Je kunt best jihadi’s helden vinden en een keurige staatsburger zijn

Minister Lodewijk Asscher kondigt nader onderzoek aan naar het radicalisme onder jonge Turken of om het correcter te zeggen jonge Nederlanders met een Turkse familie-achtergrond. Uit een enquête van het sterk in de mode zijnde bureau Motivaction blijkt namelijk dat zij jihadi’s helden vinden. Tegelijkertijd noemen zij zich voorstanders van de democratie. Ook wijzen zij het kalifaat af. Asscher vindt dat allemaal inconsequent en hij begrijpt het niet zo goed. Dat gaat weer een aardig centje kosten, dat nadere onderzoek.

Ho Ho Ho Tsjih Minh We lieten onze stemmen stevig weerkaatsen tegen de muren van de stad als we met zijn allen “Ho Ho Ho Tsjih Minh” scandeerden. Wij beschouwden de Viet Kong strijders die het in Vietnam opnamen tegen het Amerikaanse leger als helden en goede patriotten. President LBJ Johnson was in onze ogen een moordenaar. Dat kwam omdat Amerikaanse tegenstanders van diens Vietnambeleid zongen: “Hey, hey LBJ, how many kids did you kill today?”

Over Mao Tse Toeng en zijn Rode Gare in China dachten wij niet negatief. Onze held was Ernesto Che Guevara, de vriend van Fidel Castro die in Bolivia met zijn guerrillalegertje gesneuveld was tegen de plaatselijke knechten van Amerika en het kapitalisme. Deze opvattingen kwamen voort uit het mengsel van romantiek, idealisme en jeugdige opstandigheid dat in ons door Stones en Bob Dylan opgezweept gemoed naar boven borrelde. Het was allemaal niet erg gebaseerd op kennis van zaken of een wezenlijk begrip van de situatie in China, Vietnam of Latijns Amerika. We herkenden in de helden van overzee iets van onze onrust en onze wens om de wereld te verbeteren.

“Nuttige idioten” Maar we waren op bepaalde sektariërs na geen volgelingen van Mao, Ho Tsjih Minh of Fidel Castro. We vonden hoogstens dat zij wel een punt hadden. En op zijn best dat hun radicale methodes voor de gigantische problemen in hun eigen land misschien onvermijdelijk waren, maar voor Nederland niet geschikt. Je mag dat naïef noemen en dom maar kwaadaardig was het allemaal niet.

In de Telegraaf en het Parool, dat achter de Amerikanen in Vietnam stond, werden wij strijk en zet “nuttige idioten” genoemd, een term die Lenin wel eens gebruikte voor politieke bondgenoten van buiten zijn communistische partij. En misschien waren we dat ook wel, nuttige idioten. We betaalden keurig voor de tram. We liepen wel eens te demonstreren maar verder waren we nette burgers die op verkiezingsdag onze stem uitbrachten en voor het overige graag verliefd zouden worden. Au fond wilden we net als de misselijk makende middenstand of de gemotoriseerde bourgeoisie géén polonaise aan ons lijf.

De Turkse liefde voor de jihad is daarmee vergelijkbaar. Islamitische jongeren die de koran letterlijk willen nemen zoals de refo’s dat doen met de bijbel, vinden dat de jihadi’s wel een punt hebben. Dat zij toch wel helden zijn met hun bereidheid om voor het geloof te sterven ver weg in het Midden-Oosten, waar het erop aan komt.

De strijders voor de kalief zijn hun Viet Kong. En net als met ons linkse babyboomers destijds kan dat prima samengaan met een burgerlijk leven. Je projecteert op die jihadi’s het avontuur en de doodsverachting , waar je zelf wel voor uitkijkt. Om Luther te parafraseren: zij kunnen niet anders, ik sta hiér. De door Motivactions gedetecteerde Isis-fans bewonderen hun helden maar gaan voor het overige netjes naar de moskee, dragen hoofddoek of niqaab als zij van het vrouwelijk geslacht zijn, onderhouden de ramadan met precisie. En op den duur gaat dat allemaal over. De liefde , een huisje, een baantje doen wonderen.

Ik hoor het weer: wat doen de Amerikanen in Vietnam? Moord! Moord! Moord!. Daarna gingen wij studeren voor het volgende tentamen. En op zaterdagavond ging ik dan naar Lanx op de Lange Leidsedwarsstraat om te dansen en het meisje van mijn dromen te ontmoeten. Was daarvoor het verkeerde adres, maar dat is een ander verhaal.

Die Turkse jongeren dwepen wel met jihadi’s maar net als wij vroeger willen ze geen polonaise aan hun lijf. Die praatjesmakers. Wij hadden vroeger ook wel raad geweten met zo’n gast van een opinieonderzoeksbureau.

Beluister dit opiniestuk hier 

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)