Ik ben een zielig takje

“Als dit tegenwoordig kunst is, wordt het tijd dat Poetin zijn troepen onze kant op dirigeert”, blaf ik ontremd door alcohol door de galerie. Voor me op de grond ligt een stapel schuimrubberen handschoenen met een afgekloven winterpeen ernaast. Het geheel moet doorgaan voor installatie. Op afstudeerexposities van kunstacademies zag ik de laatste jaren vergelijkbare werken. Zwerfafval omlijst door rondslingerende takjes bijvoorbeeld, ik verzin dit niet.

Subtiel begeleidt mijn gezelschap me naar een andere ruimte, we willen geen ruzie met de kunstenaar. Na nog meer drank, plus een falafelschotel op de terugweg naar huis, val ik tevreden in slaap, om de volgende morgen bij het opstaan direct weer aan de afgekloven winterpeen naast de schuimrubberen handschoenen te denken. Blijkbaar trof het werk mij in het hart, en moet ik de afkeurende woorden van de avond ervoor terugnemen. Goede kunst doet iets met je.

Om erachter te komen waardoor ik zo van streek raak, bouw ik een soortgelijke installatie in de woonkamer. Wat takjes uit de heg, aangevuld met een oude tennisbal en een leeg melkpak. Gordijnen dicht, mediteren maar. Verbazingwekkend vlug borrelen de woorden ‘viezig’ en ‘kwetsbaar’ op in mijn hoofd. Kwetsbaar, dat ben ik, als lid van het eenentwintigste-eeuwse precariaat. Een journalist zonder vaste baan, eigen huis of ander noemenswaardig bezit. Maar viezig?

Dan valt het kwartje: behalve nauwelijks toekomst heb ik een besmet verleden. Vliegend, vlees verorberend, vrouwen versierend trok ik een spoor van vernieling over de aardbol. Veertig jaar viezigheid, veroorzaakt door een man met minstens vier vinkjes. Met de kennis van nu – #MeToo, milieuvervuiling – kan ik niet eens meer zeggen dat ik ervan genoten heb.

Ontdaan door het inktzwarte inzicht mediteer ik verder op abstracte vragen als ‘Moet kunst ordenen of ontregelen?’. Het besef dat ik een zielig takje op de grond ben, is echter blijvend.