Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

#ikkijknietweg

  •  
28-11-2016
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
10712977095_209fa78478_z

© cc-foto: Connor Ashleigh

Over de speciale online campagne die oproept in actie te komen bij een vermoeden van kindermishandeling
De loyaliteit van een kind in de richting van zijn vader of moeder is van nature groot. Zelfs als er sprake is van grove mishandeling van het kind door zijn ouder(s) houden kinderen geregeld hun kaken stijf op elkaar richting de buitenwereld. Geen enkel kind wil de vuile was buiten hangen en zijn ouders in diskrediet brengen. De schaamte voor je papa of mama kan zich soms zelfs ontwikkelen tot een schuldgevoel bij het kind in kwestie. Woorden die ik niet alleen baseer op theoretische inzichten of op verhalen over onze leerlingen.
Ik kan namelijk helaas ook putten uit persoonlijke ervaring. Als kind was het niet makkelijk om dat te erkennen en dat is het nu, vele jaren later nog steeds niet. Degene die voor mij het verschil maakte, was een leerkracht op de middelbare school. Het luchtte enorm op, vond bij haar een luisterend oor en voelde me bij haar veilig. Juist leerkrachten kunnen in het signaleren van kindermishandeling een cruciale rol spelen. En eerlijk is eerlijk: dat geldt wellicht ook onze leerkrachten van B ie zonderwijs.
De week van 14 tot en met 20 november was de landelijke Week tegen Kindermishandeling. Een mooi initiatief om dit gevoelige onderwerp maatschappelijk bespreekbaar te maken. Een speciale ‘ Tasksforce kindermishandeling en seksueel misbruik ’ riep met de online campagne #ikkijknietweg terecht op om in actie te komen bij een vermoeden van kindermishandeling. Want elk jaar zijn 119.000 kinderen in Nederland slachtoffer van een vorm van mishandeling. Deze mishandeling of verwaarlozing kan lichamelijk, emotioneel en/of seksueel van aard zijn.
Helaas moet ik constateren dat de nodige leerlingen van onze scholen in Midden-Brabant ook slachtoffers van mishandeling of verwaarlozing (kunnen) zijn. De Taskforce schrijft in haar rapport zelfs dat kinderen met een verstandelijke beperking “drie tot vijf keer zo veel risico op mishandeling of misbruik lopen als andere kinderen”. Juist kinderen en jongeren met een verstandelijke beperking zijn op nagenoeg alle scholen van B ie zonderwijs te vinden. Ook onder andere kinderen met bijvoorbeeld een (ernstig) gedragsprobleem of psychiatrische stoornis bevinden zich de nodige slachtoffers van mishandeling en misbruik. Sterker nog: sommige leerlingen hadden zonder mishandeling mogelijk niet eens op één van onze speciale scholen gezeten.
De Taskforce heeft verschillende waardevolle aanbevelingen geformuleerd in haar rapport, waaronder aan mensen als ik: onderwijsbestuurders. “Bestuurders in het PO, VO en MBO moeten hun docenten voorlichten en trainen in het bespreekbaar maken van kindermishandeling en seksueel misbruik, zodat leerlingen en studenten zich vrij voelen om er in de klas over te praten en leerkrachten mogelijke mishandeling tijdig kunnen signaleren.” In 2017 bezoek ik dan ook een collega-onderwijsbestuurder uit Zuid-Limburg die onderdeel vormt van de zogeheten “koplopersgroep”, zodat onze organisatie van deze ervaringen kan leren.
Toen ik een jaar of 14 was, nam ik voor het eerst een leerkracht in vertrouwen om onder meer over kindermishandeling te spreken. Achteraf bezien, was dat het begin van een aantal belangrijke ontwikkelingen in mijn leven. Dagelijks vervullen velen van mijn collega’s een vergelijkbare rol en doen ze al wat de Taskforce ons adviseert. Maar daar waar er nog collega’s zijn die nog in beperkte mate met leerlingen over mishandeling te spreken, behoren we hen als onderwijsinstelling te helpen zich daartoe te ontwikkelen. Al dan niet met behulp van onze samenwerkingspartners uit de zorg, welzijn of politie en justitie. Want zoals de voorzitter van onze PO-Raad al wijs zei: “Ieder kind dat slachtoffer is van kindermishandeling, is er een te veel’’.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Reacties (4)

Minoes2
Minoes230 nov. 2016 - 18:16

Er zijn ook veel valse meldingen. Wat dat voor problemen met zich meebrengt is ook niet te verwaarlozen. Daar worden ouders en kinderen in ieder geval niet beter van.

