Hugo de Jonge kocht tweeduizend flexwoningen tegen de woningnood, maar niemand wil ze hebben

De inkoop van flexwoningen door het Rijk, bedoeld om het gemeenten gemakkelijker te maken om de tijdelijke, verplaatsbare onderkomens neer te zetten, is uitgelopen op een fiasco. Dat meldt de Volkskrant. Van de ruim 2.000 door minister Hugo de Jonge (CDA, Wonen) aangeschafte flexwoningen liggen er zo’n 1.900 in de opslag.

Vorig jaar besloot minister De Jonge tot de ongewone stap om via het Rijksvastgoedbedrijf flexwoningen aan te schaffen. De totale kosten die hiermee gemoeid waren bedroegen 200 miljoen euro. Volgens De Jonge was dit nodig omdat er sprake is van grote woningnood en er dus snel woningen nodig zijn. Ook gezien de oplopende achterstanden van gemeenten bij het huisvesten van statushouders.

In mei, bij de plaatsing van de eerste honderd flexwoningen van het Rijk, in Delft, werd al duidelijk dat er niet veel animo voor de woningen is. De Jonge vertelde toen dat op ongeveer de helft van de woonunits een optie was genomen - en dat hij verwachtte dat hij ze eind dit jaar allemaal kwijt zou zijn. Nu bevestigt zijn woordvoerder dat er na Delft geen enkele flexwoning van het Rijk meer is neergezet.

De Volkskrant schrijft:

Groot knelpunt is de eenvormigheid van het aanbod. Bij de gunning in december kregen de negen gekozen flexwoningbouwers een strak stramien voorgeschreven. Nu heeft het Rijk alleen woonblokken met drie woonlagen in de aanbieding met elk 48 woningen, die gemeenten ofwel in een u-vorm, ofwel in meerdere rijen kunnen neerzetten. Wel is er variatie in de grootte van de woningen.

Met deze standaarden kon er volgens het Rijk sneller worden geproduceerd. Maar juist de starheid van het aanbod schrikt sommige gemeenten af. Sommige willen lagere woonblokken, andere juist hogere. Bovendien willen veel gemeenten vrij zijn in hoe zij de woningen neerzetten, passend bij de locatie.

Hoewel de gemeenten niet staan te springen om de flexwoningen van De Jonge, zijn ze wel bezig met flexprojecten om de woningnood te verlichten. Dat gaat echter traag, omdat het de gemeenten vaak moeite kost geschikte grond te vinden om de woningen te plaatsen. Dit gebeurt vooral wanneer er woningen geplaatst moeten worden waar ook statushouders recht op hebben. In dat geval levert het vaak fel protest op van buurtbewoners.