Hypocrisie over Syrië

Het altijd onrustige Midden-Oosten heeft deze keer haar spelers verrast. Op 21 augustus 2013 vond nabij de Syrische hoofdstad Damascus een chemische aanval plaats. De Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken John Kerry had verklaard dat de Verenigde Staten (VS) overtuigd zijn van de eigen bewijzen die aantonen dat de Syrische president Bashar al-Assad de chemische wapens heeft ingezet.

Een team van inspecteurs van de Verenigde Naties (VN) reisde naar Syrië om de vermeende gifgasaanval te onderzoeken. Wellicht overbodig om te lang aan de wetenschappelijke integriteit van het onderzoek te twijfelen. Wat wel meer aandacht verdient, is de vraag hoe en met welke intentie de bevindingen van dit onderzoek gebruikt of (misschien) misbruikt zullen worden. De verontrustende reputatie van de VS wat betreft aantijgingen en valse beschuldigingen, zou als het gaat om het gebruik en bezit van massa vernietigingswapens, ten onrechte worden genegeerd.

De Amerikaanse president Barack Obama had voor het conflict in Syrië een ‘rode lijn’ gesteld inzake het gebruik van chemische wapens. Die ‘rode lijn’ overschrijden, had Obama gewaarschuwd, zal niet onbeantwoord blijven en er zal worden ingegrepen. Wellicht had hij gehoopt dat zijn boodschap, voor degenen voor wie zij bedoeld was, luid en duidelijk zal zijn en de rode lijn niet overschreden zal worden.

Er zijn chemische wapens gebruikt en de wereld is in paniek. Er was een rode lijn vastgesteld en die is overschreden. Er moet ingegrepen worden, want een genegeerde rode lijn moet gestraft worden. Een militaire aanval is de meest besproken reactie en de meest gevreesde; niemand zit op een nieuwe oorlog te wachten. De publieke opinie is er nog niet klaar voor en zal ook niet binnen twee weken klaar gestoomd worden. De verdeeldheid in de VN en de weinige steun voor een militaire aanval toont dit aan.

”Iedere actie die we ondernemen zal beperkt zijn, zowel in tijd als in omvang”, zei Obama. ”Dit zal geen nieuw Irak of Afghanistan zijn.” Volgens de president is de door hem gewenste aanval bedoeld om te voorkomen dat de Syrische regering opnieuw chemische wapens inzet.

En de burgeroorlog in Syrië? Die kan gerust haar normale gang verder volgen.

Sinds het begin van de burgeroorlog in Syrië, zijn naar de laatste schattig van de VN 93.000 doden gevallen. Daarnaast zijn 2 miljoen Syriërs naar de buurlanden Libanon, Egypte en Irak gevlucht. Deze buurlanden staan hierdoor bloot aan dagelijkse, of op zijn minst wekelijkse bom- en zelfmoordaanslagen, onrust en chaos. ‘Interventies’ van het onbeperkte type, zowel in tijd als in omvang.

In een conference call met verslaggevers zei het Witte Huis, dat de inlichtingendiensten schatten dat tussen de 100 en 150 mensen zouden zijn gedood door het gebruik van chemische wapens. Het aantal burgerslachtoffers, ontheemden en kinderen op vlucht is duidelijk geen criterium om de ‘rode lijn’ te bepalen. Sterker nog, het is zelfs niet van betekenis en invloed. Er zijn andere aspecten en factoren die de criteria bepalen.

Deze keer kan er niet in de naam van de “democratie en vrijheid” een militaire invasie gerechtvaardigd worden. Ook zijn het niet de onschuldige burgers die gered moeten worden – want in de afgelopen twee jaar burgeroorlog, leek ingrijpen ook overbodig. Deze keer is het een ‘rode lijn’ en daarmee de politieke reputatie van de Verenigde Staten die dient te worden verdedigd. De boodschap moet duidelijk zijn; Overschrijd een rode lijn en je zult de consequenties moeten dragen. En laat het een les zijn voor andere landen.

Elke buitenlandse interventie ongeacht het motief en op welke grond dan ook is illegitiem en veroordeeld. Elke buitenlandse inmenging vertraagt het proces van de vrijheid en het bereiken ervan en in strijd met de nationale belangen. In de geschiedenis is er ook geen geval van buitenlandse ingrijpen en inmenging te vinden dat de belangen van de bevolking en het land heeft gediend. Achter de schermen overeengekomen akkoorden, heimelijke afspraken en de belangen van de “helpende landen” zijn een garantie voor het mislukken van een proces dat met de zuiverste intenties is begonnen. In het politieke spel tellen de internationale betrekkingen, stabiliteit van de regio, hegemonie en de machtsposities zwaarder dan de politieke en burgerlijke vrijheden en mensenlevens.

Met een strafactie wordt een dictator gestraft over wiens lot, om te mogen blijven of niet, nog geen beslissing is genomen. In de tussentijd ontsluiert de burgeroorlog haar sektarische gezicht.

Zonder in acht neming van de morele overwegingen, wordt je een morele relativist, hetgeen hier aan de orde is. Hiermee is ook voldaan aan alle voorwaarden om deze situatie als ‘hypocrisie politiek’ te kunnen bestempelen.

Belangenconflicten, oud bondgenoten, standvastige politieke rivalen staan lijnrecht tegenover elkaar en de spelers zouden hun hand open moeten leggen. Welke wending dit spel ook zal krijgen, hoe de hand ook gespeeld zal worden en wie de winnaar zal zijn, de grootste verliezer, dat is de onschuldige Syriër.

Volg Solmaz Mahmoudi ook op Twitter