Kama Sutra of Tora Bora

Joyce Diel woont in de Verenigde Staten. Op Joop publiceert ze observaties over de cultuurverschillen met Nederland en geeft ze commentaar op gebeurtenissen, Amerikanisering en overgewaaide hypes. Dit keer over het leven na een scheiding en de datingwereld.

Het is even wennen en het de eerste paar keer moeten vertellen is geen feest. Maar tegenwoordig zijn daar genoeg hulpmiddelen voor zoals de alom bekende statusupdate van Facebook. Ideáál. BAM!, in één klap alles en iedereen op de hoogte. Oh en voordat je uit je corrigerende moraliserende heupslip schiet: nee mijn beste vrienden en familie wisten het al.

Uiteraard ga je dan, als je hersenen ook maar enigszins zo raar werken als de mijne en de eerste klap verwerkt is, op zoek naar andere statistieken en die o zo leuke ‘gut ik ben gescheiden’ weetjes en loop je spontaan aan tegen een heel vrolijke met de titel “women over 40 are more likely to be killed by a terrorist than find a new husband” (Newsweek 1986).

Nu ga ik er even voor het gemak vanuit dat het een gevolg is van het feit dat de meeste vrouwen van 40+ zeker niet op hun achterhoofd zijn gekletterd en er ook wel even helemaal klaar mee zijn. Ze weten inmiddels dat wit echt niet afkleedt, het een feestje is met vervelende tantes, ooms die vooral voor de open bar komen en het de allerduurste taart is die je ooit hebt moeten betalen maar nooit hebt gegeten. Ik bedoel: waarom zou je jezelf dat in godsnaam ooit vrijwillig nóg een keer willen aandoen?

Maar goed, ik ga dus nu mijn maagdelijke stappen op het vrijgezellenpad zetten. Dat hele dating gebeuren in mij zat nogal dichtgegroeid na 21 jaar dus ja, ik denk dat ik mijzelf op dat gebied in ieder geval semi-maagdelijk mag noemen. Geen haast overigens hoor, maar ik ben nu eenmaal zeer prima te pruimen in goed gezelschap en ik doe het dus echt heus niet alleen voor mezelf.

En dan na die eerste stappen realiseer ik me eens te meer waarom vrouwen van 40+ eerder een terrorist tegen het lijf zullen lopen. Ik bedoel dat daten alleen al is een gruwel. Loop de eerste de beste kroeg in op een willekeurige zaterdagavond na middernacht en het zit er al vol mee. Het enige verschil tussen de terroristen daar en in Tora Bora is dat ze hier de wereld willen laten vergaan door middel van belachelijke openingszinnen, slechtzittende jeans, t-shirts met lollige opdruk die alles behalve grappig zijn en een totale afwezigheid van manieren. En dan beschrijf ik alleen nog de aanslag zonder gebruikmaking van het dodelijke middel alcohol. De versie mét kan te gruwelijk zijn voor de jeugdige lezers. Afijn, je gaat dus als vrouw zonder enige hoop op een veilige toekomst en verslagen door het aanzien van al die  gruwelen gebroken weer naar huis. Missie terror geslaagd! (kom er maar in tuinbroek-dames!)

Dan blijkt dat er tegenwoordig een volledig nieuwe manier van man-zoeken is: internet dating. Hoe? Je photoshopt je beste foto van ruim 5 jaar geleden, zegt dat je dol bent op het lezen van heel moeilijke dikke boeken, veel sport, graag whiskey drinkt en dat een triootje met een rondborstige blondine op je bucketlist staat. Hopla, binnen een klein uurtje heb je meer aandacht van opgewonden mannen dan Gordon op Chinees nieuwjaar.

Wat daar dan tegenwoordig blijkbaar op hoort te volgen is een hele rits aan hitsige smsjes. Maar als je echt hip bent sms je natuurlijk allang niet meer maar ‘app’ ‘kik’ of ‘line’ je de hele Kama Sutra over en weer.

Wat zo jammer is en wat zo vreselijk afleidt van goed digitaal doorhijgen voor mij zijn de bakken vol met blijkbaar noodzakelijke afkortingen als LOL en FF en brute verhipstering van woorden als “zeau”. En áls je dan als Hollander met Engelse teksten wil smijten, weet dan dat ‘of course’ iets heel anders is dan ‘off course’! Ja taal leeft, dat begrijp ik en nee, het is nog net geen doodzonde. Maar het is wederom een aanslag op je gezond verstand die direct in verband gebracht kan worden met daten.

Overigens zijn de Amerikaanse mannen geen haar beter wat dit betreft hoor, en is het voor hen ook niet duidelijke dat your en you’re twee verschillende dingen zijn die blijkbaar beiden als ‘ur’ gespeld kunnen worden. Maar zij houden hier al textend (hier appen ze niet) nog wel de deur voor je open en betalen gewoon beide kopjes koffie. Going Dutch doen ze niet. Niet eens met mij. Het grote nadeel van die malle Yanks is dat ze het na dat eerste kopje koffie al over samenwonen hebben en ik ben nog lang niet klaar voor een nieuwe statusupdate op Facebook!

Kortom, ik denk er dus over om mij volledig bij de statistieken neer te leggen en met een kekke groep single veertigers naar Tora Bora te gaan deze zomer.