Kinder(wijn)vakantie naar Frankrijk

Zomaar een ideetje voor de carnavalsvakantie, meivakantie, zomervakantie, herfstvakantie en kerst en oud & nieuw

Iedere terugreis van de vakantie weer. Achterin de auto met een grote box Grimm luisterbandjes tussen ons in. Zus en ik zaten op een groot kussen van dekbedden. Dozen wijn lagen namelijk op de plek waar onze bungelende beentjes zouden moeten hangen.

Dit keer was de wijnreis naar de Elzas gegaan. Terwijl zus en ik sleetje aan het rijden waren slurpten paps en mams de nieuwe oogst naar binnen. Uitspugen deden ze niet altijd, dus het kwam ook wel eens voor – lees vaak – dat wij pap en mam eerst als een soort van ontnuchteringsprogramma een eindje mee uit sleetje rijden moesten nemen. Zus en ik werden dan vervolgens nog een paar keer gefotografeerd op imposante wijnvelden en daarna gingen we vaak ergens steak met frietjes eten.

Mijn ouders hadden meestal een ‘Gite de France’ gehuurd. Een keer was onze gastheer een lieve oude man die iedere ochtend een taart voor ons bakte. Meneer Brunette heette hij. Zijn pruimentaart en perenvariant waren de toppers van zijn 7-daagse cyclus. Als dank schreef mam stiekem brieven aan meneer Brunette. Om haar Frans te oefenen, zei ze tegen mij en zus, maar nu achteraf denk ik dat dit misschien de reden is geweest dat we iedere ochtend een nieuwe taart kregen. Het schrijven hield echter stand. Met kerst een vaste brief, totdat meneer Brunette ineens niet meer terugschreef.

De wijn was de gemene deler van mijn ouders, maar ze deden ieder ook hun eigen ding. Pap had gesprekken met Harry, de pratende stem die uit de luidsprekers van zijn schaakcomputer kwam. Hij deed zus en mij geloven dat hij Harry, die overigens Engels sprak, voor deze vakantie had geïmplementeerd in onze Franse Renault. Die riep af en toe met piepende stem dat er een deur open stond. Dat de stem anders klonk dan de oude vertrouwde Harry wist hij te verklaren door te beweren dat mensen veranderen na een ingrijpende operatie. Ik kon dat best begrijpen. Zus meende dat pap klaar was voor het gesticht.

De leiding van de vakantie lag in handen van zus. Ze was misschien ook een beetje de paps en mams van onze wijnproevers. Zij bepaalde de route door voorin de auto de kaart te lezen en ze zorgde voor het kinderprogramma. Ook fijn, want de wijn vonden wij niet te pruimen. In de grote supermarché dicteerde ze als een advocaat dat we toch echt een nieuwe voetbal, een diabolo en een softbalkit nodig hadden. Ik kon dat rustig aan haar overlaten terwijl ik gebiologeerd naar al die grote dode vissen in de vitrine staarde die ik nog nooit levend in de dierenwinkel had gezien.

Op het schoolplein vroegen andere moeders mijn moeder altijd hoe ze dat toch deed; op vakantie haar ‘eigen ding’ doen. Ik weet niet wat ze dan vertelde, maar op een gegeven moment dacht men werkelijk dat ik en mijn zus op 9-jarige leeftijd het verschil konden proeven tussen een Cabernet Sauvigon en een Shiraz. Een keer toen ik bij een vriendje thuis aan het eten was, heb ik voor de grap om een wijntje gevraagd. Na een slokje vertelde ik zijn vader dat hij voortaan toch met iets beters op de proppen moest komen. Ik had natuurlijk geen flauw benul en gewoon geen zin om mijn glas leeg te drinken.

Ik ben nooit gepusht door mijn ouders, maar uiteindelijk heb ik de wijn leren waarderen. Om de wijn en niet zo zeer als opvrolijker op een vrijdagavond. Onlangs las ik over een onderzoekje onder wijnliefhebbers. Ze bleken niet in staat het verschil te proeven tussen dure en goedkope wijnen. Bof ik even dat mijn ouders enige kennis hadden opgedaan voordat ze mij Margaux noemde. Naast al die opgedane kennis hebben ze me ook één belangrijk advies gegeven: Eerst proeven, en bevalt ‘t? Dan niet uitspugen.