De witte tranen van Rosanne Hertzberger
Jeugdtrauma’s: ik voel me enorm gesteund door Philip Huff
© cc-foto: Greyerbaby
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (11)
Dag Bram .. Huff is ook voor mij een grote steun .. ik ben zelf ook al jaren bezig om een boek te schrijven over vroegkinderlijk trauma zonder schuldigen aan te willen wijzen. Dit omdat ouders vaak zelf ook getraumatiseerd zijn. Maar zoals o.a. Alice Miller in haar boeken maakt het het naar ook zelf ervaren idd niet uit of ouders iets bedoeld of onbedoeld hebben gedaan. De effecten op iemands leven zijn idd vaak desastreus. Ik zelf heb het als ergste ervaren dat het mijn hele leven nooit bespreekbaar was. Dat mijn pijn en verdriet er niet mochten zijn en nooit erkend werden en dat de gelederen in de familie zich uiteindelijk voor mij sloten. Ik vind t idd zeer moedig wat Huff heeft gedaan en ik hoop dat er nu ook meer aandacht in t publieke domein voor dit onderwerp komt, maar dan wel genuanceerd. Idd niet vanuit wrok zoals Huff zelf ook zegt maar vanuit de kinderen, die maatschappelijk gezien steeds meer in de steek gelaten worden (zie o.a. het artikel 'Opgesloten, Trouw, 5 febr.),
Er is veel over dit artikel te zeggen, maar bovenal is het natuurlijk een persoonlijk verhaal. Even zoeken mijnerzijds, leverde wel een aardige vondst op. Namelijk een interview van Trouw met Bakker uit 2007. In dat interview - naar aanleiding van tuchtzaken tegen hem wegens grensoverschrijdend gedrag - geeft hij hoog op over de band met zijn ouders. Letterlijk zegt hij: 'Het contact met mijn ouders is goed, maar* kijk, moraal is een ding dat er bij ons thuis erg werd ingepompt en ik merk dat ik daar steeds meer aversie tegen ontwikkel.' en later: 'Ik concentreer mij, in de relatie met mijn ouders, nu op andere dingen: ik vind het leuk om te zien hoe ze met mijn kinderen omgaan. Ik vind het leuk dat mijn kinderen dol op mijn ouders zijn. Al te vaak hoor je dat mensen er zo’n moeite mee hebben dat opa zoveel met zijn kleinzoon doet, terwijl zij, vroeger* Ik heb daar geen last van. Mijn vader is ook kind van zijn tijd. Hij zou het nu ook vast anders doen.” Mensen kunnen van mening veranderen, ook als ze dik in de 40 zijn en behoorlijk positief over hun ouders, kunnen ze er 15 jaar later heel anders tegenaan kijken. Maar als ik het hele interview lees, bekruipt me toch een bijzonder gevoel. De link vind je hier: https://www.trouw.nl/nieuws/bram-bakker-ik-ben-bestolen~b521d038/
In de context van deze reactie moet ik even denken aan een mi zeer actuele en mij uit t hart gegrepen column van Jamal Quariachi in de bijlage van Trouw dd 29 januari j.l, 'lijken in de kast'. De relevantie vd column ligt in de datum van het artikel dat u ter onderbouwing van uw bijzondere gevoel over Bakkers verhaal aanhaalt. U heeft t over een artikel van 2007! We leven in het jaar 2022! Zou het niet zo kunnen zijn dat er in de tussentijd iets in de verhoudingen of beleving ervan veranderd is? Mss beter in deze een vraag aan Bakker te stellen?
Dag Anna, Ik heb werkelijk geen idee wat je met je reactie bedoelt te zeggen. Welke vraag zou ik aan Bakker moeten stellen? Ik weet niet hoe jij het begrip 'relevantie' interpreteert, maar ik geef zelf al aan dat hij in de afgelopen jaren van mening veranderd kan zijn. En je verwijst naar een column van Quariachi, maar je geeft niet aan wat volgens jou zijn boodschap is.