Zandb
Zandb29 nov. 2016 - 13:22

Het is en blijft een lastig onderwerp. Als we kindermishandeling ruim opvatten, als kinderen die door toedoen van (een) volwassene(n) op de één of andere wijze mishandeld worden - verwaarloosd, geslagen, seksueel misbruikt, geïndoctrineerd, gekleineerd ..... - dan komt dat zo veel voor, dat we het misschien maar niet meer zo negatief ( als een taboe) moeten behandelen. Ik bedoel, dan zou het mogelijk moeten zijn om "kindermishandeling als normaal maar wel iets wat absoluut niet hoort en niet getolereerd wordt" te benaderen, zodat we met de beste bedoelingen en niet meteen in de verwijtende sfeer, werkelijk met mensen in contact komen. Er is nog nooit iemand beter geworden van alleen maar straf en uitsluiting. Soms heb je geen andere keus, helaas. Juist niet letterlijk wegkijken in de zin van iemand als een misdadiger behandelen maar als één van ons: Het zou ons allemaal kunnen overkomen, als slachtoffer en als "dader".

jan15
jan1529 nov. 2016 - 13:14

aantal is erg hoog zeg, uitgaande van de gemiddelde leeftijdsverwachting 80 jaar betekend dat 9.5 miljoen mensen rechtstreeks te maken hebben gehad, hebben of gaan krijgen van kindermishandeling. meer dan de helft van onze bevolking zou in deze hypothese mishandeld zijn. Soms lijkt het wel of de onderzoekers met hoge aantallen willen strooien om het probleem op de kaart te kunnen zetten, waarmee ze mijns inziens hun doel voorbij streven

1 Reactie
Reiger3
Reiger330 nov. 2016 - 18:17

Om te beginnen, Jan, kan een kind meerdere opeenvolgende jaren slachtoffer van kindermishandeling zijn. Je hebt 8,5 miljoen geleefde kinderjaren berekend; een enkel kind kan meerdere jaren mishandeling ervaren, wat het werkelijke getal lager doet uitvallen. Het is zelfs waarschijnlijk dat een mishandelt kind meerdere jaren mishandeld wordt, omdat, hoewel er zeker ook veel gevallen van situationeel geweld zijn, ouders natuurlijk een constante factor zijn, en gedragsverandering een moeizaam proces is. Mishandelende ouders zullen, kortom, niet snel ophouden. Bijkomend probleem is natuurlijk dat een deel van de ouders zich helemaal niet bewust is van hun mishandelen. Want fysiek geweld is soms al niet helder: Mishandel je als je een keer je zelfbeheersing verliest en een tik uitdeelt? Psychische mishandeling en verwaarlozing is veel sluipender, veel onzichtbaarder en herkent een kind waarschijnlijk niet omdat het de "normale" situatie in een gezin is. Mamma is gewoon altijd kritisch en legt de lat hoog (ookal krijgt het kind er een minderwaardigheidscomplex van), pappa heeft het gewoon te druk om te koken (en dus eet het kind vijf van de zeven dagen per week afhaal), moeder is te moe om geduldig bij te sturen, en dus schreeuwt ze uit frustratie en gooit met de geschilde aardappels, vader houdt niet van "jankende jongetjes", en dus leert zijn zoon zijn emoties te ontkennen. Soms is er sprake van regelrechte psychiatrie in kwaadaardige zin (narcisten en aanverwante stoornissen), soms komt (emotionele) verwaarlozing voort uit onkunde (lage intelligentie, gestoord inlevend vermogen zoals bij bijvoorbeeld autisme, slechte rollenmodellen in het geval van ouders die zelf slachtoffer van huiselijk geweld waren - want opvoeden is meestal een intuïtieve aangelegenheid) en onmacht (schuldenproblematiek, overbelasting). En dan nog de dynamiek tussen ouders zelf. Kinderen die getuige zijn van (niet per sé fysiek) partnergeweld, ook dat is kindermishandeling. Als je dan weet dat ruim één op de tien vrouwen ooit met huiselijk geweld te maken krijgt, kun je op je vingers natellen dat heel, heel veel kinderen ooit met kindermishandeling te maken krijgen. Het is alleen wel vreselijk. Afschuwelijk. Ongelofelijk. En de getallen slaan met stomheid. Des te meer reden om niet weg te kijken of om te zwijgen. Kindermishandeling tekent voor het leven!