Je past je aan of je rot gewoon op

Ik heb het echt helemaal gehad met die buitenlanders die maar blijven zeiken over discriminatie. Je kan godverdomze je kont niet keren of je hebt alweer iemand beledigd. Ik mag zeker ook geen “buitenlander” meer zeggen? Wat is het dan tegenwoordig? Kleurling, medelander, op ’n krullend haar na-autochtoon? Ik zal je zeggen wat het is: het zijn zeurpieten, want blijkbaar kan Zwarte Piet ook niet meer. Zijn ze nou helemaal drie keer achter elkaar op hun kop gevallen? Wij vieren hier al honderden jaren Sinterklaas. Dat gaan we echt niet opgeven omdat Sylvana, Anouk, of die andere landverrader Peter R. de Vries er ineens bezwaar tegen hebben. Het is een kinderfeest mensen, geen oproep om de slavernij weer in te voeren. Ik ben geen racist, maar door dit soort mensen dreig ik het wel te worden.

En wat is dat nou met de islamisering van ons land? Op elke hoek van de straat komt een moskee en het lijkt wel alsof ze op onze kosten een vrije dag krijgen voor elk schaap dat ze slachten voor hun God. Ik kan niet eens meer normaal naar de supermarkt zonder om de oren te worden geslagen met die halalproducten. Als ik een islamitisch schaap wil eten, dan ga ik wel naar de woestijn, ja. Als dit zo doorgaat, dan raken we ons land kwijt. Waar zijn onze waarden en normen gebleven? Nederland is Nederland niet meer. We raken het kwijt en we staan erbij en doen niks. Het is nog erger dan dat. Elke dag weer laten wij meer vluchtelingen binnen. Zij zijn met steeds meer en als dit zo doorgaat, dan hebben wij dadelijk niks meer te zeggen over ons eigen land.

De zandloper is leeg. Mijn tijd is op.

Toen ik een jaar of twaalf was, nam ik me voor om in een discussie altijd even het standpunt van de ander in te nemen. Want wat nou als de ander gelijk heeft? Om jezelf dat echt af te vragen, moet je de woorden voelen alsof ze van jezelf komen.

Wat ik voelde bij het schrijven van de eerste alinea’s was boosheid. Boos omdat de wereld verandert. Verbitterd omdat ik er geen controle over heb. Angst om wat nog gaat komen. Frustratie om wat ik denk dat mij wordt afgepakt. In deze rol zou ik discussies alleen aangaan om mijn mening te ventileren en niet om er wijzer van te worden. Naar anderen zou ik alleen luisteren om ze af te kraken en weg te zetten als idioten die niet weten waar ze het over hebben. Ik zou ze wegzetten, zoals ze mij wegzetten.

En als ik kijk en luister en omga met mensen die mijn woede versterken en inspelen op mijn angst, dan is geen grens te ver en geen toekomst onmogelijk. Ik zou datgene kunnen veroorzaken waar ik het meest bang voor ben. Waar ik het meest boos over word. Wat mij het meest frustreert. Met mijn eigen handen zou ik de samenleving af kunnen breken en mijn normen en waarden kunnen verdrinken om de schijn van veiligheid te redden. Ik zou het land in brand kunnen steken om het te redden.

Maar wie zou mij dan redden?