In 2050 heeft wereldwijd iedereen een basisinkomen in natura

Op 12 september gaan we naar de stembus. Democratisch kunnen we dan uitsluitend kiezen voor economische groei, terwijl we nauwelijks beseffen, dat juist economische groei de werkloosheid en armoede op de wereld zal vergroten, en uiteindelijk leidt naar de ondergang van zowel (1) de democratie, (2) de sociale voorzieningen en (3) het milieu.

Doel overheden Alle inwoners van een land kiezen in principe een overheid, die zodanige maatregelen zal nemen, zodat een vreedzaam en gelukkig leven met elkaar mogelijk wordt. Een minimale eis is de individuele beschikking over kernproducten als een fatsoenlijke woning, voldoende voedsel en kleding. Zonder deze kernproducten is het leven niet mogelijk. Daarnaast, maar niet echt nodig, is het aangenaam als de inwoners tot op zekere hoogte kunnen beschikken over pretproducten.

De huidige economie-modellen a. De samenwerkings-economie , waarin alle productiemiddelen in handen zijn van de overheid. De overheid bepaalt dan wat wordt geproduceerd en geconsumeerd. Het streven is voor iedereen een gratis woning, voedsel en kleding door een goede samenwerking, waarbij eigenbelang geen rol speelt. Deze vorm van economie is mislukt, vanwege de slechte kwaliteit en kwantiteit van de producten als gevolg van de afwezigheid van concurrentie en eigenbelang.

b.  De concurrentie-economie , waarin alle productiemiddelen in handen zijn van vrije ondernemers. Vrije ondernemers produceren in concurrentie en uit eigenbelang alleen die producten, waarvoor consumenten zijn die producten kunnen en willen betalen. Het streven is voor iedereen minimaal een betaalbare woning, voedsel en kleding. Deze vorm van economie produceert echter bij dezelfde arbeidsplichtige periode steeds grotere hoeveelheden zeer kwalitatieve producten, waarvoor steeds minder arbeiders nodig zijn. Deze vorm van economie functioneert alleen als zowel de productie als de consumptie jaarlijks groeit.

De gevolgen van economische groei Naast de mislukking van de samenwerkings-economie krijgen we nu te maken met het mislukken van de concurrentie-economie. Daarvoor zijn een aantal redenen: 1.  De concurrentie-economie is gericht op het uitschakelen van de concurrent, waardoor bedrijven en banken steeds maar groter en dus machtiger worden. Uiteindelijk zullen een paar multinationals en banken de gehele productie in handen hebben, waardoor ze gemakkelijk via prijsafspraken de winst zelf kunnen regelen. Via concurrentie is elke concurrentie dan uitgeschakeld, zelfs voor ons voedsel. Als volk zijn we dan volkomen onmachtig. Het is het einde van de democratie.

2.  Door de steeds verder gaande mechanisering en automatisering zijn steeds minder arbeiders nodig per product. Als deze werklozen niet meer ingezet kunnen worden voor de productie van nieuwe producten, omdat de consument het geld er niet voor wil of kan uitgeven, treedt werkloosheid op, en wordt de samenleving afhankelijk van de sociale voorzieningen. Deze sociale voorzieningen echter maken de loonkosten hoger, waardoor de vrije ondernemer zijn concurrentiepositie verslechtert, waardoor nog meer werkloosheid ontstaat. Door deze neerwaartse spiraal zullen op den de sociale voorzieningen onbetaalbaar worden.

3.  voor een groeiende economie zijn steeds meer grondstoffen en energie nodig, terwijl de beschikbare grondstoffen en fossiele energie daardoor steeds minder worden. Het ecologisch evenwicht wordt daardoor zodanig verstoord, dat het voortbestaan van de mens bedreigt.

De hervorming van de economie Wat ik wil aantonen is, dat de armoede en werkloosheid in de wereld alleen is op te lossen, als we de samenwerkings-economie en de concurrentie-economie naast elkaar laten bestaan, met dien verstande, dat het eigenbelang een hoofdrol gaat spelen in de samenwerkings-economie, en de overheid geen taak meer heeft in het sturen van de concurrentie-economie.

Hoe werkt dit? Om dit te realiseren vraagt de overheid werklozen 5 jaar zich vrijwillig in te zetten voor de lopende-band-productie van woningen, voedsel en grondstoffen voor kleding, waarover deze werklozen zelf na die tijd levenslang gratis beschikken. Voor deze groep zijn dan geen sociale voorzieningen meer nodig, waardoor het uurloon in de concurrentie-economie heel laag kan zijn. Met deze door de werkloze zelf ontworpen woningen (grootte, indeling en gevels) bouwen ze kleinschalige zelfredzame steden of dorpen, die hun eigen niet-fossiele energie en voedsel produceren, en waarbij winkels, werkgelegenheid en natuur op loopafstand vanuit de woning is te bereiken. Voor voorbeelden zie  www.piramidestad.nl. Om bijvoorbeeld een stad met 30.000 woningen te bouwen zijn 5.000 werklozen nodig, die dan na 5 jaar levenslang een basisinkomen-in-natura hebben. De overige 25.000 woningen worden inclusief voedsel en kleding verkocht voor een prijs, die binnen 5 jaar moet zijn af te lossen. Na 10 jaar hebben dan 100.000 mensen zo’n basisinkomen. Met 150 miljoen werklozen zijn er dan voor 3 miljard (waarvan 1 miljard in sloppenwijken) geen sociale voorzieningen meer nodig, precies de groep waarvoor tot 2050 gebouwd moet worden. Onze overheden moeten dan met werklozen en armen in 30 jaar tijd in 1000 grote wereldsteden woning- en voedselfabrieken bouwen met een dagproductie van 100 woningen.

De bestaande steden De bestaande 3 miljard stadsbewoners, waarvan er 1 miljard in sloppenwijken woont, moeten hun steden naar bovengenoemde principes ombouwen, met name het op loopafstand brengen van het woon-werkverkeer, het opwekken van niet-fossiele energie en stadslandbouw. Alleen dan lossen we het overbevolkings- en wereldvoedselvraagstuk op, zodat een vreedzaam en gelukkig leven voor hen mogelijk wordt.