Consultant wordt Eurocommissaris
Hoe we door het negatieve frame over Qatar vergaten onszelf te bevragen
Ook al weten we dat uitbuiting van arbeiders ten grondslag ligt aan talloze producten die we dagelijks gebruiken, we kopen er geen smartphone of T-shirt minder door
Nu FIFA World Cup Qatar 2022 bijna achter ons ligt, is het tijd voor een terugblik. Want zelden werd een land in onze media zo onder vuur genomen als Qatar.
Natuurlijk was er kritiek op Rusland tijdens het WK Voetbal van vier jaar geleden. En aandacht voor de mensenrechtenschendingen in China voor en tijdens de recente Olympische Winterspelen. Maar de wijze waarop Qatar werd aangepakt, is ongekend. Het bashen van de Golfstaat nam zelfs zulke hetzerige vormen aan, dat onzorgvuldigheid bij een deel van onze journalistiek onontkoombaar bleek. Paste een beeld in het van tevoren gekozen negatieve frame, dan werd dit vaak zonder terughoudendheid naar buiten gebracht. Zoals het en masse verspreidde nepnieuws over zogenaamde nepsupporters.
Wie een tegenverhaal wilde laten horen, werd grotendeels weggehoond. Van serieuze tegenverhalen was daardoor nauwelijks sprake. Want wie dúrfde van de ‘single story’ over Qatar een meer gebalanceerd verhaal te maken? Wie dúrfde dáár de vingers nog aan te branden?
Een evenwichtiger verhaal
Voordat ik mijn opinie vervolg, een opmerking vooraf. Want met dit artikel heb ik op geen enkele wijze de intentie mensenrechtenschendingen in Qatar te bagatelliseren. De rapporten van mensenrechtenorganisaties en de ILO (International Labour Organization) spreken boekdelen. Wel stel ik een aantal vragen die in veel van onze media ontbraken. Ook plaats ik de bevindingen over arbeidsrechtenschendingen in een breder perspectief. Een meer gebalanceerde vertelling dus.
Dat evenwichtiger verhaal sijpelde incidenteel via sommige journalisten - vaak met enige tegenzin - wel degelijk onze huiskamers binnen. Zoals via de gesprekken die werden gevoerd met arbeidsmigranten in de fanzones, waarbij geïnterviewden - tot verbazing van de betrokken journalist - blij bleken te zijn om in het Arabische land te mogen werken. Of via de beelden van voetbalsupporters uit de hele wereld die in Qatar samenkwamen zonder dat dit leidde tot hooligangeweld en openbare dronkenschap. Voetbal kon ook zonder alcohol een feest zijn. Natuurlijk werden deze reportages wel voorzien van de disclaimer dat er veel mis is met de mensenrechten in Qatar. Want een ander verhaal dan de ‘single story’ mocht niet de overhand krijgen.
Hoezeer de rechten van arbeidsmigranten in Qatar worden geschonden, is uitgebreid gedocumenteerd door de ILO, Amnesty International en Human Rights Watch. Mede dankzij de ILO kwam er wetgeving die de rechten van arbeidsmigranten beter moet beschermen. Maar wetgeving alleen zet weinig zoden aan de dijk als deze niet ook wordt gehandhaafd. De berichten over werkgevers die zich niet aan de wet houden, bleken talrijk.
Bij de groep van werkgevers spelen Europese bedrijven eveneens een rol, waaronder Nederlandse. Want bij de bouw van de stadions, de metro en andere infrastructurele projecten waren talloze buitenlandse ondernemingen betrokken. De rechten van arbeidsmigranten werden en worden dus niet alleen geschonden door of onder verantwoordelijkheid van de Qatarese overheid, maar evenzeer door deze multinationale ondernemingen. Met dat verschil dat we de Qatarese overheid wel publiekelijk op deze arbeidsrechtenschendingen aanspreken, maar onze eigen in de EU gevestigde bedrijven niet.
