Ik ben geen nieuwe Hitler

We zitten met zijn allen vast in het moeras, voornamelijk omdat we bestuurd worden door hele middelmatige mensen. Zulke middelmaat-bestuurders gebruiken zinnen als ‘Ik heb geen glazen bol’ of ‘Ik heb geen toverstaf’ wanneer een probleem hen te machtig lijkt, en ontnemen zichzelf zo het laatste beetje magie dat ze toch al niet bezaten. Ook vertellen ze u graag ‘het eerlijke verhaal’, dit terwijl iedere boerenlul weet dat als gisteren iedereen eerlijk was, vandaag niemand meer getrouwd is.

‘Waar zijn de bovengemiddeld getalenteerde bestuurders dan?’ en ‘Waarom nemen deze bureaucratische magiërs geen deel aan de regeringen en colleges in dit land?’, vraagt u zich af. Om met die eerste vraag te beginnen: de meesten zijn dood, in ieder geval maatschappelijk. Waarom ze niet meer als zodanig existeren, zit in het antwoord op vraag twee besloten. Middelmatigen hebben de neiging als wespen nesten te bouwen, papier-achtig ogende weefsels waarin indringers bezwijken.

Met bovenstaande vergelijking ontmenselijk ik middelmatige mensen, dit is gevaarlijk, weten we uit het verleden. Daarom rest mij niets anders dan de megalomane fantasieën te onthullen die ten grondslag liggen aan deze vuilspuiterij richting de bestuurslaag van ons land. Omdat ik op mijn drieënveertigste moet vaststellen dat ik nooit langer dan een half jaar fatsoenlijk heb gefunctioneerd binnen een reguliere werkomgeving, geloof ik dat ikzelf de uitgelezen regeringsleider ben.

Kom alsjeblieft niet met Hitler aanzetten. Ja, ook Hitler had nimmer een normale betrekking en zwierf maar een beetje rond tot hij in 1933, als bijna 44-jarige, tot het Führerschap geroepen werd. Ik ben geen nieuwe Hitler, hoewel ik niks garandeer, misschien doet macht ook met mij vreemde dingen. Maar we kunnen het toch proberen? Wordt u niet vreselijk depressief van zoveel politici die binnen de lijntjes kleuren? Als dit stuk een miljoen keer bekeken wordt, kom ik met een partijprogram.