Journalisten moeten Bosma portretteren, het moet geen zelfportret zijn

De NRC publiceerde gisteren een aantal reacties op de column van PVV ideoloogje Bosma. Een paar stelden dat het goed is om zijn gereutel (niemand heeft enige argumentatie kunnen ontdekken) te laten zien zodat we allemaal kunnen begrijpen waar Bosma en de PVV voor staan. Een vorm van repressieve tolerantie. Ik moest er even over denken. Zou ik het helemaal verkeerd zien? Is het inderdaad goed om het zoeklicht te laten schijnen op de bizarre en ergere ideeënwereld van deze licht gestoorde man?

Nee, ik denk het niet. Ik blijf bij mijn eerder mening. Het gaat niet aan om ideologen, partijbaasjes en politici in het algemeen een podium te geven in een serieuze krant. Het is lastig vergelijkingen te maken zonder in vervelende Nazi analogieën te komen. En dat zou ook onjuist zijn want de argumenten die gelden om Bosma weg te houden van de opiniepagina van mijn krant, gelden even zeer voor Halsema en Elias.

Je mag, uiteraard, best opinies hebben op de opiniepagina. Als die me niet bevallen, kan ik ophouden die krant te lezen. Zo is het met de Volkskrant gegaan. Interessanter vind ik de opinies die me aan het denken zetten, zoals de vele uitstekende mensen van de Financial Times en meestal de columnisten van de New York Times.

Ik wil nog wel een stapje verder gaan. De ingezonden brievenschrijvers die dit een mooie onthulling vonden, stellen te weinig eisen aan hun krant. Bosma moet bestudeerd worden, beschreven worden. Hij is uiteindelijk de zogenaamde intellectueel achter de Grote Leider, een belangrijke invloed in een partij die verder niet te doorgronden is, waarvan we weinig weten. Maar de journalistiek moet hier zijn werk doen. Schrijf maar een portret van Bosma, leg zijn ideeënwereld onder een vergrootglas – hij heeft uiteindelijk een heel boek volgekalkt. Hoor en wederhoor, expositie en uiteindelijk beoordeling – hetzij van de lezer in zijn consumptie, hetzij in een hoofdredactioneel. Dat is hoe een krant moet werken.

Nee, hoofdredactie, dit is de foute weg. Ik blijf erbij. Politici horen niet thuis op opiniepagina’s. Jullie doen je werk niet goed. Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Frans Verhagen.