Hoe tientallen Afghaanse meisjes en vrouwen in Nederland mochten blijven

Er is de afgelopen weken weer een hoop gezegd over het kinderpardon – een regeling voor langdurig in Nederland verblijvende asielkinderen. Het ene kind mag wel blijven, het andere niet. Door de weer opgelaaide discussie moest ik denken aan iets dat ik jaren geleden heb meegemaakt toen ik in de Tweede Kamer zat – een gebeurtenis die laat zien hoe willekeurig de politiek kan werken als het om asielkinderen gaat.

Op donderdag 27 januari 2011 moest ik het moeilijkste besluit van mijn politieke loopbaan nemen: voor of tegen een politietrainingsmissie in de Afghaanse provincie Kunduz stemmen. De steun van mijn partij GroenLinks was voor het eerste kabinet Rutte met gedoogsteun van de PVV doorslaggevend

De media lieten de ene kritische Afghanistan-expert na de andere aan het woord, op Twitter stroomden al dagen adviezen binnen en zelfs vrienden stuurden berichtjes via Facebook. Normaal hadden ze schijt aan wat ik in de politiek deed, maar nu lieten ze van zich horen: “jullie waren toch een pacifistische partij?” en “jullie ook al schoothondjes van Amerika?”

De andere kant van het verhaal was dat Afghanistan volgens de meeste onderzoeken het gevaarlijkste land ter wereld was voor meisjes en vrouwen. En dat GroenLinks hier iets tegen wilde doen in plaats van alleen maar te zeggen hoe verschrikkelijk het is dat tienermeisjes gedwongen worden te trouwen, verminkt worden als ze de ‘goede zeden’ schenden en gevangen of gedood worden als ze publieke functies willen bekleden. Politieagenten opleiden was een manier om iets van veiligheid te creëren voor onschuldige burgers.

Tijdens het pingpongen in mijn hoofd tussen voor- en tegenargumenten, verscheen er een brief van het kabinet in mijn email. Ik weet nog steeds niet of het strategisch getimed was of puur toeval. Er kwam per dag een shitload van zulke brieven over een shitload aan onderwerpen binnen, maar deze was van minister Leers van Immigratie en Asiel. Dat was mijn terrein, dus ik las het meteen.

De brief ging over Sahar, het Afghaanse meisje uit het Friese Sint Annaparochie, dat al tien jaar met haar familie in Nederland woonde en dreigde te worden uitgezet. In de brief deelde minister Leers doodleuk mee dat hij in beroep ging tegen een besluit van de rechter om Sahar en haar familie in Nederland te laten blijven.

Ik was verbijsterd. Terwijl wij worstelden om met een door de PVV gesteund kabinet zaken te doen over een politietrainingsmissie in een verscheurd land, wilde datzelfde kabinet daar meisjes naartoe sturen? De missie werd juist opgezet omdat Afghanistan zo onveilig was, vooral voor meisjes en vrouwen.

Er was niet veel tijd, omdat het debat over de missie een paar uur later zou beginnen. Ik besloot om het momentum van dat debat te gebruiken om achter de schermen iets uit te proberen. Het kabinet wist namelijk nog niet honderd procent zeker of we uiteindelijk allemaal voor de politietrainingsmissie zouden stemmen. Ik kon dus proberen te dreigen met een tegenstem voor de missie, om het kabinet te overtuigen de uitzetting van Sahar en soortgelijke gevallen op te schorten.

Ik belde Annelies Pleyte, de politiek assistente van premier Rutte. Zij zou de boodschap direct bij de premier kunnen droppen. Het was een kort gesprek waarin ik mijn onbegrip over de brief uitlegde. Ze luisterde en zei weinig. Ik hing op en al gauw bleek dat de verhalen over haar invloed klopten. Binnen no time werd ik gebeld door minister Leers.