En ook al weten we dat uitbuiting van arbeiders ten grondslag ligt aan talloze producten die we dagelijks gebruiken, we kopen er geen smartphone of T-shirt minder door. Erg consequent zijn wij Nederlanders dus niet waar het gaat om het opkomen voor de rechten van arbeiders.
Omgekomen arbeidsmigranten
Officiële statistieken van de Qatarese overheid melden 15.799 omgekomen arbeidsmigranten in de periode 2011 t/m 2020. Dat zijn gemiddeld 1.580 arbeidsmigranten per jaar op een arbeidsmigrantenpopulatie van rond de 2,3 miljoen, het geschatte gemiddelde aantal arbeidsmigranten per jaar in de genoemde periode.
Ter vergelijking pakken we de CBS-sterftecijfers in Nederland erbij uit een pre-coronajaar. De focus ligt daarbij op mannen, omdat de meeste arbeidsmigranten in Qatar mannen zijn. We kiezen voor het jaar 2018. In de arbeidzame leeftijdsgroep van 21 t/m 42 jaar woonden toen gemiddeld 2.342.051 mannen in ons land. Van deze ruim 2,3 miljoen mannen overleden er 1.343. De doodsoorzaken zijn uiteraard divers: van verkeersslachtoffers tot mannen die (mede) als gevolg van hun werk om het leven kwamen.
Zolang we de doodsoorzaken niet kennen, weten we niet hoe het gemiddelde van 1.580 omgekomen arbeidsmigranten per jaar op een gemiddelde arbeidsmigrantenpopulatie van circa 2,3 miljoen zich verhoudt tot de 1.343 overleden 21- t/m 42-jarige mannen in Nederland in 2018 op een populatie van eveneens 2,3 miljoen. Zouden we voor Nederland ook 43- t/m 55-jarigen in de telling meenemen en dat in verhouding tot de genoemde 2,3 miljoen plaatsen, dan wordt dat cijfer van 1.343 trouwens al weer flink hoger.
Wat verder opvalt: miljoenen mensen uit lagelonenlanden willen maar wat graag in Qatar en andere Golfstaten werken, ondanks de gemelde misstanden. Daarentegen is er voor hen binnen de EU nauwelijks de mogelijkheid tot legaal werk, hoe hard we deze werknemers ook nodig hebben. Zij die om economische motieven toch pogen zonder de juiste papieren de EU binnen te komen, belanden hier vaak in mensonterende omstandigheden, als ze hun reis naar de EU überhaupt al overleven.
Discriminatie van LHBTI+-ers
LHBTI+-ers worden in Qatar fors gediscrimineerd. Homoseksualiteit is er strafbaar. Nu zijn er naast Qatar nóg ongeveer zeventig landen waar homoseksualiteit strafbaar is, waaronder landen waar Nederland prima relaties mee onderhoudt.
Bedenk hierbij: pas halverwege de recente jaren negentig haalde buurland Duitsland de strafbaarheid van homoseksualiteit uit het wetboek van strafrecht. Volgens het Duitse nieuwsmedium Der Spiegel werden tussen 1945 en 1994 zo’n 69.000 Duitse mannen veroordeeld voor homoseksualiteit; zij werden pas in 2017 gerehabiliteerd. Nog aan het eind van de recente jaren zeventig boycotte de BBC de song ‘Sing if you’re glad to be gay’ van Tom Robinson, vanwege het verheerlijken van homoseksualiteit. En binnen ons eigen koninkrijk verzet de regering van Curaçao zich tegen invoering van het huwelijk van twee mensen van hetzelfde geslacht.
Dat alles staat nog los van het feit dat wetgeving die homoseksualiteit strafbaar stelt in veel niet-Europese landen ooit is ingevoerd door de toenmalige Europese koloniale overheersers.
Hoe belangrijk de strijd om LHBTI+-rechten in Qatar ook is en hoezeer we die strijd ook moeten ondersteunen, enige mate van zelfreflectie in de berichtgeving van onze media kan nooit kwaad.
