Ik wil mijn Hella Hueck terug

Hoewel ik me nergens wezenlijk druk om maak, moet ik van mezelf iets met mijn schrijftalent. Omdat mensen alleen nog maar meningen willen lezen, produceer ik meningen, dan weet u waar het vandaan komt. Ditmaal reageer ik op iemand die meningen produceert omdat ze hoofdredacteur van EW Magazine is, haar naam luidt Hella Hueck, en ik was dol op haar toen ze nog RTL Z-verslaggever was.

Rond 2010, de tijd van elkaar opvolgende financiële crises, ging Hella vrijwel dagelijks met camera en microfoon op pad voor RTL Z. Terwijl mijn hoofd heerlijk rustig werd van aandelenkoersen die met onstuitbare regelmaat onderin beeld voorbijzoefden, berichtte Hella vanuit bankgebouwen en hoofdkantoren over de rampzalige toestand van onze economie.

Dit deed ze met een opgewektheid die me deed verlangen naar de ergst mogelijke apocalyps. Naarmate we de rand van de afgrond dichter zouden naderen, schalde Hella’s heldere verslaggersstem levendiger uit mijn televisie, wist ik zeker. Maar goed, beurzen bedaarden en zo verloor ik Hella uit het oog, tot ik deze week ontdekte dat ze sinds 1 januari hoofdredacteur van EW Magazine is.

Bij dit blad, dat vroeger Elsevier heette, is het gebruikelijk dat de hoofdredacteur op pagina 3 een korte, opiniërende column schrijft. In Hella’s geval leidt het tot stukjes waar een pijnlijke kleinburgerlijkheid vanaf straalt. Pijnlijk voor mij in ieder geval, omdat mijn wervelende beeld van haar kantelt. In het tweede nummer van dit jaar maakt ze zich bijvoorbeeld druk over mensen die kipfiletblokjes jatten bij de zelfscan.

‘Graaiflatie’ was Woord van het Jaar 2023, supermarkten maakten tientallen miljoenen euro’s winst en Hella haalt een uitspraak van oud-premier Kok, vakbondsman die in de top van grote banken eindigde, aan over zijn jeugd in de jaren vijftig toen niemand een koekje stal. Zo ken ik je niet, Hella, word alsjeblieft snel de oude.