Hou ik nog van Holland?

Op een septemberzondag verlaat ik om half acht ’s ochtends het huis. Door slapend Utrecht wandel ik naar station Overvecht, onderweg naar mijn bijbaantje in de televisiestudio. Vandaag repeteren we een aflevering van Ik Hou van Holland. Tijdens de repetitie vervang ik Leo Alkemade, een cabaretier die samen met zijn collega Jeroen van Koningsbrugge voor de vrolijke noot in het programma zorgt.

Straks, wanneer de studiolampen aanstaan en de camera’s snorren, zal ik Leo’s lichtvoetigheid proberen te benaderen. Onderweg naar de Hilversumse entertainment-fabriek voel ik mij echter depressief. Binnen luttele weken is het herfst, er zit al wat kou in de lucht. Met acht kille maanden in het vooruitzicht denk ik aan de stand van Holland. 

Max Verstappen is de enige Nederlander die nog in vorm is, de rest is al heel lang uit vorm, met name premier Rutte. Olijke Mark blijft geloven dat optimisme een plicht is, juist omdat de uitkomst onzeker is. Zulke wijsheden doen het leuk bij een WK-finale, maar de laatste keer dat het Nederlands elftal die bereikte ligt alweer twaalf jaar achter ons. Optimisme is vaak het gebrek aan moed om feiten onder ogen te zien.

Zelfs de vlag is uit vorm. Langs wegen en op rotondes wappert de vertrouwde driekleur omgekeerd aan lantaarnpalen. ‘Ze verhangen het rood-wit-blauw als eerste’, kun je met gevoel voor galgenhumor zeggen. Gedurende de repetitie van Ik Hou van Holland is er voor gitzwarte grappen geen plaats, daarom eet ik na afloop aanzienlijk opgewekter een broodje kroket in de tv-kantine. 

In de trein naar huis denk ik aan het zaterdagavond-entertainment uit mijn jeugd. Je had Vara’s Sterrenshow met wijlen Willem Ruis, de Honeymoonquiz gepresenteerd door Ron Brandsteder, en natuurlijk Henny Huisman. Zolang de elektriciteit betaalbaar blijft, zal ik met oude fragmenten op YouTube pogen de donkere maanden door te komen.