Dubbele moraal
Waar internationaal de grootste ergernis over bestaat, is onze dubbele moraal. In Qatar zelf werd deze dubbele moraal vooral aan de kaak gesteld met de grote zichtbaarheid van Palestijnse vlaggen en symbolen binnen en buiten de stadions. Zo zwaaiden ook de Marokkaanse voetballers na afloop van de overwinning op Spanje met de Palestijnse vlag.
Daar waar de Nederlandse media hun mond vol hebben over de terechte bevindingen van Amnesty International over Qatar, hullen onze nieuwsmedia en talkshows zich al bijna een jaar lang grotendeels in een diep stilzwijgen over het vernietigende rapport dat Amnesty International begin dit jaar uitbracht over de Israëlische apartheidspolitiek. Voor veel van onze nieuws- en sportredacties is Amnesty International een autoriteit wanneer hun bevindingen in een door de redactie gekozen frame passen, maar blijkt de mensenrechtenorganisatie irrelevant wanneer hun onderzoeksresultaten niet overeenkomen met een van tevoren gekozen ‘single story’.
In een eerdere opinie refereerde ik al eens aan Excelsior-voetballer Redouan El Yaakoubi die zich afvroeg: waarom alléén een solidariteitsaanvoerdersband voor Oekraïne?
Hoe nu verder?
AD, 23 november 2022: ‘Hugo de Jonge kijkt geschokt om zich heen. In dit hok, een kelderbox van tien vierkante meter, leven mensen. Een stroomdraad hangt langs de muur, op de grond ligt alleen een matras. Op een kastje staat een crucifix. ‘’Die heb je wel nodig als je hier woont’’, zegt De Jonge.’
Dit citaat komt uit een reportage over Oost-Europese arbeidsmigranten in de Rotterdamse wijk Carnisse. In hoeverre zijn de leefomstandigheden van arbeidsmigranten in Nederland eigenlijk wel beter dan die van arbeidsmigranten in Qatar? Waarom werd er in onze talkshows bijna dagelijks aandacht besteed aan de leef- en werkomstandigheden van arbeidsmigranten in de Golfstaat, maar slechts mondjesmaat aan die van Oost-Europese arbeidsmigranten in ons eigen land?
En hoe zit het eigenlijk in de VS, waar over drieënhalf jaar een groot deel van de FIFA World Cup 2026 neerstrijkt? Julie Taylor, executive director van The National Farm Worker Ministry in Noord Carolina, vertelde op 28 november aan The Voice of America (VOA): “The fact of the matter is that migrant workers in the U.S. are struggling with many of the same issues as those workers were facing in Qatar. Being forced to work through extreme heat waves, wage theft, poor housing, lack of access to healthcare, a shortage of personal protection equipment.”
Nu ons meten met twee maten zichtbaarder is geworden dan ooit, is de vraag legitiem: hoe nu verder? Wordt het nieuws over drieënhalf jaar ook gedomineerd door de positie van uitgebuite arbeidsmigranten in de VS? Of het tragische lot van veel ongedocumenteerden? Stuurt de NPO Danny Ghosen op pad om de families op te zoeken van in de VS omgekomen arbeiders? Of voor gesprekken met de nabestaanden van de slachtoffers van het vuurwapengeweld in de VS, zo’n 40.000 per jaar, als gevolg van de criminele nalatigheid van het Amerikaanse congres? Roepen onze media over drieënhalf jaar onze Oranjefans ook op om vooral niet naar de Verenigde Staten af te reizen?
Let wel, in dit artikel praat ik op geen enkele manier mensenrechtenschendingen in Qatar goed. Maar wat ik vanuit mijn vakgebied binnen onze multiculturele samenleving wel merk, is een forse ergernis over de ‘single stories’ van onze media. Dat onbewuste vooroordelen bij onze mediaredacties over de Arabische wereld hierbij een grote rol spelen, lijdt bij mij geen enkele twijfel. Niet voor niets worden de Golfstaten door onze sportredacties veelvuldig in denigrerende termen als ‘de zandbak’ omschreven.
