Iedere dag een gezond weetje. Vandaag over ongezond verstand
Ivan Wolffers schrijft elke dag een gezond weetje, gebaseerd op onderzoeken met merkwaardige en soms ongelofelijke uitkomsten. Door de weetjes van Wolffers leer je van alles over bijvoorbeeld verschillende ziektes, medicijngebruik en gezond afvallen, maar ook over de vaak komische verschillen tussen mannen en vrouwen.
Er is zoiets als gezond verstand dat ons vertelt dat als je iets traumatisch hebt meegemaakt je er zo snel mogelijk over moet praten omdat je er dan sneller overheen komt. Dat is ook wetenschappelijk aangetoond voor wat betreft de behandeling van Post Traumatic Stress Disorder (PTSD).
Trouwens ook als je iets leuks beleeft wil je het delen om er nog meer plezier van te
hebben doordat je een ander er getuige van maakt. Tot zo ver het gezonde verstand, maar nu de wetenschap.
Het gaat niet alleen maar om of je het vertelt, maar ook nog om de manier waarop. Als je over iets in het verleden praat doe je dat normaal gesproken in de verleden tijd. Dat gebeurt in de onvoltooid verleden tijd (Ik was door de donkere nacht aan het lopen) of in de voltooid verleden tijd (ik liep door de donkere nacht). Mensen die ervaringen delen in de onvoltooid verleden tijd – en dat geldt voor positieve en negatieve ervaringen – zijn daar nog niet los van, terwijl wie in de voltooid verleden tijd praat er wel los van is gekomen.
Je zou dus over leuke dingen in de onvoltooid verleden tijd moeten praten omdat het dan net is of je er nog midden in zit. En over de vervelende dingen in de voltooid verleden tijd. Ik vind dat boeiend en begrijp beter dan ooit wat voltooid (voorbij) en onvoltooid (nog steeds) betekent.
Maar wat moet je als je een taal spreekt waarin er geen verbuiging van het
werkwoord bestaat, zoals in het Arabisch of in het Indonesisch? ‘Saya makan’ kan van alles betekenen: ik at, ik eet, ik heb gegeten, ik ga eten. Wordt dan alles zo’n beetje het zelfde en maakt het je niets meer uit.
Het weetje van zaterdag nalezen: Beter beslissen? Negeer je kennis