De irrationele schoonheid van een stem hebben

We zaten middenin de afbraak van de verzorgingsstaat. Er was een financiële crisis aan de gang, we waren boos op de Grieken en ook een beetje op de Italianen, Portugezen en Spanjaarden. Landen waar we nu overigens weer vrede mee hebben gesloten en er veelvuldig op vakantie gaan. Dan huren we een AirBnB’tje van die lieve gastvrije mensen die uit armoede nu maar hun huizen aan ons verhuren omdat hun regering het voor ze heeft verprutst en de EU-top ‘no mercy’ toont. Huisjes verhuren doen we nu overigens zelf ook bij de vleet in Amsterdam. In het zuiden van Europa zeggen ze wel eens ‘als toerisme nog het enige is dat je verkoopt, dan moet je jezelf afvragen welke waarde je nog wilt behouden’.

BP & Fukushima Ook waren er natuurrampen met de mens direct en indirect als schuldige. Is het niet door klimaatopwarming, dan gebeurde er wel iets anders ongelofelijks. In Japan lekte radio-actief water in zee en in Amerika vloeiden miljoenen olievaten via de Golf van Mexico de Atlantische Oceaan in. BP liet een soort zeep gebruiken om de troep op te ruimen, maar die aanpak bleek achteraf zelfs nog meer schade aan te richten. En wat precies de gevolgen zijn van de kernramp bij Fukushima? We weten het eigenlijk nog steeds niet…

Ook hoorden we voor het eerst over Julian Assange. Met zijn WikiLeaks had hij een machtig wapen in handen, gevaarlijk vond Amerika. En zo leeft hij nu tussen twee muren op de ambassade van Ecuador in London. Hoewel zijn rol bij WikiLeaks de laatste tijd ter discussie staat, heeft hij wel laten zien hoe belangrijk klokkenluiders zijn.

Vrouwelijke partijleiders bergafwaarts Met de vrouwen in de Kamer ging het bergafwaarts. Toen ik bij Joop begon had SP-partijleidster Agnes Kant net de verkiezingen niet overleefd. Bij de VVD won Rutte al eerder de strijd van Rita Verdonk en toen gooide Femke Halsema van GroenLinks ook nog eens de handdoek in de ring. Jolande Sap buffelde en tijgerde richting de verkiezingen, maar ging helaas kopje onder. Hard werken wordt niet altijd beloond. En zo brak het tijdperk van Rutte -Cohen en Rutte-Samsom aan, samen met die gekke blonde oom Geert op de achtergrond.

Amal Clooney En tegelijkertijd denderden de beelden van de Arabische Lente binnen. In Libië volgden we live de bombardementen van de Amerikanen en de klopjacht op dictator Khadaffi, afgewisseld met live beelden van de genocide in Syrië. Ik schreef over die ene militie en die andere meer ‘burger’ militie… wat er precies gaande was, was wat onduidelijk, maar het ging duidelijk mis. We waarschuwden dat het allemaal nog verschrikkelijker ging worden. We weten nu wat dat is: IS. En wat wellicht nog afgrijselijker is, zoals Amal Clooney onlangs zo goed zei. We waren dagelijks getuige van die genocide en toch hebben we tot op de dag van vandaag zo bar weinig gedaan om die ontmenselijking te stoppen.

Ik was een jonge, beginnende journaliste. Soms riep ik ’s ochtends een paar keer stilletjes: ‘What the fuck, What the fuck…’ Maar dat hield al snel op. Ik moest van mezelf verder kijken en zoeken dan de shock en verontwaardiging. Ik hield mijn tranen binnen. Liet me niet meer raken door die beelden, maar ging op zoek naar artikelen van experts, burgers of andere journalisten die mijn vragen wél konden beantwoorden.

Maar antwoorden waren er niet altijd… Zo is dat ook in het leven, ontdekte ik.

Trailrunner Ryan Sandes De eerste tranen kwamen pas weer na een lange tijd toen ik tijdens mijn werk op dit filmpje stuitte. ‘The beauty of the Irrational’, over de Zuid-Afrikaanse trailrunner Ryan Sandes.

Zo vrij als hij door die canyon rende, zo vrij waren heel veel mensen hier op Aarde niet. Die gedachte greep me bij de keel, maar tegelijkertijd was het ook bevrijdend. In dit filmpje legt Sandes uit dat mensen irrationele wezens zijn. ‘We nemen beslissingen op ons gevoel. Omdat we wat willen meemaken, onze eigen routes willen bepalen en een avontuur willen beleven’, iets wat hij als een groot voorrecht beschouwt wanneer het lukt.

En zo is dat. In Nederland wonen we in een fantastisch land met fantastische mensen. Nee, dit is absoluut geen commercial voor die ene partij. Want het kan zeker beter. We staan momenteel op vele kruispunten in ons leven. Er moeten nu beslissingen worden genomen om verdere afbraak van de Aarde te vertragen. De daad moet bij het woord worden gevoegd, dat vooral! En graag nu, moeten we ons afvragen of we onszelf met oude conventionele gedachten niet tekort doen. Veroorzaken ze ongelijkheid? Zijn ze racistisch of seksistisch? Aanpassen dan! Onze culturele identiteit wordt niet bedreigd, maar kan alleen maar sterker worden met moderne normen en waarden.

Ik zeg niet dat verandering altijd makkelijk is, maar het wordt wel makkelijker als we elkaar een beetje helpen. En daar is soms niet meer voor nodig dan een beetje compassie en empathie.

The beauty of the irrational! Nee, ik zeg niet dat je volledig op die onderbuik moet gaan varen. Maar ik vraag je. Voordat je gaat stemmen op 15 maart, ga een stukje lopen in de natuur! Als we worden geboren, weten we automatisch wat goed is en wat niet, maar het leven laat gaandeweg zijn sporen achter en daarmee sporen van verwarring. Alleen, zeg nou zelf, die hoef je echt niet de hele tijd in die rugzak van je mee te sjouwen.

Dus, voordat je gaat stemmen op 15 maart. Gooi die rugzak af! Snuif wat frisse lucht naar binnen. Dan weet je automatisch wat het goede hokje is dat je moet aankruisen.

Artikel op Joop: De schoonheid van de irrationele mens