Laten we ervan leren
Door een overkill aan negatieve berichtgeving over Qatar, kwamen de voordelen van dit WK weinig naar voren. Want dit WK was geen wit feestje, zoals veel media- en opiniemakers mogelijk het liefst willen. Zo bleken de achtergronden van de voetbalfans gevarieerder dan ooit: onnoemelijk veel fans uit omringende landen, maar evenzeer uit verder weg gelegen landen in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Was dit WK in Nederland georganiseerd, dan zouden vooral veel Aziatische en Afrikaanse fans zo’n toernooi niet hebben kunnen bezoeken. Waarom? Omdat Nederland hen geen visum zou hebben verstrekt.
Laten we hopen dat we na dit WK weer met beide benen op de grond komen te staan. Dat we in een terugblik constateren dat onze hetzerige berichtgeving ten minste op korte termijn meer kwaad dan goed kan hebben gedaan. En vooral, dat we ervan leren.
Het is terecht dat we aandacht vragen voor de schendingen van de rechten van arbeiders en LHBTI+-ers in Qatar. Onrecht zullen we altijd en overal moeten blijven bestrijden. Maar wel op basis van feiten en evenredigheid, zonder ons te laten meeslepen door onze onbewuste vooroordelen. Daarbij kan het geen kwaad ook onszélf voortdurend te bevragen: wat is en was ónze rol eigenlijk bij deze misstanden? En doen wij het op sommige terreinen wel zoveel beter dan het door ons zo bekritiseerde land? Zoals bij de huisvesting van Oost-Europese arbeidsmigranten. Of de mate waarin institutioneel racisme diep in de structuren van onze samenleving zit verborgen.
Tot slot kan ons ongepaste morele superioriteitsdenken in de toekomst maar beter achterwege blijven.
Reacties (24)
Het betoog van Romer baseert zich ten onrechte op de uitspraak van Jezus: Wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Alleen is dat bedoeld om een einde aan stenigen (lees: wantoestand) te maken en geenszins om te voorkomen dat wantoestanden aan de kaak worden gesteld.
Persoonlijk ben ik niet dol op shoppen in bijbelteksten. Voor zover mij bekend was het ook een eenmalige gebeutenis nl een test van de schriftgeleerden waar zowel de vrouw als Jezus goed vanaf kwamen.
Goed stuk met nuances. Voor ieder wat wils dus om kritiek op te leveren. Ik zie er vanaf want dat zou om passages gaan. De ergernis over de ‘single stories’ en het morele superioriteitsdenken deel ik volledig.
Ik kan de opmerking over voetballer Redouan El Yaakoubi niet plaatsen. Die weigerde de one-love armband te dragen, maar dat had helemaal niks met Oekraïne te maken. Ik juich toe dat Romer wijst op de slechte situatie van migranten híer. Dat maakt de situatie in Qatar natuurlijk niet beter. De erkenning van homoseksualiteit mag dan in het westen nog vrij recent geweest zijn, dat verandert niks aan de onderdrukking ervan in o.a. Qatar. Romer lijkt toch wat moeite te hebben met de universele waarde van democratische rechten.
Arbeidsmigratie zou ook wel eens het sleutelwoord kunnen zijn in het hele betoog.
De auteur stelt: "Ook al weten we dat uitbuiting van arbeiders ten grondslag ligt aan talloze producten die we dagelijks gebruiken, we kopen er geen smartphone of T-shirt minder door." We weten nog veel meer dat niet deugt en aan aan producten kleeft. Maar je moet ook die misstanden niet willen opheffen door een beroep te doen op het geweten van het individu. Juist links zou toch moeten weten dat verbeteringen tot stand komen via via het organiseren en mobiliseren van belanghebbenden in collectieven die macht opbouwen en progressieve wetgeving afdwingen.
"Let wel, in dit artikel praat ik op geen enkele manier mensenrechtenschendingen in Qatar goed." Dan heb ik wel een vraag aan de auteur: als het goedpraten van de mensenrechtenschendingen in Qatar niet de reden is waarom misstanden in de Westerse wereld erbij worden gehaald, wat is dan wel de reden? Om te komen tot een 'evenwichtiger verhaal' lijkt me niet het juiste antwoord, want in dat geval zou ik de auteur onevenwichtigheid kunnen verwijten omdat hij de misstanden in bijvoorbeeld Kirgizië onbenoemd laat. In het algemeen is er geen regel die zegt dat een artikel of nieuwsitem over de misstanden in één land daarom een slecht artikel is. Dus wat is de reden?
