In de waterschappen is de Partij voor de Dieren een zinnige keuze

De verkiezingen voor de Provinciale Staten zijn een volksraadpleging over het kabinetsbeleid. Daar hebben de Haagse politici voor gezorgd door zichzelf en hun vermeende verdiensten in de stembusstrijd op de voorgrond te plaatsen. Met de waterschappen ligt dat anders. Ze hebben de stations weliswaar volgeplakt met sympathieke affiches die op hun nuttige functie wijzen maar daar gaan waarschijnlijk alleen de harten van hun eigen medewerkers sneller van kloppen.

Dat alléén is voldoende reden om woensdag het stembiljet voor de waterschappen niet te laten liggen. Versterk deze nuttige bestuurslaag door hem democratische legitimering te geven. De vraag is alleen: waar moet je dan in hemelsnaam op stemmen?

Waterschappen hebben hun werk traditioneel in alle rust kunnen doen. Het oog van de media of van de publieke opinie was nooit zo op hun werk gericht. Hoe vreemd dan ook mag klinken in een land als het onze: een slordige omgang met de kracht van het water brengt immers het leven van miljoenen Nederlanders direct in gevaar. Om de een of andere reden denken de burgers dat die waterschappen ver van hun bed zijn en dat het wel goed zal zitten met hun activiteiten. Tegelijk zijn hun belastingaanslagen wel hinderlijk maar niet hoog genoeg om er werkelijk voor in beweging te komen.

Zo kon in de kantoren van de waterschappen een technocratische mentaliteit groeien. Van echt politieke debatten of een kritisch volgen van de bestuurders is nog maar zelden sprake. Eerder heerst er een luie consensus, eerder bewandelt men de platgetreden paden, die vaak al eeuwen geleden zijn aangelegd.

Daarom zijn de waterschappen gediend bij een kritisch, antitechnocratisch geluid, niet van buiten maar van binnen. Het wordt tijd dat echte nieuwkomers met lak aan de eeuwenoude tradities vragen durven stellen die het establishment al lang vergeten is.

Daarom hoop ik dat de Partij voor de Dieren een goede uitslag maakt. Het wordt tijd dat er weer eens een wild bruisende bron ontspringt die al dat stilstaande water in beroering brengt en van nieuwe zuurstof voorziet. Geen leven in de brouwerij maar leven in de waterschappen. Voor staten- raads- of kamerverkiezingen zou ik niet gauw met zo’n advies komen maar in dit geval wel. Laten we zeggen: ik voel het aan mijn water.

Beluister dit opiniestuk hier 

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)