Ik hoorde Matthijs van Nieuwkerk over eten en gegeten worden

‘Goed, de vakantie is voorbij, laat ik eens een column schrijven’, X’te ik vanmorgen. X’en is overigens de naam voor twitteren sinds Elon Musk het vertrouwde vogeltje verving door een grimmig kruis.  

Omdat ik al vijf dagen niks ge-X’t had, was het een levensteken. Wanneer je in een hyperverbonden maatschappij als de onze vijf dagen achtereen geen statusupdate plaatst, ruiken mensen zwakte. 'Ha, die bijdehante klootzak ligt eindelijk depressief op zijn bed, dat krijg je ervan met zoveel praatjes', lachen ze in hun vuistje.

Dus hier zit ik, op donderdagmiddag achter de laptop, klaar voor een nieuw seizoen Joop-columns. Ik herinner me dat ik voor de vakantie schreef voorop te willen gaan in een vergaande militarisering van ons land, dit om de Russen te stoppen wanneer ze bij Arnhem aan de poort rammelen.

Door het almaar erger wordende Russische nationalisme is dit onvermijdelijk, legde ik uit, maar het stuk had geen effect. ‘Nederland geeft te weinig uit aan defensie en dreigt NAVO-norm niet te halen’, kopte de Telegraaf woensdag. We zullen hier uiteindelijk Russisch spreken, al duurt het met een beetje geluk nog dertig jaar.

Waarover zal ik het dan hebben? Over die keer dat we, na het zoveelste verregende uitje, met de negenjarige op de bank naar de film ‘Wolf’ keken, en ik telkens wanneer voice-over Matthijs van Nieuwkerk over zwakke, gewonde dieren die door sterkere werden opgegeten sprak, aan taferelen op zijn DWDD-redactie dacht?

Of schrijf ik over de doorbraak van ‘Het Grote Nee’ in politiek Den Haag? Tijdens de Sombere Zomer van 2023 besloot een recordaantal politici dat ze liever tijd aan hun privéleven besteden. Toen Camiel Eurlings in 2010 zo’n beslissing nam, baarde het opzien, nu is het dagelijkse kost.

Niemand wil nog iets, en het is nog niet eens herfst. Dit wordt een lang seizoen.

cc-foto: Mari Dallavara