@ Kees [Dus wat is de reden?] Zie de kop. Lees het (uitstekende, goed-beargumenteerde) stuk. Het gaat om nuancering en hypocrisie. Niet op grond van 'een artikel of nieuwsitem', maar op grond van een zelden vertoonde media-hetze. Die is toch ook u opgevallen, neem ik aan? Dat de auteur tweemaal aangeeft niet de intentie te hebben mensenrechtenschendingen in Qatar goed te praten is in dat kader begrijpelijk, ook omdat het een te verwachten verwijt is als hij het zou nalaten. Overigens geeft hij nergens de indruk tot zulk 'goedpraten'.
Sachs De ophef is mij inderdaad ook opgevallen. Maar het antwoord is dus: het gaat nu wel erg veel over de misstanden bij een ander, dus nu weer even een rondje over onszelf voor het evenwicht. Het zou kunnen, ik ben niet helemaal overtuigd, want zoals ik al schreef zwijgt het stuk over het onrecht in Kirgizië. Sachs, al dat gepraat over dubbele maten, selectieve verontwaardiging etc., je kunt daar je leven mee vullen en veel columnisten doen dat ook. Het feit is dat een hoop mensen hun eigen stokpaardjes hebben en het onterecht vinden als het daar niet over gaat. Sommige mensen vinden dat het vooral over de misstanden in het westen moet gaan, die beginnen daar dan over als de misstanden in een ander deel van de wereld om de een of andere reden in de schijnwerpers staan. Anderen vinden dat het vooral over Israël moet gaan, dus die beginnen over een schaaktoernooi in Oost-Jeruzalem als het WK in Qatar het nieuws beheerst. Weer anderen willen het vooral over conservatisme in de Islam hebben, en beginnen daarover als de SGP in het nieuws is: https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/sylvana-simons-bij1-laat-sgp-weten-dat-god-niet-meedoet-aan-het-debat-over-de-transgenderwet Allemaal in het kader van het 'evenwicht' en allemaal zullen ze (eventueel desgevraagd) zeggen: nee, het een rechtvaardigt natuurlijk niet het ander. En natuurlijk vinden ze de berichtgeving eenzijdig en vermoeden ze daar een agenda achter. Wat dat betreft is er inderdaad sprake van evenwicht.
@ Kees Ik weet niet of uw samenvatting in de eerste alinea klopt. Wel weet ik dat we getuige zijn geweest van een maandenlang mediaspektakel. Dat roept vragen op, dunkt me. En ik ben blij dat die gesteld worden. Dat gaat verder dan ‘maar dan moet je het ook over dit of dat hebben’. Ik wil graag weten waarom media en politiek zo willekeurig handelen. Dat is een gerede vraag gezien hun fundamentele rol in de democratie. En daar heb je voorbeelden bij nodig. Om het door u genoemde voorbeeld aan te halen: waarom is er amper aandacht besteed aan het schaaktoernooi in bezet Jeruzalem? Hebben de media daarin geen taak? En zo ja, waarom rapporteren ze daar niet over? De vraag die mij intrigeert: is het ideologie? Racisme? Of beide?
