Joop

Joop op Joop

•

Opinie

•

26-10-2009

•

leestijd 2 minuten

•

Dat komt goed uit. Ik heb zojuist een televisieserie geschreven over Joop den Uyl. Ook nog eens voor de Vara. Een mooi toeval voor een eerste bijdrage aan deze site.

Als alles goed gaat wordt die dramaserie volgend voorjaar opgenomen en ook uitgezonden in 2010. Meestal gaat niet alles goed bij zo’n dure dramaserie, maar voorlopig staan de lichten nog op groen.

Regisseur en mede-auteur Hans Hylkema vroeg een jaar geleden of ik als scenarioschrijver geïnteresseerd was in dit onderwerp, in deze beroemde PvdA minister president.

De serie heet Den Uyl en de affaire Lockheed en dat impliceert al een afbakening van het onderwerp. Dat is ook nodig, want wat Anet Bleich deed in haar onlangs uitgekomen biografie over Den Uyl –diens hele leven in 500 bladzijden- dat zou neerkomen op duizend minuten tv-drama en daar is echt geen geld en geen publiek voor. Maar die Lockheedaffaire, weer een koningsdrama, had ik daar wel zin in? Niet echt. Toen herinnerde ik me dat Joop den Uyl 7 kinderen had die allen opgroeiden in de spannende jaren 60 en 70. Dat was de saving grace voor de serie, want we wilden geen drama over heren in donkere pakken die ernstige dingen zeggen. Het gezin Den Uyl werd dus een zeer rode draad in de serie. Bovendien, Juliana en Joop op een bank achter Soestdijk, dat zag ik ook wel voor me.

Maar nu mijn probleem. We omhelzen sinds enige jaren de vaderlandse geschiedenis. Voorbeelden te over, zeker op tv. Dat wat voorbij is giert ons om de oren. Dat is goed, daar ben ik verheugd over. Toch is er een donkere bijgedachte. Is die liefde voor historie niet ook een reflex op angst voor de islam? Is die restauratie van ons verleden niet een poging om onze identiteit op te krikken? Geeft het ons een argument om tegen een nieuwkomer te kunnen zeggen: ‘Weet u niet eens wat de laatste woorden van Van Speyk waren? Weet u ook niet eens wie Joop den Uyl was? Misschien hoort u hier dan wel niet thuis.’ Het Nationaal Museum voor de Vaderlandse Geschiedenis als burcht tegen een al te sterke identiteit van buiten de landsgrenzen. Graag uw mening.

Meer over:

politiek, opinie

Praat mee

Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.

Reacties (2)

Sorteren op:

qense26 okt. 2009 - 10:38

Het teruggrijpen naar de eigen identiteit, of wat na zorgvuldig onderzoek besloten is onze identiteit te zijn, komt inderdaad vaak voor als mensen zich bedreigt voelen. Dat gebeurt niet alleen bij de gekoloniseerde autochtoon, maar ook door de onderdrukte allochtoon. We voelen ons met z'n allen bedreigt en dan kijken we naar ons verleden. Ik denk dat de toegenomen populairiteit, of op z'n minst de toegenomen acceptie van streektalen hieraan te danken is. Als we zekerder zijn van ons zelf, dan is het ook makkelijker om tegen iemand te zeggen dat hij of zij anders is en dat met die nieuw verworven kennis aantonen. Kennis is macht en kennis zorgt er voor dat je onderscheid kunt aanbrengen. Dat ook is volgens mij een reden dat mensen teruggrijpen naar het verleden. Door er meer van te weten kunnen ze de huidige chaos met overal los zwevende kiezers en lukrake uitroepen beter duiden en de verschillende vormen onderscheiden. In ieder geval zorgt het dat je beter weet waar je wél bij hoort en waar je níet bij hoort.

aloxe1226 okt. 2009 - 10:38

Geachte heer Beukenkamp, De geschiedenis is immer verkeerd te gebruiken, een oud probleem in de wetenschap. Het mag nooit leiden tot het niet schrijven van boeken, boigrafiën of TV uitzendingen bedenken. Het zal de maker wel aansporen zorgvuldig te zijn, dus transparatie te geven over feiten en meningen. Dat is enkel goed voor het debat. Bij Joop den Uyl heeft u de mogelijkheid om zowel zijn kracht als zijn zwakte eerlijk te laten zien om daarnaast ook duidelijk uw mening te geven. De door u beoogde periode lijkt mij bovendien zeer actueel nu de nieuwe koninglijke stoethaspel volop in de media is. Leve de Republiek!!!