Internationale vrouwendag: Solidariteit, Kind-zijn en Broederliefde

Internationale vrouwendag is een dag die voor iedere vrouw iets anders betekent. Aan de één gaat de dag volledig voorbij, terwijl de ander stilstaat bij onderdrukte vrouwen in de wereld. Weer een ander viert juist haar vrouw zijn. De vrouwelijke Joop-redacteuren denken er zo over:

Samira Ali – Solidariteit

Ik heb geen wijze lessen van moeders enzo. Ik vind het hele kijk-mij-ik-ben-vrouw-gedoe een beetje stom eigenlijk. We willen als mensen gezien worden, maar we zoeken elkaar wel altijd op als vrouw. We benadrukken voortdurend onze vrouwelijkheid, we zijn vrouwen, geen mannen. En gelukkig maar!, voegen we daar jubilerend aan toe op 8 maart.

Internationale vrouwendag voelt ook meer als een dag voor solidariteit tussen vrouwen onderling dan tussen man en vrouw. Op de festivals op deze dag (Feestdag? Herdenkingsdag?) zie je vooral vrouwen. Een enkele man die zich uit liefde in het hol van de leeuwin waagt. Uit liefde voor 1 vrouw of voor alle. Want ze bestaan wel, mannen die echt van vrouwen houden en dan niet alleen op seksueel vlak.

En gelijk hebben ze, want we zijn ook best wel cool. Vrouwen kunnen alles en doen alles en ze doen het allemaal tegelijk. Dochter, zus, vriendin, echtgenote, collega, baas, moeder, oma, tante. We zijn het allemaal en allemaal tegelijk. Maar het is zoveel dat we soms vergeten te zijn wat we in wezen zijn en wat we zijn is in wezen een vrouw. Eén vrouw. Ik. Maar daar hebben we internationale vrouwendag voor. Ik zou het bijna vergeten. Leve de vrouw! Leve ik.

Margaux Tjoeng – Kind-zijn

Ik kan me de periode herinneren dat ik me nog geen vrouw voelde. Op het grasveldje voor mijn huis schuwde ik niet om één van mijn vriendjes – jongen/meisje – een knietje uit te delen bij een potje rugby. Gemeen? Beetje misschien, maar in ons spel kreeg iedere vijand een gelijke behandeling. Na de koekjes en limonade vielen we in onze geïmproviseerde hutjes in slaap, maar aan die kinderspielerij kwam snel een eind. Onze moeders bepaalden dat slaappartijtjes voortaan gescheiden moesten zijn en aangezien ik het enige meisje was leek mij een hut bouwen voor mij alleen geen kinderspielerij meer. Ik was een vrouw en moest dan maar op zoek naar vriendinnen.

Gedwongen een ander leven instappen omdat ik simpelweg een meisje was. Afgewezen, zo voelde het wel een beetje. Of ik me er aan hield? Ik kon het niet eens omdat ik niet wist hoe ik anders moest zijn, dan wie ik was. Echt een big deal was het dan ook niet. Ik ben een in vrijheid opgegroeide vrouw en velen met mij. Daarmee zijn we gezegend zonder dat we daar al te veel moeite voor hebben moeten doen.

Ook mijn mannelijke vriendjes hebben dezelfde rechten en vrijheden als ik gehad. De één werkt hard om een topfunctie in het bedrijfsleven te bekleden. De ander leeft op water en brood om met zijn band de wereld te veroveren. Internationale vrouwendag is de dag van het besef dat we ooit allemaal kinderen waren en dus gelijk zijn. Uiteindelijk delen we allemaal wel eens een symbolisch knietje uit om te vechten voor wat we waard zijn.

Hasna El Maroudi – Broederliefde

Ik ben niet geheel solo ter wereld gekomen, maar werd met zes minuten voorgegaan door een tweelingbroer. Op zich niet erg opzienbarend, daar er jaarlijks duizenden tweelingen worden geboren, maar in mijn geval wel erg handig. Geboren in een groot, vrij traditioneel, Marokkaans gezin, kan het voor een vrouw soms moeilijk zijn zich staande te houden. Voor mij was dit niet het geval. Alles wat broerlief wilde doen en voorheen taboe was voor mijn zussen, mocht ik ook. Niet altijd zonder protest, maar wanneer hij een dansje wilde wagen in de plaatselijke discotheek, konden mijn ouders mij moeilijk thuishouden vanwege het ontbreken van een slurf.

Zonder mijn dierbare broer zou ik een ander leven leiden. Niet per se gesluierd, zoals de gemiddelde PVV-er wellicht meteen denkt, maar wel minder bevlogen en minder begaan met het hebben van gelijke rechten. De enige keer dat mijn ouders mij iets weigerden wat mijn tweelingbroer wel mocht, was toen ik op voetbal wilde. In plaats daarvan kreeg ik turnles. Destijds riep ik moord en brand omdat ik van mening was dat mijn ouders discrimineerden (daar komt dat ontbreken van die slurf weer), maar tegenwoordig begrijp ik hun keuze beter.

Vrouwen zijn namelijk doorgeslagen in het gelijk willen zijn aan mannen en verloochenen om dat te bereiken vaak hun vrouw-zijn. We vergeten dat de vrouw nu eenmaal wezenlijk verschilt van de man. Bovendien geloof ik nog steeds dat feminisme intussen achterhaald is en dat een dag als internationale vrouwendag niets bijdraagt aan de gelijkwaardigheidsstrijd. Eén dag per jaar wordt er bewustzijn gecreëerd om de bevindingen de daaropvolgende dag weer in de prullenbak te gooien.

Dankzij mijn tweelingbroer ben ik me dagelijks bewust van het onderscheid, maar liever nog: onze gelijkwaardigheid. En dat is vanwaar uit ik naar de toekomst wil kijken. Het positieve.