Ik wil niet genieten

‘Even lekker genieten.’ Genieten. Als ik het woord nog één keer hoor, ga ik iemand te lijf. Waar ik dan natuurlijk heel hard van ga genieten. Maar u snapt waar ik heen wil hè? Naar dat gedoe dat Iedereen maar de hele tijd moet genieten. Ik wil niet altijd maar moeten genieten! Ik word idioot van het ‘genieten’. Maar ik ben blijkbaar de enige, want echt, heel Nederland geniet zich rot.

Genieten kan je blijkbaar plannen. Je kunt het kopen. Bestellen. En zelfs met je credit card afrekenen. Het is één en al genieten wat de klok slaat.  Je kan verantwoord genieten, beestachtig genieten, ‘gewoon’ genieten, puur genieten, intens genieten, optimaal genieten, royaal genieten, schaamteloos genieten, wellness genieten, mindful genieten, sfeervol genieten, zorgeloos genieten, genieten nu het nog kan en genieten alsof je leven ervan afhangt. Van de zon (meestal ergens in een ver en duur oord), van elkaar (meestal ergens in een ver en duur oord), van je eigen interieur (meestal gekocht in een duur oord), van culinaire hoogstandjes (meestal bereid in een duur oord), genieten van even lekker ontspannen (meestal in een duur oord), de kat kan genieten, de hond ook (u kunt het inmiddels invullen) en anders kan er wel iemand uit een duur oord naar jouw eigen huis komen om je te laten genieten! En als je denkt dat dat teveel gedoe is, of niet het ‘echte’ genieten, dan kan je ook leren genieten van de kleine dingen. Waar je meestal nauwelijks goedkoper mee uit bent.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar genieten laat zich bij mij niet zo makkelijk afdwingen. Ik boek een reisje naar een duur en ver oord, word op de dag van vertrek ongesteld, lig krom van de buikpijn, kots me ziek van de misselijkmakende koppijn en blijf dan net die week ineens toevallig drie dagen langer ongesteld dan normaal.

Ik ben van het type dat een enorme steenpuist op mijn bil ontdekt op de dag dat ik naar de sauna zou gaan. Ik heb geen kat, maar als ik er één zou hebben kan je er staat op maken dat het beest zijn neus op zou halen voor dat peperdure ‘genieten-voer’.

Ik ben snipverkouden tijdens een culinair weekend. Of als het een show is, of theater, zit ik geheid achter een kale vent met een heel groot hoofd en een lengte van 2 meter en een beetje, zodat ik lekker helemaal niks zie. En ik ben er dan weer niet zo één die van iemands achterhoofd kan genieten. Ik voel me een kluns en een stumper als ik de sociale media opensla, de nummer één outlet in het grote ‘in your face-genieten’, zeg maar. Iedereen lijkt de kunst van het genieten uitstekend in de vingers te hebben. Iedereen, behalve ik, blijkbaar.

Dat wil niet zeggen dat ik nergens van kan genieten. Zo is het nou ook weer niet. Maar dat weet ik dan eigenlijk pas achteraf. Dat ik ervan genoten heb. Kijk, ik kan me soms nog zo voornemen om te gáán genieten, maar dan zit ik eindelijk lekker op dat terras, het zonnetje schijnt warempel ook nog en zal je net zien dat die kop cappuccino waar ik zo naar hunkerde, te smerig voor woorden is.

En zo probeer ik ook nog weleens het ‘verantwoord genieten’. Dan loop ik de bekende en beminde chocholadereep van 89 cent voorbij en koop ik een ecobiofairtrade reep van 3 euro. “Lekker genieten,” denk ik dan nog. En dan blijkt dat ding gewoon niet weg te werken.

En ook van het ‘kleine genieten’ komt soms helemaal niets terecht. Lekker uitwaaien, één zijn met de natuur. Dan stap ik in een mierennest, moet ik nodig plassen, heb ik de hele wandeling een droge keel of gewoon een hele gemene blaar op mijn voet. Mijn dochter wil trouwens ook nog weleens roet in het eten gooien. Zijn we op pad, duur uitje, tijdje voor gespaard, vraag ik haar: ”Ben je lekker aan het genieten, schat?” En dat zij dan doodleuk antwoordt dat ze liever bij het buurjongetje was gaan spelen. Ja, dan kan ik wel net doen alsof, omdat ik me voorgenomen had dat ik ervan zou genieten, maar ik vind die dingen gewoon niet te genieten.

Voor mij is ‘het nieuwe genieten’ een grote aaneenschakeling van afzien. Je moet er keihard voor werken, want duur en de centen moeten ergens vandaan komen. Je moet ernaar op zoek, want wie kiest er nou voor om ‘gewoon’  te genieten als de ultieme variant ervan ook zomaar te koop is? En dan komt het moment suprême, nou, dan moet je maar over al je instincten, gevoelens en pijntjes heenstappen, want genieten zal je. En iedereen om je heen ook. Want wee o wee degene die er niet blij bijloopt. Waar het eens zo’n moment was dat je dacht ‘hé, dat is lekker genieten’, is het nu het moetje van ‘dat wordt lekker genieten’ geworden.

Het ‘genieten van nu’ is naast de fulltime baan die je er voor nodig hebt, een daginvulling op zich. Want het genieten, dat moet zichzelf hoe dan ook overtreffen. Genieten ervaar je niet alleen, je bent het. Ten – je gepamperde – voeten uit. Genieten is een belofte. Iets wat je verdient. Meestal inderdaad gewoon in harde knaken. Genieten wens je ook een ander toe. Te pas en te onpas. Het liefst zo ‘authentiek’ mogelijk. Genieten is niet iets wat je zo nu en dan overkomt. Het is een levensstijl. Te koop, te huur, te lease. Niet te retourneren zonder bon. Maar tegenwoordig wel vaak onder de ‘niet goed, geld terug!’ garantie. En dat scheelt dan weer voor mij, want het komt nog weleens voor dat ik niet te genieten ben.