Kerstgedachte: een dode tonijn

Voordat ik verderga, moet ik bekennen dat ik in mijn eenenveertigjarige bestaan nimmer overwoog om vegetariër te worden. Mijn vader had een poelierszaak in Amsterdam, als kleuter nam hij mij weleens mee naar een pluimveeslachterij. De aanblik van honderden machinaal gedode kippen deed me eerlijk gezegd weinig.

Misschien ben ik een slecht mens, dat is alleen maar verfrissend, want met wereldverbeteraars demp je tegenwoordig de grachten. Maar het gaat hier niet om mij, het gaat om de tonijn die ik at. Een jonge, levenskrachtige tonijn die volgens de verpakking werd gevangen in het westelijk centrale deel van de Stille Oceaan.

Opvallend droog voelde de vis in mijn mond, de draadachtige structuur van zijn vlees schuurde stug tegen mijn gehemelte. Eerst dacht ik dat er te weinig zonnebloemolie in het blik zat, dat kon vanwege de oorlog. Toen de tonijn eenmaal in mijn maag lag, leek het echter nog steeds alsof een levende entiteit mijn mondholte ruw masseerde. 

Energetisch snap ik het: in de beleving van het gedode jonge vlees dat ik eet, voelt mijn oude vlees inmiddels doder aan dan het dode vlees zichzelf voelde op het moment dat het gedood werd. Lees de vorige zin gerust meerdere keren, er valt geen speld tussen te krijgen.

Het komt er dus op neer dat mijn inmiddels bijna tweeënveertigjarige lijf niet meer is opgewassen tegen een jonge, dode tonijn. Dat is helemaal geen probleem, door de uitstekende gezondheidszorg kan ik nog makkelijk veertig jaar mee. Wel overweeg ik voor het eerst serieus om vegetariër te worden.

cc-foto: Marco Verch