Sachs, "Ik wil graag weten waarom media en politiek zo willekeurig handelen." Maar handelen ze wel zo willekeurig? Het is wel zaak om eerst te bepalen over welke media we het hebben. Hier bij Joop is bijvoorbeeld wel aandacht geweest voor het schaaktoernooi, en op rightsforum.org ook. Maar goed, laten we zeggen: de npo + de grote landelijke dagbladen Trouw, Volkskrant, NRC en de Telegraaf. Dan is er inderdaad veel meer aandacht geweest voor het WK dan voor het schaaktoernooi. Wat kan daarvoor de reden zijn? "is het ideologie? Racisme? Of beide?" Jij vermoedt een agenda daarachter. Daar zou je gelijk in kunnen hebben, al moet je bij dit specifieke voorbeeld wel bedenken dat het voetbal altijd veel meer aandacht in de genoemde media krijgt dan het schaken. Een WK in Israël zou vermoedelijk wel wat meer losmaken. Maar vergis je niet, er zijn aardig wat mensen die juist vinden dat het vergrootglas altijd op Israël ligt en veel minder op bijvoorbeeld de omringende landen. Ook die vinden de berichtgeving eenzijdig en ook die denken dat daar een agenda achter zit. Het zou kunnen dat jij gelijk hebt en zij ongelijk, maar het gegeven dat jij en zij tot zulke afwijkende oordelen komen als het gaat om waar de meeste media aandacht naar uitgaat zou tot voorzichtigheid moeten manen. Deels zou dat verschil in oordeel verklaard kunnen worden doordat jullie verschillende media raadplegen, vandaar mijn opmerking dat je beter eerst kunt bepalen over welke media we het hebben.
Dat voetbal door veel mensen als belangrijk wordt gezien verklaart een deel van de plotselinge belangstelling voor Qatar.
Fijn stukje whataboutism. Ik weet het goed gemaakt: we wachten hier in Nederland met het leveren van kritiek en ontwikkelingshulp tot we het hier allemaal perfect voor elkaar hebben. " Dat alles staat nog los van het feit dat wetgeving die homoseksualiteit strafbaar stelt in veel niet-Europese landen ooit is ingevoerd door de toenmalige Europese koloniale overheersers. " Vervolgens zullen we nog enkele eeuwen nodig hebben om onze erf- en ereschuld terug te betalen, want (bijna) alles wat buiten Nederland mis gaat, is (blijkbaar) toch onze schuld. Het is niet zo dat die mensen de afgelopen eeuwen hun eigen beslissingen hebben genomen en daar verantwoordelijk voor zijn. Ik zou eenzelfde stuk kunnen schrijven, niet over Qatar, maar over Adolf Hitler: "Niet dat ik de massamoord op 6.000.000 Joden goedkeur, maar die Mao en die Stalin en die Che Guevara waren ook geen lieverdjes hoor..."
Ik vind het knap dat het aan de kaak stellen van het uitbuiten van arbeidsmigranten en de ongelovelijke hoeveelheid mensen die gestorven zijn tbv van een voetbal-evenement, ook weer het homo en lhbt-vraagstuk er bij gehaald wordt.
"De inhoud van deze reactie voldoet niet aan de spelregels. Het is niet (langer) mogelijk om te reageren."
Wat wil de auteur nou met dit stuk? Ik vind het een enorme warrig stuk, we mogen niet zoveel kritiek leveren op Qatar omdat zij wél visums uitgeven aan mensen uit bepaalde landen? En omdat we eerst naar ons zelf moeten kijken oid? 'Maar wel op basis van feiten en evenredigheid, zonder ons te laten meeslepen door onze onbewuste vooroordelen.' Welke vooroordelen? Volgens mij heeft die engerd die Qatar vertegenwoordigde bij de FIFA in dat interview met die Duitse journalist heel goed laten zien hoe ze in Qatar over bijvoorbeeld homo's denken. https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/homofobe-opmerking-wk-ambassadeur-botst-met-beloofde-veiligheid-lhbti-bezoekers~b8c15ddf/ En als je denkt dat dit niet voor de hele regio daar geldt, ben je naïef. 'Niet voor niets worden de Golfstaten door onze sportredacties veelvuldig in denigrerende termen als ‘de zandbak’ omschreven.' Is de auteur ooit in de Golfstaten geweest? Ik toevallig wél, en kan jullie allemaal vertellen dat er heel veel zand is in de Golfstaten. 'In een eerdere opinie refereerde ik al eens aan Excelsior-voetballer Redouan El Yaakoubi die zich afvroeg: waarom alléén een solidariteitsaanvoerdersband voor Oekraïne? Maar, vraagt de auteur zich ook af waarom Orkun Kökcu geen armband wilde dragen? Want die zaak heeft raakvlakken met Qatar, uhm uhm.
