Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Iedereen een PGB

  •  
27-03-2012
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
BNNVARA fallback image
Het lijntje tussen een fantastisch leven en een ellendig leven is bijzonder dun
Het leven is geweldig. Het leven lacht ons toe. Iedereen heeft volop het geluk in de rug en de mazzel in de zeilen. De zon schijnt uitbundig. De zomervakantie is geboekt. We zijn allemaal met een gouden lepel in de mond geboren en genieten van een prima gezondheid. We voelen ons omringt door goede vrienden en dito familie. Veel van ons gaan bij de ABN-Amro op cursus om te leren hoe om te gaan met het beheer van het familievermogen. Allemaal hebben we een baan waarin we gelukkig zijn. Iedereen geniet van maximale ontplooiingskansen en heeft een prima carrière in het verschiet. We houden van Binck, Alex en MeesPierson. Alle ouders hebben nageslacht zonder een vlekje. Wij leven in een fantastische maatschappij.
Maar er zou zomaar een keerzijde aan ons geluk kunnen kleven. Ook dat kan ons overkomen. Buiten onze schuld. Omdat er een auto een keer geen voorrang verleent. Omdat het bedrijf waar we werken failliet gaat. Omdat we de kluts kwijt raken omdat ons kind iets verschrikkelijks is aangedaan. Omdat we van een keukentrapje vallen. Omdat onze partner verliefd wordt op een ander en wij ons huis moeten verkopen. Het kan allemaal zomaar gebeuren. Buiten onze schuld. Zomaar, van het ene op het andere moment.
Het lijntje tussen een fantastisch leven en een ellendig leven is bijzonder dun. Het is zo dun dat de meesten het niet zien. Een dun lijntje dat niet of nauwelijks door mensen te beïnvloeden is. Hoezeer we ook overtuigd zijn van ons eigen kunnen en een maakbare maatschappij, het blijft pure mazzel dat je niet door een ander wordt aangereden of niet van een keukentrapje afkukelt. Een grote groep mensen ziet dit niet en wil dit niet zien. Zij blijven redeneren zoals hun is geleerd. Recht op het doel af. Als een paard met oogkleppen. Wat zij niet zien is er ook niet. Zij blijven denken dat geluk afdwingbaar is, dat mazzel iets blijvends is. Als je hard werkt, komt het vanzelf.
Ik gun het niemand, maar Nederland zou er heel anders uitzien als iedereen aan een rolstoel gekluisterd zou zijn. Als we allemaal een mankement en een PGB zouden hebben. Als iedereen dagelijks zou voelen dat het leven niet zo vanzelfsprekend is. Als iedereen de eigen beperkingen zou ervaren en zou zien dat anderen er wellicht beroerder voorstaan. In een aan de rolstoel gekluisterd Nederland, groeit de verbondenheid. Eisen worden vragen. Wat kan ik nog voor een ander betekenen. Waar heeft de ander behoefte aan. Kunnen we samen iets doen.
De meeste mensen zitten niet in een rolstoel. Ook niet figuurlijk. Die hebben mazzel én – wat mij betreft – de morele plicht om de oogkleppen af te zetten om naar links, rechts en achter te kijken. Nieuwe inzichten die tot dan toe onzichtbaar waren gebleven.
De vanzelfsprekendheid waarmee jonge stellen besluiten een gezin te gaan stichten en verwonderd opkijken als er na een maand nog niets is gebeurd, is kenmerkend voor onze instantmaatschappij. De vanzelfsprekendheid waarmee we verwachten dat er na onze studie de ideale baan op ons ligt te wachten. We willen het allemaal en wel ogenblikkelijk. Gek gemaakt door marketeers die beweren dat als jij iets wilt, dat het dan ook kan. Eigen keuzen maken. Verantwoordelijkheid pakken. Kijken naar je kansen en niet naar je beperkingen. En het klootjesvolk maar denken dat dit waar is. Aangejaagd door zelfbenoemde goeroes die one-liners met de diepgang van een surfplank prediken. Ik zeg doen. We gaan ervoor. Overwin jezelf. Ik ben toch niet gek. Leg de lat hoog. Pensioneren is een werkwoord. Tsjakka.
Mensen zonder oogkleppen. Prachtig.

Meer over:

politiek, opinie
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.