Bij puppy’s en kittens lees je voortdurend en terecht hoe belangrijk het is voor hun ontwikkeling dat de dieren lang genoeg bij hun moeder blijven. Maar biggen zijn producten en dus wat kan het schelen hoe ze eraan toe zijn
Vandaag is het Moederdag en wil ik heel graag aandacht vragen voor al die moeders in de vee-industrie en moedervarken Sam in het bijzonder. Ze kreeg maar liefst 251 kinderen in haar 9-jarige leven. Dat klinkt als een hele prestatie en dat is het ook, maar dat wil je natuurlijk geen enkel dier aandoen. Haar lichaam is uitgewoond. Het enige doel dat wij mensen voor haar bedacht hebben is zo veel mogelijk nakomelingen produceren – en dan gaat het niet om individuen maar om kilo’s vlees. In de vee-industrie is geen plek voor moederliefde.
De laatste 11 nakomelingen heeft Sam voor het eerst kunnen voelen hoe het is om echt moeder te zijn. Hoe het is om een nacht lang voor de bevalling nesten van stro te bouwen. Om te kunnen bewegen, omdat de bevalling eraan komt. Alle andere bevallingen heeft ze tussen stangen moeten doorbrengen. Met een klein stukje juten zak aan een van de spijlen vastgebonden om aan te trekken, want dat zou volgens de industrie toch bijna hetzelfde zijn als een nest bouwen. Dat heet ‘stalverrijking’.
Bij elkaar 2332 dagen, ongeveer 6,4 jaar van haar 9-jarige bestaan, is Sam zwanger geweest. En nu vandaag, mag ze Moederdag vieren samen met haar biggen, die alweer 8 weken oud zijn. In die tijd heb ik gezien hoe bijzonder de relatie tussen Sam en haar biggen is. Hoe de biggen haar begroeten en zij een speciaal geluid maakt. Hoe ze ze echt opvoed als ze iets doen wat zij gevaarlijk vindt. En hoe ze steeds weer even naar haar toe rennen als zij ergens rustig ligt, om heel even haar snuit aan te raken.
De zeugen in de groep waar Sam vandaan komt zijn op transport naar het slachthuis gezet toen de biggen drie weken oud waren. Ontspenen noemen ze dat in de industrie. Bij puppy’s en kittens lees je voortdurend en terecht hoe belangrijk het is voor hun ontwikkeling dat de dieren lang genoeg bij hun moeder blijven. Maar biggen zijn producten en dus wat kan het schelen hoe ze eraan toe zijn als ze volwassen zijn? Daar heeft niemand last van. Trouwens, volwassen worden ze hoe dan ook niet, want op de leeftijd van 6 maanden, als ze eigenlijk een soort pubers zijn, gaan ook zij naar de slacht.
En dus leven de biggen vanaf drie weken, zonder enige afleiding op rubberen matten of een betonnen vloer, zonder moeder, want er moet zoveel mogelijk geld verdiend worden. Mensen denken tenslotte recht te hebben op een lapje vlees en als we het in Nederland niet meer verkocht krijgen dan exporteren we het gewoon, want wat zijn we zo trots op onze vee-industrie.
Het geluid dat de moederzeugen in de vee-industrie laten horen als hun biggen zijn weggehaald hoort niemand, want al deze dieren leven achter zorgvuldig afgesloten deuren. Maar ik kan je vertellen: ik heb het wél gehoord en gezien en het gaat recht door je hart. Drinken bij de moeder mogen opgroeiende biggen in de vee-industrie niet, in tegenstelling tot de biggen van Sam, die doorlopend naar haar tepels vliegen.
En vandaag is het Moederdag. De foto’s van de biggetjes rond Sam komen allemaal uit dezelfde industrie. ‘Mama ik houd heel veel van jou’. En natuurlijk zijn er nu mensen die zeggen je ‘vermenselijkt’ varkens. Maar bekijk het eens van de andere kant. Waarom zouden wij het moederschap zo anders ervaren dan een ander dier? Kinderen zoeken steun en geborgenheid bij hun moeder, net zoals de biggen dat van Sam. Ze leren van hun moeder zoals wij mensen dat ook doe en dat is precies waar we dankbaar voor zijn, speciaal op Moederdag. En precies daarom vraag ik aandacht voor al die moeders in de vee-industrie, waar Sam symbool voor staat, die wij het moederschap ontnemen, omdat economisch gewin boven alles staat. In de vee-industrie is, ook op Moederdag, geen plek voor moederliefde.
Karen, ik heb de duiven, kouwtjes, tortels en de ekster een extra handje voer gegeven. Alleen de katten van de buren hadden het niet begrepen en zetten ook nu de jacht weer in.
@Bouwman;
De overheid is een lelijke oppermachtige dwingeland. Zaken worden in detail in wetten gegoten zodat je bij alles wat je wilt doen tegen een brede hoge dikke muur van regelgeving stuit. Het is één grote fuiksamenleving. Als vee wordt je kanten in gedreven. Je eigen weg gaan? Die grap is te wreed om te lachen.
Het bij de moeder blijven geldt niet alleen voor honden en katten, maar ook voor mensen.
De leeftijd waarin kinderen de wereld in gaan komt steeds later te liggen. Dat ligt niet alleen aan sociale factoren als de huizenmarkt maar ook aan psychologische. Mensen worden in het algemeen steeds eerder gekwetst, de wereld wordt steeds meer als gevaarlijk beschouwd en steeds vaker wordt er gecompenseerd voor het gevoel alleen en verlaten te zijn. Mensen gaan dus elkaar opzoeken en nu dat wordt belemmerd wegens het virus komt daar weerstand tegen.
Dat gevoel van verlatenheid richt zich ook tegen de Overheid.
Steeds meer zie je dat van Overheden gezegd wordt dat ze falen in hun beschermende, taak.
De Overheid als beschermende moeder. Mutti Merkel was een wens die in een scheldwoord muteerde.
De vraag is: is de Overheid als een moeder? Is ze de moeder die verwent of tranen droog of moet ze ook wel eens zeggen "nee schat, dat moet je echt zelf proberen ". .
. .
Dit weekend was er een vreselijke aanval op een eendennest. De maatschappelijke verontwaardiging is er soms even wanneer de media iets publiceren. Er volgt nooit een plan om het leed de wereld uit te helpen. Geen instantie die eendjes of biggetjes echt helpt. Zo zal er niets verbeteren.
