Ik ga het niet over Wilders hebben

Of hij gaat een potje janken over de moeite die hij ondervindt om een stageplek te vinden bij de Albert Heijn en hoe dat de schuld is van het algemeen gangbaar wordende racisme in Nederland. Maar nee, niets van dat alles.

Ik zal het op deze plek niet over Wilders hebben. Ik ben er niet zo een die niet eens zijn mond kan opentrekken zonder binnen drie zinnen bij Wilders uit te komen. Ik ben er ook niet zo een die urenlang dialogen in zijn hoofd voert met Wilders. Dialogen waarin ik Wilders eens flink de waarheid vertel en waarop Wilders deemoedig het hoofd buigt en mij bedankt dat ik hem de ogen heb geopend.

Wilders is een non-entiteit in mijn bestaan. In mijn vriendenkring is dat ook het geval. We hebben het nooit over Wilders. Op feesten en verjaardagen gebeurt het nooit dat we onze verbijstering uitspreken over de laatste idiote uitspraak van Wilders. We zijn op het feestje om te feesten, niet om het over Wilders hebben, wat we dus ook nooit doen. Op die feestjes bespreken we ook nooit manieren waarop we Wilders en zijn  beweging een halt kunnen toeroepen. Niemand oppert het idee om een verbond aan te gaan met andere jonge, linkse intellectuelen die Wilders ook zat zijn. En niemand vertelt ons op zulke feestjes dat die tegenbeweging wel met humor te werk moet gaan, want zo verbeten en dogmatisch als die linkse jaren zestig lui willen we nou ook weer niet zijn.

In mijn familie is de reactie op de naam Wilders altijd dezelfde: “Wie?” Ze kennen Wilders niet. Nog nooit gehoord van die man. Ze zeggen nooit dat Wilders het zelfvertrouwen ondermijnt waarmee ze zich in de Nederlandse maatschappij bewegen. Mijn zusjes, broertje, neefje, die hier zijn geboren, die nauwelijks een woord Berbers meer spreken en Marokko allesbehalve een fantastisch vakantieland vinden (Salou is beter te pruimen), die zeggen nooit dat Wilders het ze lastig maakt om onvoorwaardelijk voor Nederland te kiezen. Die zeggen nooit dat ze een ver buitenland verkiezen boven een Nederland waar Wilders the big kahuna is.

Mijn ouders voelen zich ook niet gekwetst als Wilders hun voorhoudt dat ze van nul en generlei toegevoegde waarde zijn voor dit land. Ze raken ook nooit van slag als ze Wilders louter en alleen in termen van tuig en terrorist horen spreken over Marokkaanse jongeren.

Bij de autochtone vrienden en familie van mijn vriendin is Wilders ook geen onderwerp van gesprek. We praten alleen over gezellige zaken: de Indonesische wortels van Wilders, het haar van Wilders, de Limburgse tongval van Wilders, het verleden van Wilders als punkmuzikant, of Wilders wel of geen islamitische beveiligers heeft (o ironie! hi ha ho), of Wilders wel of niet is aangekomen sinds het laatste reces, of Wilders nooit, maar dan ook nooit een schuine mop heeft verteld die Fleur Agema deed blozen en of Wilders daarbij zo hard heeft moeten lachen dat zijn verbeten gezicht eindelijk iets sympathieks kreeg.

Wilders is een non-entiteit in mijn bestaan. Ik denk nooit na over Wilders. Ik denk nooit na over de fellow travellers van Wilders die de politiek en de journalistiek bevolken. Als ik boodschappen doe en in de rij voor de kassa sta, vraag ik mij nooit af of een van de mensen voor mij een aanhanger van Wilders is. Als ik een zeldzame keer iemand tegenkom die ook maar de geringste hint geeft dat hij wel iets ziet in de ideeën van Wilders, gebeurt het nooit dat ik dichtklap of gewoonweg zwijg omdat ik bang ben om voor een lichtgeraakte Marokkaan versleten te worden.

Wilders heeft verwaarloosbaar effect op mijn leven. U surfte naar de voorpagina van joop.nl, de site die o.a. is opgericht om rechts Nederland van repliek te dienen, las daar de exotisch klinkende naam Hassan Bahara, zag mijn onmiskenbaar Berberse hoofd op de foto, en dacht: die gaat vast en zeker een potje Wilders-bashen. Maar niets is minder waar, want Wilders betekent niets in mijn leven. Ik zal het daarom ook niet over Wilders hebben. Ik zal zijn naam, Wilders, niet een keer gebruiken.