“Ik denk niet dat het anders was gelopen als ik ‘roman’ op de omslag van mijn boek had laten zetten.” Ik vraag me af of dat door herkenning zou kunnen komen. “Maar: dat hun geschiedenis toch pijnlijke sporen heeft nagelaten in mijn leven mag niet worden benoemd. Het wordt zelfs niet erkend. Dat is mijn pijn, en daar mag ik mee doen wat ik zelf wil.” Kennelijk is de breuk dermate dat zelfs het gesprek niet mogelijk lijkt, jammer, mag ik wat ik hier lees en het boek dat ik niet ken zo verstaan als ware het een brief aan jouw ouders gericht teneinde kenbaar te maken wat de pijn is? Als ik een beetje van mijn kant uit de school mag klappen, bij mij is het andersom, ik heb schuldgevoel naar mijn ouders en kan dat niet goedmaken omdat ze er niet meer zijn, een schrijnend voorbeeld: Mijn vader lag op sterven, ik hier, hij in Suriname, via een brief die me niet bereikte en die ik nooit heb gezien was de bedoeling dat ik beloften aan mijn vader zou doen die ik gestand zou doen, hij heeft naar zeggen zijn leven gerekt om mij aan de lijn te krijgen, tevergeefs, mogelijk de teleurstelling van zijn leven, daar moet ik mee leven zeker omdat ik niet helemaal vrij uit ga door mijn manier van leven destijds, tot zover mijn gehoor aan de oproep. “Ieder verhaal is anders, en ieder verhaal is persoonlijk. Verantwoordelijkheid nemen voor dat van jezelf is van groot psychologisch belang.” Als je daarmee de kans krijgt de pijn te verzachten of weg te nemen des te beter, weinigen gaan ongeschonden door het leven, sommigen krijgen het voor hun kiezen in het leven en soms treft het me harder dan leed dat ik zelf niet heb meegemaakt, in die zin trekt mijn voorstellingsvermogen een zware wissel.
De jeugd als bron van ellende lijkt me evident. Nu heb ik, doe even een bruggetje naar de actualiteit, de idee dat psychopaten een wat andere groep zijn. Ja met ook een afwijkende jeugd maar moeilijker te doorgronden wat betreft jeugd en wat biologie. Zou heel graag een analyse zien van ondergetekende over wat het kan doen met een psychopaat als deze in eenzaamheid terecht komt. Hitler zat in de gevangenis en schreef "Mein Kampf". Als geen ander leider heeft Poetin zich de afgelopen jaren geïsoleerd door Covid (en mogelijk anders gerelateerde paranoia). Ook hij lijkt geradicaliseerd. Hoe zit dat?
Dag Nina .. Alice Miller heeft over dit onderwerp zeer uitgebreid geschreven o.a. in haar boek 'In den beginne was er de opvoeding' .. gaat ook over mensen zoals Hitler .. zij heeft t in deze over de Zwarte Pedagogiek ..
De parallel met ervaringen die nu door #metoo geholpen naar buiten komen zal er bij geweld in het gezin ervaren als kind zeker zijn. De gevolgen voor niet alleen de geweldplegers als het naar buiten komt maar ook de slachtoffers dat men object van afkeuring wordt voor de buitenwereld en samenhangende schaamte is een goed voorbeeld. Dat is niet te vergeten ook die buitenwereld te verwijten die vaak de afkeuring voor laat gaan op de bekommernis waarbij het de slachtoffers treft als "kinderen uit zo'n gezin" of in gewelddadige partners "dat stel". Daar kan vaak ook nog bij meespelen dat, zoals in Huff's situatie, de moeder inderdaad medeverantwoordelijk was. Bij partnergeweld, met of zonder kinderen, ook als het meestal de man die dader is, wordt door de buitenwereld ook meestal de vraag gesteld waarom de vrouw het zolang accepteerde of in gevallen er nooit iets aan deed. Die vraag is om tot toekomstige oplossingen te komen ook niet geheel ongerechtvaardigd. Maar daar moet de buitenwereld structureel een uitweg bij bieden en niet, zoals tot nog toe meestal, een remmende invloed op hebben die schaamte bij het slachtoffer veroorzaakt naast ook nog eens gerede angst. Daarnaast speelt de Jeugdzorg en dergelijke aan overheid gelieerde instanties, inclusief indirecte zoals school en andere maatschappelijke instanties, die tot bemoeienis kunnen leiden, ook nog steeds een afschrikkende rol op moeders in geval van een gewelddadige partner behalve de angst voor schande in de sociale omgeving. Om daar pas na tientallen jaren over te kunnen vertellen bewijst een meer structureel maatschappelijk falen al is dat in Nederland zeker niet erger dan in de meeste andere maatschappijen.