Inderdaad, hulp organiseren en fondsen werven kost geld

De meest kwalijke is de suggestie van Verhoeven dat het geld dat UNICEF Nederland via de Samenwerkende Hulporganisaties (SHO) ontvangt niet bij de slachtoffers van de burgeroorlog in Syrië terecht zou komen.

Laat ik dat misverstand meteen rechtzetten: het geld komt absoluut bij UNICEF in de regio terecht. Talloze Syrische slachtoffers, waaronder vele kinderen in nood, kunnen daardoor schoon drinkwater, voeding, vaccinaties en kleding krijgen.   Inderdaad werken we bij de verspreiding van hulpgoederen samen met lokale organisaties. Dat is ook gebruikelijk in deze sector. Niet om nog meer onkosten te maken, zoals Verhoeven ten onrechte suggereert, maar omdat het de meest effectieve vorm van hulpverlening is. Lokale professionals kennen immers de weg, spreken de talen en kennen de cultuur. Hen inzetten is efficiënter dan voor alle werkzaamheden westerlingen invliegen.   De SHO-gelden worden, net als overigens de andere fondsen van UNICEF, volgens strikte regels gecontroleerd. Onze collega’s in het Midden-Oosten leggen zowel financieel als inhoudelijk zorgvuldig verantwoording af. En ja, natuurlijk kost hulp organiseren en fondsen werven geld. Daarom hebben de SHO-organisaties afgesproken dat maximaal 7 procent van de gelden mag worden besteed aan de kosten voor deze rapportage en het opzetten van de hulpactie.    Ook de stelling dat UNICEF niet gespecialiseerd zou zijn in noodhulp, is onjuist. Sinds de  oprichting in 1946 hebben we altijd hulp geboden bij rampen; zowel bij natuurrampen als in conflicten. Noodhulp ligt aan de basis van ons bestaan, de afkorting UNICEF staat zelfs voor United Nations International Children’s Emergency Fund. Alleen dit jaar al biedt UNICEF hulp aan kinderen die worden getroffen door conflicten, natuurrampen of andere complexe noodsituaties in totaal 45 landen en regio’s. Het is prima om discussie over de effectiviteit van noodhulp te voeren, maar dan graag op grond van feiten en niet op onjuiste insinuaties.

Lees ook het artikel van John Verhoeven: De schimmigheid van Unicef