Khadija Arib besloot zélf op deze manier de Kamer te verlaten

Dit is een grote les voor iedereen die een onderzoek naar grensoverschrijdend gedrag boven het hoofd hangt. Wacht niet lijdzaam af. Ga meteen in de tegenaanval.

Mevrouw Khadija Arib heeft als een heldin het parlement verlaten. Althans dat is het algemeen gevoel. Vera Bergkamp, haar opvolgster als voorzitter van de Tweede Kamer, is zwaar beschadigd. Aribs partij, de PvdA, liep grote averij op. De ambtenaren die haar van intimidatie en een schrikbewind betichten, zijn door het slijk gehaald. Ze worden niet als klokkenluiders beschouwd maar als anonieme roddelaars.

Niemand heeft het nog over het functioneren van Arib als people manager. Ze wordt om haar persoonlijkheid en politiek talent gevierd. Het onderzoek naar de klachten is bij voorbaat besmeurd en van elke geloofwaardigheid ontdaan. 

Laten we nú de feiten op een rijtje zetten. Niemand heeft Khadija Arib gevraagd de Kamer verlaten. Dat was uitsluitend haar eigen keus, die ze maakte zodra ze er lucht van kreeg dat een onderzoek zou worden ingesteld naar haar functioneren. Zij wilde het daar bij voorkeur niet op laten aankomen en weigerde elke medewerking. Bergkamp had haar – verklaarde zij – met dat onderzoek een mes in de rug willen steken. De PvdA liet haar na zoveel jaren trouwe dienst eveneens vallen, beweerde Arib. Daarna stelde ze haar zetel ter beschikking

Wat is de traditie? Je wordt op je laatste dag in de Kamer door vriend en vijand bewierookt. De voorzitter leest staande de vergadering je ontslagbrief voor waarin je allerlei mooie woorden spreekt over het instituut Tweede Kamer, de democratie en dat je het zo'n eer vond het volk te vertegenwoordigen. Of woorden van gelijke strekking. Je krijgt bloemen alsmede applaus of geroffel op de tafeltjes. Als je er de karakterologische instelling voor hebt, pink je misschien zichtbaar voor de camera's een traan weg. En dan verlaat je de zaal, omringd door liefde en beladen met eer. Zo gaat dat. Zo had Arib het ook kunnen hebben. Als ze het maar had toegelaten. 

Maar daarvoor koos ze niet. Ze weigerde een afscheidsbrief te schrijven. Ze wilde niet meer verschijnen. Ze vertrok met een trom zo stil, dat niet alleen het Kamergebouw maar ook het halve land trilde op zijn grondvesten. Dat kwam Bergkamp op een hoogst vervelende vergadering te staan met de Kamercommissie voor de Werkwijze. Van links tot rechts klonk er scherpe kritiek en een meerderheid van de aanwezige leden wilde dat het onderzoek naar Aribs functioneren acuut gestaakt werd. Dat moet Bergkamp nu met het presidium van de Tweede Kamer bespreken.

Men had het Khadija Arib moeilijk willen maken. Zij vertrok met de neus in de wind, politieke puinhopen achterlatend en rook die nog lang niet is opgetrokken. 

Wie haar genaakte, ligt in de buitenste duisternis waar het geween is en gekners der tanden. Het is misschien niet eens toeval dat Mevrouw Khadija Arib de Haagse politiek verliet op Allerheiligen. 

Knap gedaan. Mission accomplished. Dit is een grote les voor iedereen die een onderzoek naar grensoverschrijdend gedrag boven het hoofd hangt. Laat het niet zo ver komen. Wacht niet lijdzaam af. Ga meteen in de tegenaanval. Breng je omgeving in diskrediet. Neem zelf ontslag voor anderen je eruit smijten. Kijk naar wat die Leidse hoogleraar astronomie overkomen is. Hij mag zich wereldwijd in vakkringen nergens meer vertonen. 

Los van haar schuld of onschuld: ook dat is een gevolg van de manier waarop Khadija Arib haar vijanden van zich heeft afgeslagen.

Voor het overige ben ik van mening dat de toeslagenaffaire niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis.