Je mag alles van mij weten?

Je zit op Facebook, je Twittert ook nog eens, wellicht heb je ook nog een Hyves-profiel. Daar kan je gewoon rustig zeggen wat je vindt, voelt en denkt. We kennen immers vrijheid van meningsuiting en los daarvan: wat je zegt en doet is privé. Althans, dat is waar de meeste mensen vanuit gaan.

Met de opkomst van sociale media ontkomen de meeste bedrijven niet meer aan een zogenaamd internet- of social mediaprotocol. Hierin legt men vast in welke mate en hoe de werknemer gebruik van internet mag maken. De grens tussen privé en werk vervaagt, de werknemer wordt aangesproken op privézaken. De werkgever redeneert dat uitlatingen die tijdens werktijd zijn gedaan, niet toelaatbaar zijn. Als je de werkgever hierin gelijk geeft, ga je voorbij aan een essentieel punt. Want in hoeverre mag een derde zijn neus in jouw zaken steken en daar consequenties aan verbinden?

Neem de werkgever die zijn sollicitant natrekt op Twitter en Facebook en daar foto’s aantreft die hem niet bevallen. De sollicitant wordt niet meer op zijn talenten beoordeeld, maar op gedrag dat men als privé moet beschouwen en wordt vervolgens niet uitgenodigd op gesprek. De drogreden die daarbij vaak door werkgevers gebruikt wordt: Dan moet je het maar niet op het internet zetten. Dit is een scheve redenatie omdat een persoon mag verwachten op zijn kunde en kennis te worden beoordeeld en niet waar hij in zijn vrije tijd uithangt.

Zo werd een vrouw in Engeland ontslagen nadat haar werkgever na haar ziekmelding op Facebook zag dat ze lekker aan het vakantievieren was tijdens haar ‘ziekte’. 

Recent was er op Twitter een soortgelijk voorval. Een vrouw vertelde dat zij uitspraken deed over de bedenkingen die ze had bij een bepaald evenement. Een van de betrokken organisatoren pikte haar bewoordingen niet en belde haar werkgever op, om daar zijn beklag te doen over haar Twittergedrag.  De vrouw werd vervolgens door de baas op de vingers getikt. De kracht van Twitter is overigens dat de klager persona non grata werd op Twitter, maar dit terzijde. Het kwaad was reeds geschied.

In beide gevallen – zowel bij een protocol als bij eerder genoemde aannames – gaat het om een privé-aangelegenheid, waarmee de werkgever niets te maken heeft. Uitgangspunt blijft  dat de werkgever niet beschadigd wordt door het gedrag van de werknemer en dat deze verantwoordelijk is en zijn werk goed doet. Niet voor niets is in de meeste internetprotocollen de zinsnede opgenomen “mits deze de werkzaamheden niet belemmeren”. Te vaak wordt dit ‘belemmeren’ te ruim uitgelegd.  Een werkgever heeft weinig te zeggen als een werkhouding van een werknemer verder niets te wensen overlaat.

Door sociale media en privé-uitingen mee te nemen in werving en beoordeling begeeft de werkgever zich op glad ijs.  Niet alleen overtreed hij hiermee mogelijk de wet (zie ook hier ), maar het beeld dat je krijgt kan vertekend zijn en zegt niets over de competenties van het personeel.  Het is heel verleidelijk om de (potentiële) werknemer na te trekken met tools als de website WieoWie