Beste mijnheer Romer, het westen doet vaak haar best, maar 1 ding kan zij absoluut niet en dat is in de spiegel kijken. Dat geldt voor dit soort mensenrechten, maar ook m.b.t. oorlogen e.d. We weten anderen er altijd op te wijzen hoe slecht zij zijn, maar zien niet in hoeveel illegale oorlogen zijzelf gevoerd hebben en hoeveel miljoenen levens door deze oorlogen, embargo's e.d. zijn verloren gegaan. Zelf denk ik ook wel dat ze niet in de spiegel durven te kijken omdat ze bang zijn voor wat ze zullen zien.
Beste René, "Voetbal kon ook zonder alcohol een feest zijn." Ongetwijfeld, maar je kunt het hooligangeweld toch niet aan of alleen aan alcohol gaan lopen toeschrijven! En zonder alcohol betekend toch dat iedereen aan het alternatiefje van fris, koffie of thee moet gaan lopen nippen. Maar als ik het goed begrepen heb mocht er in de Skyboxen wel alcohol uitgeschonken worden aan veelal de patjepeeërs die in dienst zijn van multinationale ondernemingen die mensen zo graag onderdrukken en uitbuiten, of die door Qatar waren ingehuurd om met hun bekende porem in beeld te gaan zitten. En arbeidsmigranten zijn in eerste instantie hier na toegehaald om de lonen aan de onderkant van onze arbeidsmarkt negatief te kunnen gaan beïnvloeden, waardoor de uitgangspositie van de lager opgeleide inwoners in ons land ook negatief beïnvloed kon worden, en zij ook in het rijtje slachtoffers opgenomen dienen te worden. Want deze slachtoffers kregen met repressief regeringsbeleid te maken, en worden door de hoger-opgeleide nooit vermeld als het om onderdrukking en uitbuiting gaat, en vaak met de nek aangekeken in dit land door de rest van het domme volk, die toen nog niet konden begrijpen dat zijzelf ook aan de beurt zouden gaan komen, maar nu ondertussen de voedselbank ook weten te vinden.
Heel goed artikel. Ik kan me niet herinneren dat er in 2008 zo veel negatieve publiciteit was over de OS in China. Of bij de Winterspelen. Ook in 2018 in Rusland was er weinig kritiek. De media ging er wel erg met gestrekt been in. Vooral omdat het past in al 50 a 60 jaar verderfelijke afhankelijkheid van foute regimes. Was Qatar de druppel?
'Of bij de Winterspelen. Ook in 2018 in Rusland was er weinig kritiek. ' 'Ik kan me niet herinneren dat er in 2008 zo veel negatieve publiciteit was over de OS in China. Of bij de Winterspelen. Ook in 2018 in Rusland was er weinig kritiek. ' Dan heb je niet goed opgelet destijds.
Y-Line, Jij verbeeld je dingen. Ik vermoed dat anti-moslimgevoelens een grote rol spelen bij de kritiek op Qatar. Niet dat het een fijn land is overigens. Vast staat dat er toen niet zoveel over te doen was als vandaag de dag.
@ Y-Line Het gaat al jaren( en zeker de laatste weken) los op Qatar. We zijn achtereenvolgens naar Zuid Afrika, Brazilië en Rusland geweest. Er zijn meerdere dubieuze (zomer en winter) spelen geweest. U mag me uitleggen waar die enorme storm van kritiek was. In China herinner ik me vooral Erik van Muiswinkel die op de barricades klom.
De kritiek op Qatar is terecht. Het is een achterlijk land met een achterlijke islamitisch-jihadistische "cultuur" waar de mannen bang zijn voor vrouwen, homo's en buitenlanders. Dat er in andere landen van alles mis is met de mensenrechten, maakt deze kritiek niet minder waar, raak en belangrijk. Het laatste wat we moeten doen is zwijgen.
Dat krijg je als we 'ons moralistische vingertje' belangrijker vinden dan het uiteindelijk belang.