Huilende bruiden

Men gelooft af en toe de ogen niet. Even knipperen, goed registreren en bewaren voor feesten en partijen. Prachtige namen die in samenstelling nog eens een extra dimensie krijgen. We kennen er talloze. En toch verrassen die namen in het straatbeeld altijd weer. Wat een vreugde bij het ontwaren van dit verschijnsel.

Eerste bijgedachte is hoe de betreffende personen dat zelf ervaren en hoe vaak zij hier wellicht al op zijn aangesproken. Maar moet men dan zijn naam veranderen of in het geval van bedrijvigheid een fantasienaam aannemen? Het is nogal een zakelijke gok; óf men heeft een instant conversationpiece of men ridiculiseert zichzelf en loopt daardoor klanten mis. Een Salomons-oordeel.

‘Reichman en Rommelaar’ is een werkelijk bestaand kantoor. Namen als in een Bommelstrip, en dan resideert die Haagse firma ook nog in een soort Bommelkasteeltje. Zeker de tweede naam staat in scherp contrast met aangeboden diensten. Een bijna onbestaanbaar toeval of zouden deze vennoten er soms precies zo over denken, maar zijn zij door het lot gebonden aan deze samenloop van omstandigheden? Is hier sprake van onverzettelijke rede of juist van de lach opwekkende ijdelheid? Soms haalt het literaire leven het echte op schitterende wijze in.   

En wat te denken van de stoerste filmcowboy aller tijder tijden, Marion genaamd. U en ik kennen hem uiteraard als John Wayne, maar toch. ’What’s in a name’?                                                                             

In het zuiden van ons land verraste een naambordje onder de deurbel. Hier woonden dhr. Geluk en mevrouw Klaver. Zoeken dit soort mensen elkaar op? Is hier sprake van karma of lotsbeschikking? We mogen het stel in elk geval minstens twee kinderen toewensen. Het klavertje vier zal ze ongetwijfeld veel heil brengen.

In het andere uiterste puntje Nederland, Groningen, noemt men leegstaande herenboerderijen in verval huilende bruiden. Een fremdkörper in dit lijstje maar van dermate poëtische schoonheid dat het verschijnsel niet onbenoemd kon blijven.

Enigszins dubieus wordt het echter als bedrijven gaan rommelen met bestaande namen. Dat kan natuurlijk uit balorigheid zijn maar ook vanuit vooropgezet oogpunt. Die creativiteit zal niet altijd in goede aarde vallen bij de originele naamvoerder. Zo herbergt Amsterdam, altijd al koploper in restaurants en cafés met geinige bedrijfsnamen, het restaurant Ms. Chelin.                                               

Lachen geblazen natuurlijk, maar of de firma Michelin daar ook zo over denkt? Bovendien blijken de intenties meer roemzucht te behelsen dan te voldoen aan de gastronomische doelstellingen van Michelin.

“We’ll be honest: we’re not a star restaurant. And we almost certainly never will be. But we’re sure as hell aiming to become just as famous as one. Welcome to Ms. Chelin. A haven of delicious simplicity where flavour trumps fanciness. With an all-day manu of Amsterdam favourites, we create tastly mouth moments that are as bold as they are uncomplicated”.                  

‘Bold’ is hier inderdaad wel de beste engelse vertaling voor ‘Vlag op een modderschuit’. Wel de naam maar niet de ‘fanciness’, en wat zou men verstaan onder ‘Amsterdam favourites’? Het geheel illustreert treffend de brutaliteit van een Amerikaanse toerist die met zevenmijlslaarzen door ‘The old country’ komt denderen. Maar ja, alle devaluatie ten spijt, ge- of misbruikt, een naam brengt ontegenzeglijk veel teweeg. En… what’s in a name?!