Keith Bakker verdient geen tweede kans want die heeft hij al gehad

Seksueel machtsmisbruik, een onderwerp waarvan ik het nog steeds lastig vind om er over te spreken op basis van mijn eigen ervaringen als een minderjarige die werd misbruikt door een groepsleider binnen jeugdzorg. Een onderwerp ook waarbij niet alleen ikzelf maar ook vele andere zeggen 'maar je had daar zelf ook een rol in'.

Neem het voorbeeld van het artikel over een leraar van 28 jaar die seksueel contact had met een 15-jarige leerling en waar de vraag werd gesteld wie het initiatief nam. In dit geval draait het om een minderjarige, wat betekent dat er sprake is van een ongelijke machtsverhouding en dus hoort deze vraag dan nooit gesteld te worden. Dat is victim blaming en daar zijn slachtoffers van zichzelf al het beste in.

Nu zie ik met verbazing ineens Keith Bakker weer voorbij komen. Hij bekijkt mijn profiel op Linkedin en ik zie dat hij een oproep doet aan ieder die met hem heeft gewerkt omdat hij voor een Amerikaanse uitgever een boek gaat optekenen.

In eerste instantie denk ik wat? Doet hij een oproep aan zijn slachtoffers? Totdat ik een promo tegen kwam van het AD waaruit duidelijk wordt dat de krant een documentaire heeft gemaakt over Keith Bakker. Daarin wordt de in principe de goede vraag gesteld of hij nog zorg mag bieden en tegelijkertijd de vraag hoe om te gaan met de misstanden waarbij sprake is van misbruik.

Maar waar ik als slachtoffer gelijk door getriggerd wordt zijn de uitspraken van anderen waarin ze stellen dat hij zo toch zo'n goede hulpverlener was, dat hij levens heeft gered en dat hij voor verslaafden een toekomst heeft gecreëerd. Is dat nou juist niet allemaal gewoon de taak van een hulpverlener? Praten we nou misbruik van de een goed omdat hij voor de anderen levensreddend is geweest?

Ik begrijp dit wel. Zo werkt het nu ook precies voor ons slachtoffers zelf. Deze vragen stellen wij ons continu terwijl het misbruik aan de hang is. Wat zijn de gevolgen als ik ga praten? Wat als ik niet geloofd word? Andere jongeren vinden hem/haar de coolste. Straks raken zij hem kwijt door de onthulling en worden ze niet geholpen. Wat als hij/zij ontslagen wordt ,dan is iedereen boos op mij. Wat gebeurt er met mij als ik ga praten, wie helpt mij dan? Wat gebeurt er met mijn familie als ik ga praten? Beter is het om je mond te houden en zo blijft het misbruik ongezien doorgaan.

Natuurlijk verdient iemand een tweede kans en als je veroordeeld bent heb je je straf gehad. Maar twee keer een veroordeling voor hetzelfde delict, zoals bij Bakker, verdient geen tweede kans. En wat mijn inziens het onvoorstelbare is in deze veroordeling is dat hij gedurende een periode van 10 jaar zijn beroep van hulpverlener niet mag uit oefenen. 10 jaar. Dat had levenslang moeten zijn, net zoals bij zijn slachtoffers.