Israël krijgt de regering die de Hamas verdient

Ik ben geen grote fan van de huidige regering in Israël. Dat deze regering weinig haast maakt met het verder opheffen van handelsrestricties op de Westoever, bijvoorbeeld, lijkt mij vanuit hun eigen belang onbegrijpelijk en kortzichtig.

Vrije handel leidt tot meer welvaart en welvaart maakt mensen minder bereid tot desastreuze acties, zoals het starten van een derde Intifada. De tweede Intifada die in 2000 begon kostte de gemiddelde Palestijn indertijd een inkomensdaling van 560 dollar per jaar, waarbij bedacht moet worden dat het inkomen per hoofd toen een schamele 1500 dollar per jaar bedroeg.

Anja Meulenbelt is ook geen fan van de Israëlische regering, zoals uit dit stukje blijkt. Die regering maakt reclame voor Israël en roept Israëlische burgers op dat voorbeeld na te volgen. Schande. Sommige Joodse burgers doen dat nog ook en dat terwijl, zoals Meulenbelt suggereert, al die Joden ook wel van de VS hun vaderland hadden kunnen maken.

De regering van Israël is, net als in Nederland, een weerspiegeling van de verkiezingsuitslag. De politieke stemming onder de kiezers is al decennia lang mede een reflectie van de houding van de Arabische Palestijnen binnen en vooral natuurlijk buiten Israël. Palestijnse aanslagen doen Israëlische kiezers een ruk naar rechts maken en vredesbesprekingen maken kiezers juist weer links. In de tijd voor de bouw van ‘de muur’ en de afsluiting van Gaza zat er een systeem in die aanslagen. Meestal vonden die plaats vlak voor verkiezingen in Israël. Die aanslagen waren, zoals bekend, vaak het werk van Hamas. Vanuit hun standpunt bezien was die timing van aanslagen perfect. Hamas wilde en wil geen vrede met Israël en dus ook geen links kabinet dat meer tot vrede geneigd is dan een rechts kabinet. De raketbeschietingen vanuit Gaza op Israëlische burgerdoelen, die zelfs door de commissie Goldstone werden veroordeeld als strijdig met het internationale recht, hebben van Israëlische burgers ook niet bepaald vredesduiven gemaakt. De recente aanslag op Israëlische kolonisten van de Westoever door Hamas vlak voor vredesbesprekingen past in de strategie van Hamas.

Het gedrag van de Palestijnse Autoriteit (PA) was in het verleden evenmin bevorderlijk voor blijvende vrede. De vorige president van de PA, Arafat, wilde zich liever als slachtoffer en martelaar afficheren. Graag liet hij zich als held fotograferen voor zijn door Israëlische militairen kapot geschoten hoofdkwartier, soms met Gretta Duisenberg aan zijn zijde. In welvarende en democratische Palestijnse gebieden zou geen plaats meer zijn voor Arafat. Daarom heeft Arafat ook niet het Palestijnse terrorisme blijvend onderdrukt op momenten dat hij daar nog toe in staat was, tijdens de uitvoering van de Oslo-akkoorden in de vroege jaren negentig.

Er zijn nu weer vredesbesprekingen in het Midden-Oosten, maar of daar een diplomatieke oplossing uit voort komt, lijkt twijfelachtig. Vrede in het Midden-Oosten kan er nu alleen komen als Hamas bereid is de alleenheerschappij over Gaza op te geven. Deze alleenheerschappij is na een interne strijd met de PA met veel geweld verkregen. Het lijkt ondenkbaar dat de Hamas leiders vrijwillig afstand zouden willen doen van een stuk land dat ze nu tot een Islamitische staat aan het omvormen zijn.