Ik ben zo'n zorgmedewerker, die zich de tandjes rent

Pas las ik dat er bezuinigd moet worden in de toch al karige verpleeghuiszorg. Want, zo las ik, we konden best wel met minder personeel werken. Nog minder, dacht ik bij mezelf. We werken al met veel te weinig personeel. We kunnen de zorg niet leveren die wordt gevraagd door de steeds complexer wordende zorgvragers.

Zoals laatst, ik werkte een avonddienst. Een enorm drukke en chaotische avonddienst. Het is eigenlijk niet te doen en je kunt geen fatsoenlijke aandacht geven aan je zorgvragers. Net zo min als je aandacht kunt hebben voor jezelf. De hele avond ben je aan het rennen en hol je te vaak achter de feiten aan. 

Hoe zien ze dat in Den Haag dan voor zich, vraag ik me af? Met nog minder personeel werken. Hoe kunnen we dit onze ouderen aandoen, die ons land na de oorlog weer hebben opgebouwd. Is dit het fatsoen dat we aan de komende generaties leren? Het ziet er wel zo uit. Maar dit is niet van deze tijd. Deze tijd, waarin juist enorm veel mogelijk lijkt te zijn. Behalve dan voor de zorg. Ik vind het schandalig zoals het gaat. De zorgvragers betalen zich een ongeluk voor niet-fatsoenlijke zorg. Zelf zou je hiervoor ook niet willen betalen, een geleverde dienst die verre van ok is.

Ik ben zo'n zorgmedewerker, die zich de tandjes rent. Die niet kan leveren wat ze wil. En door de enorme werkdruk, maak ik fouten. Fouten maken is menselijk alleen een beetje jammer dat ik me eigenlijk geen fouten kan permitteren omdat ik met mensen werk. Fouten maken doordat de werkdruk hoog is en de regels steeds bureaucratischer worden.

Hierdoor wil de jonge generatie niet graag in de zorg werken. Daar in Den Haag moeten ze er voor zorgen. Ik hoop dat er iemand met een zorghart zit, dat werken in zorg weer sexy en aantrekkelijk wordt. Want zoals het nu is, is het niet meer van deze tijd.

Deze bijdrage verscheen eerder op Facebook