Kabinet van de harteloze

Er zijn van die dagen dat ik me extra boos maak om de meest suffe dingen in de wereld. Een stoplicht dat op rood springt, terwijl ik net heel hard op mijn racefiets aan kom zetten met een pot 10 liter verf aan mijn stuur, bijvoorbeeld. Of wanneer ik voor de zoveelste keer een glas sap omver gooi, waarna ik niet alleen naar de keuken moet lopen om een nieuwe sapje in te schenken, maar ook nog eens mijn tapijt moet schoonboenen. Of wanneer ik mijn was wéér eens ben vergeten uit de wasmachine te halen en constateer dat ik geen schone sokken (of erger: ondergoed) meer heb. In medelijden verzwolgen wil ik dan niets liever dan in bed liggen en mezelf begraven in dekens. Maar, grote kans dat ook mijn lakens al dagen in de wasmachine liggen te schimmelen.

En dan zijn er van die dagen dat ik me boos maak om belangrijke dingen in de wereld. Zoals bijvoorbeeld de sluiting van de Rotterdamse nachtopvang. Per 31 augustus moet deze op last van de overheid de deuren dichtgooien. De overheid meent namelijk dat de opvang ‘onwenselijk en onnodig’ is. Dat talloze dak- en thuislozen, en uitgeprocedeerde asielzoekers daarmee op straat komen te staan, doet er niet toe. Alhoewel mijn vermoeden is dat geen enkele minister een nachtje minder goed zal slapen van het op straat zetten van de laatste groep. Op dat gebied is het kabinet inmiddels expert.

Uitgesproken EO besteedde donderdag een reportage aan de sluiting van de nachtopvang. Nadat ik al een menig traantje had gelaten bij het kijken naar de Alpe d’Huzes, was het nu de beurt aan de EO om dit hormonaal kind tot tranen te roeren.

Dat dit kabinet uitgeprocedeerde asielzoekers die om talloze redenen niet  kunnen terugkeren naar hun land van herkomst op straat zet, is naar mijn mening nog tot daar aan toe. Om vervolgens een nachtopvang die deze mensen ’s nachts een warme douche en een bed biedt te sluiten, getuigt van onmenselijkheid. En dan moet ik nog op zoek naar de superlatief van onmenselijkheid: De PVV ziet namelijk graag dat de pastoor die deze mensen te hulp schiet, daar waar het kabinet weigert, strafbaar wordt gesteld.

Vandaag voelde ik me toen ik in mijn eentje het plafond in mijn nieuwe woning stond te witten wat verdrietig, maar op dit soort momenten realiseer ik me hoe gelukkig ik me moet prijzen. Niet alleen met een (nieuw) dak boven mijn hoofd, maar ook met de vrijheid die ik geniet. Om te zijn wie ik ben, waar en wanneer ik wil. Dat er mensen in ons Nederland zijn die niet dezelfde vrijheden hebben, moet bestreden worden. Laten we in godensnaam beginnen met hun een dak boven het hoofd te bieden. En wie weet, krijgen ook zij later de vrijheid om een glas sap over hun tapijt te morsen of twee dagen niet naar de wasmachine om te kijken.