Kabinet-Blok-Bot-Kamp

Hoewel, dat klinkt misschien te hoogdravend. Drank en vrouwen zijn voor mij nog altijd belangrijker dan het landsbestuur. Maar toch: mijn droom is dat iedere persoon die woensdag de Tweede Kamer in werd gerodepotlood daar vier jaar blijft zitten. Stel je voor wat er zou gebeuren als Rutte, Buma, Pechtold, Thieme en de andere leden van de debatclub die de afgelopen weken van tv-debat naar tv-debat reisden, vier jaar lang met elkaar in gesprek zouden blijven. Dat ze, steeds dieper doorpratend over al de verschillende onderwerpen, tot steeds slimmere oplossingen komen. Dat is natuurlijk ook het doel van debatteren: samen tot betere inzichten komen dan je alleen zou kunnen. Het doel van debatteren is niet om tot de Slimste of de Populairste Mens te worden uitgeroepen.

Deze zo na de verkiezingen volledig intact gebleven debatclub stelt vervolgens een stuk of dertig muisgrijze functionarissen van het type Henk Kamp of Ben Bot aan als kabinet. Ministers van allerlei partijen, maakt niet uit, als ze maar saai en degelijk zijn. Heb je meteen geen coalitie meer nodig; de grondgedachte is dat je er altijd samen uitkomt, zodat er niet iedere twee jaar verkiezingen nodig zijn. Coalities worden elke dag gevormd op de plek waar het hoort: in de Tweede Kamer, het hoogste democratische orgaan, de keukentafel van ons land.

We kappen met flauwe debatjes of confrontaties met boze burgers in het oerwoud aan talkshows op televisie. Voortaan praat de Nederlandse bevolking alles uit in het theater van de blauwe draaistoelen. De publieke tribune zit steevast stampvol geïnteresseerde burgers, we zijn in één klap de meest vitale democratie ter wereld. Weg is de Amerikaans aandoende fixatie op de regeringsleider. Niet één persoon die het land leidt, maar een college van acht mannen en vrouwen, de fractievoorzitters in de Kamer, die net zo lang met elkaar bekvechten tot ze de beste oplossing voor een probleem hebben.

Door de wandelgangen van het Kamergebouw zwalken dichters en denkers die de politici souffleren en van nieuwe ideeën voorzien. De muisgrijze minister-president komt alleen naar het parlement als het echt nodig is, bij een treinramp of zoiets. Het kabinet is immers slechts de uitvoerende macht. Wow, wat een vergezicht schets ik hier. Eigenlijk zouden ze mij minister-president moeten maken. Het enige probleem is dat ik vanwege mijn voorliefde voor drank en vrouwen niet saai genoeg ben voor de positie van premier. Laat die schraalhans van een Stef Blok het maar doen.