Hondenleven

Een hond staart droefgeestig uit het raam. Wat hij denkt is duidelijk zichtbaar door de koude ruit vlak voor hem. Zijn vorsende blik richt zich op de singel schuin onder hem. Er valt veel te zien, althans voor een inquisitief hondenbrein. Er bewegen zich allerlei menswezens die hij herkent in hun vorm. Zijn baas heeft diezelfde vorm, een onrustig, veel bewegend wezen dat zich nauwelijks, zoals hijzelf, enige uren stil kan houden. Alleen bij het donker worden houden die wezens zich stil maar bij daglicht zie je ze zelden uren achtereen stilzitten of liggen.

Dat is overigens het meest opvallende aan de menswezens, ze lijken het liefst te zitten in allerlei ingewikkelde constructies terwijl languit liggen op bank en vloer zoveel comfortabeler is. Het enige dat je nodig hebt is een warm kleed of licht mottig kussen om je uren op stil te houden. Te genieten van de droomtoestand, die andere wereld. Hij droomt tenminste graag en veel. Het is zijn broodnodige ontsnapping uit het banale leven dat hij slijt in gezelschap van twee menswezens en hun kleine mens.

De werklui op de singel duwen en trekken aan ijzeren machines, het ziet er vermoeiend uit. Ook het eigenlijke doel is vaag. Zijn deze figuren zich alleen maar aan het verplaatsen of proberen ze iets te maken? Ook weer zo’n drift van de menswezens, ze lijken altijd bezig de ruimte om hen heen te herscheppen en kennen zelfs daarin geen rust. Na verloop van tijd volgt altijd verandering.

In zijn eigen huis is de locatie van interieurstukken nooit een lang leven beschoren. Potten met planten, lampen, luie stoelen, niets kent een vaste plek. Hij hoopt dat de onrust van buiten zich niet naar binnen zal bewegen. Stel je voor dat die grove menswezens met hun grote gereedschappen zijn huis zouden betrekken bij hun werkzaamheden. Hij zou moeten grommen of in het ergste geval bijten, maar of deze soort zich makkelijk zou laten wegjagen kon hij niet goed inschatten.

Waarschijnlijk roken ze wel onweerstaanbaar heerlijk naar natte aarde en dode dieren, dat bracht hun werk in de natuur nu eenmaal mee. In het natte gras van de singel was het fijn wroeten en zo nu en dan had hij bijna een eend tussen zijn kaken. Het was uitsluitend de oplettendheid van zijn baas die de overige dieren op de singel van zijn vlijmscherp gebit kon redden anders waren ze kansloos. Waar het groen overging in het water zaten de spannendste happen, ze waren alert op hem maar soms was hij ze bijna te snel af. Altijd bíjna door dat verdoemde stuk leer om zijn nek. Die lijn stond vaak strak en benam hem kortstondig de adem. Hij liet het kwetterend gevogelte dan maar voor wat het was en keek teleurgesteld naar zijn baas op.

De werkwezens sleepten met bakken zand en voerden tegels aan. Ze zouden toch wel van dat heerlijke groen afblijven? Zijn huis had nauwelijks tuin en het groen van de singel was zijn enig stukje natuur in deze betonnen jungle! Voor een hond in de stad was het toch al nauwelijks leefbaar, daarom sliep hij ook zo graag en veel. In zijn dromen kon hij tenminste achter hazen en konijnen aan, rolde hij onbekommerd door paardenmest en rende hij door de branding op eindeloze stranden. Hoewel hij geen hekel had aan menswezens kwamen ze in zijn dromen nooit voor.

Er werd gegraven met machines en hij zag een passerende soortgenoot. Ook al aan een riem. De mens stond stil om naar het werk te kijken. Zijn soortgenoot ging lijdzaam zitten en keek omhoog. Hondenblikken kruisten elkaar in de verstandhouding dat het met mensen waarschijnlijk nooit meer helemaal goed zou komen.

cc-foto: Matthew Bellemare