurlijk is het een verworvenheid dat kinderen die werkelijk ernstig lijden onder ADHD tegenwoordig met medicijnen geholpen kunnen worden. Maar kinderen die met acceptatie, opvoeding, begeleiding en/of sturing door het leven kunnen hoeven wat mij betreft ook niet gemedicaliseerd te worden.

0Rapporteren