In debat met de PVV - alle remmen los?

Anderen menen dat hun bestrijders te vaak afdalen tot het peil van de PVV. Denk bij het bedoelde niveau aan Machiel de Graaf die tijdens zijn laatste tv-debat Marjan Barth nog net voordat de camera uitging wist toe te voegen: “Wij zijn voor verplegers, de PvdA is voor veelplegers”.

Dezer dagen heeft Bart de Koning daarover behartenswaardige dingen geschreven. Bij dat stuk moest ik denken aan wat de psychiater W. mij toch gauw weer een jaar of drieëndertig terug vertelde.

Alle mensen voeren tijdens hun leven vier of vijf gesprekken die zij nooit meer vergeten omdat ze  – soms heel terloops – de kern van het bestaan raken. W. haalde herinneringen op uit de tijd dat hij nog op Rotterdam-Zuid werkte en toen ook veel Katendrechtse prostituéés onder zijn patiënten telde. Een belangrijk therapiedoel van W. was mensen helpen om op een gezonde manier hun eigen keuzes te maken. De gevolgen daarvan waren niet altijd naar de zin van de Katendrechtse pooiers. Het wilde wel gebeuren dat zo’n in zijn broodwinning bedreigd heerschap dokter W. op straat aansprak teneinde met de vuist van zijn ongenoegen blijk te geven. “Ja” zei W. “En ze wisten natuurlijk niet dat ik karateka ben. Dus dan sloeg ik terug en als zo’n vent dan neerging zei ik tegen hem: “Je weet dat ik arts ben. Ik heb zojuist je sleutelbeen gebroken. Ik zou maar naar de eerste hulp gaan “.

“Kun je dat wel maken?”, wilde ik weten. “Zeker wel”, antwoordde W., “want ik noem mij liberaal en ik ben zo tolerant dat ik bereid ben om de normen over te nemen die mijn gesprekspartners mij stellen. Ik heb die pooiers altijd in overeenstemming met hun eigen normen behandeld en inderdaad, dan deed ik ze wel eens zeer. Daarom leerden ze ook mij te begrijpen”.

Volgens W. had heel Katendrecht hem een groots afscheidsfeest gegeven toen hij Rotterdam verliet met tenslotte een groots afscheidscadeau uit eigen keuken en daarbij wordt niet bedoeld de Chinese waarom de Kaap bekend staat. Rond 1900 schreven ook auteurs die geen woord Italiaans konden achter zo’n anecdote steevast, se non é vero, é ben trovato en zelfs alleen se non é vero…, want iedereen kende deze zinswending. Als het niet waar is, dan is het goed gevonden.

Dit gesprek met W. is me altijd bij gebleven. Het was een levensles van betekenis. Vers twee is of hij ook daadwerkelijk toepasbaar is. Win je als je altijd en overal met gelijke munt terugbetaalt? Is het echt een goede strategie? Of anders gezegd: als je zoals W. de normen van een pooier tegen die pooier zelf gebruikt, neem je dan na een tijd niet ook zijn waarden over?

Ik breng deze vragen graag bij U in het midden.