#ikkijknietweg
© cc-foto: Connor Ashleigh
Praat mee
Reacties (4)
Er zijn ook veel valse meldingen. Wat dat voor problemen met zich meebrengt is ook niet te verwaarlozen. Daar worden ouders en kinderen in ieder geval niet beter van.
Het is en blijft een lastig onderwerp. Als we kindermishandeling ruim opvatten, als kinderen die door toedoen van (een) volwassene(n) op de één of andere wijze mishandeld worden - verwaarloosd, geslagen, seksueel misbruikt, geïndoctrineerd, gekleineerd ..... - dan komt dat zo veel voor, dat we het misschien maar niet meer zo negatief ( als een taboe) moeten behandelen. Ik bedoel, dan zou het mogelijk moeten zijn om "kindermishandeling als normaal maar wel iets wat absoluut niet hoort en niet getolereerd wordt" te benaderen, zodat we met de beste bedoelingen en niet meteen in de verwijtende sfeer, werkelijk met mensen in contact komen. Er is nog nooit iemand beter geworden van alleen maar straf en uitsluiting. Soms heb je geen andere keus, helaas. Juist niet letterlijk wegkijken in de zin van iemand als een misdadiger behandelen maar als één van ons: Het zou ons allemaal kunnen overkomen, als slachtoffer en als "dader".
aantal is erg hoog zeg, uitgaande van de gemiddelde leeftijdsverwachting 80 jaar betekend dat 9.5 miljoen mensen rechtstreeks te maken hebben gehad, hebben of gaan krijgen van kindermishandeling. meer dan de helft van onze bevolking zou in deze hypothese mishandeld zijn. Soms lijkt het wel of de onderzoekers met hoge aantallen willen strooien om het probleem op de kaart te kunnen zetten, waarmee ze mijns inziens hun doel voorbij streven
Om te beginnen, Jan, kan een kind meerdere opeenvolgende jaren slachtoffer van kindermishandeling zijn. Je hebt 8,5 miljoen geleefde kinderjaren berekend; een enkel kind kan meerdere jaren mishandeling ervaren, wat het werkelijke getal lager doet uitvallen. Het is zelfs waarschijnlijk dat een mishandelt kind meerdere jaren mishandeld wordt, omdat, hoewel er zeker ook veel gevallen van situationeel geweld zijn, ouders natuurlijk een constante factor zijn, en gedragsverandering een moeizaam proces is. Mishandelende ouders zullen, kortom, niet snel ophouden. Bijkomend probleem is natuurlijk dat een deel van de ouders zich helemaal niet bewust is van hun mishandelen. Want fysiek geweld is soms al niet helder: Mishandel je als je een keer je zelfbeheersing verliest en een tik uitdeelt? Psychische mishandeling en verwaarlozing is veel sluipender, veel onzichtbaarder en herkent een kind waarschijnlijk niet omdat het de "normale" situatie in een gezin is. Mamma is gewoon altijd kritisch en legt de lat hoog (ookal krijgt het kind er een minderwaardigheidscomplex van), pappa heeft het gewoon te druk om te koken (en dus eet het kind vijf van de zeven dagen per week afhaal), moeder is te moe om geduldig bij te sturen, en dus schreeuwt ze uit frustratie en gooit met de geschilde aardappels, vader houdt niet van "jankende jongetjes", en dus leert zijn zoon zijn emoties te ontkennen. Soms is er sprake van regelrechte psychiatrie in kwaadaardige zin (narcisten en aanverwante stoornissen), soms komt (emotionele) verwaarlozing voort uit onkunde (lage intelligentie, gestoord inlevend vermogen zoals bij bijvoorbeeld autisme, slechte rollenmodellen in het geval van ouders die zelf slachtoffer van huiselijk geweld waren - want opvoeden is meestal een intuïtieve aangelegenheid) en onmacht (schuldenproblematiek, overbelasting). En dan nog de dynamiek tussen ouders zelf. Kinderen die getuige zijn van (niet per sé fysiek) partnergeweld, ook dat is kindermishandeling. Als je dan weet dat ruim één op de tien vrouwen ooit met huiselijk geweld te maken krijgt, kun je op je vingers natellen dat heel, heel veel kinderen ooit met kindermishandeling te maken krijgen. Het is alleen wel vreselijk. Afschuwelijk. Ongelofelijk. En de getallen slaan met stomheid. Des te meer reden om niet weg te kijken of om te zwijgen. Kindermishandeling tekent voor het leven!