Hoe ik ontdekte waar het leven werkelijk om draait

Ja, want dat is het gevolg van ervaringen, goed of kwaad. Alles hoort bij je verleden, de goede herinneringen maar ook de slechte. Je kunt niet cherrypicking wat wel uitkomt of niet. De goede herinneringen zijn een constatering en de slechte leer je van, ook als het hele negatieve zijn.

Gimli Onzinnig antwoord. Je kunt je in een een half uur per dag niet alles herinneren, dus zul je een keuze moeten maken. En omdat het hier om herinneringen gaan die het waard zijn "gekoesterd" te worden, resulteert dat in een morbide vorm van "cherrypicking". Herinneringen van iemand met een Jappenkampsysndroom, bijvoorbeeld, zou ik niet graag beschreven zien als de moeite waard om gekoesterd te worden. Maar och arme, wat kunnen dergelijke herinneringen allesbepalend zijn.

@Zandb Zowel mijn eigen herinneringen als sommige van mijn ouders en zelfs grootouders hebben mij gevormd. Mijn ouders hebben allebei in het Jappenkamp gezeten, net als vrijwel mij hele familie van beide zijden. Zelfs een oom heeft aan de Birma spoorweg gewerkt en heeft het overleefd. Om die reden heb ik altijd mij paspoort bij me en heb ik een voorraad eten in huis voor minimaal een maand. Mijn ouders hebben altijd een ingepakte koffer met schone kleding onder hun bed gehad, zo ver ben ik niet gegaan. Herinneringen of ze nu goed zijn of fout, zijn waardevol en ze zijn een onderdeel van je zijn, ze bepalen wie je bent. Hebben mijn ouders een syndroom overgehouden? Vast wel, mijn grootouders van mijn vaderskant zeker. Zij hebben nooit en te nimmer ooit iets japans gekocht of gebruikt. Uit mijn jeugd kan ik mij herinneren dat mijn opa weigerde in de auto van mij pa te stappen om ergens naar toe te gaan. Hij ging wel met de bus. Mijn pa reed toen een Toyota. Is cherrypicking morbide? Ik weet het niet. Wat je vergeet , weet je niet meer en mis je ook niet, al zal jij het daar vast wel weer niet mee eens zijn. ik koester ook mijn slechte herinneringen, ze hebben me gevormd tot wie ik nu ben. Het kan in iemands leven niet allen maar goed gaan, juist de zaken die fout gaan, geven je meer inzicht dan de goede zaken. Die aanvaard je als zodanig.

Gimli Alle begrip. Maar ik erger me aan het woord "koesteren". En ik erger me aan uw, ongetwijfeld onbedoelde, suggestie, dat mensen die door te dwingende (traumatiserende) herinneringen geterroriseerd worden "iets verkeerd doen". Ik kan me tenminste niet voorstellen dat dergelijke mensen die traumatiserende herinneringen als "waardevol" zullen omschrijven.

Dit verzandt (no pun intended) in een semantische discussie over de keuze van woorden, dat mag maar is zinloos en niet inhoudelijk. Ik koester al mijn herinneringen en dat zijn door mijn leeftijd vele. Zowel de goede als de slechte, zij hebben mij gevormd. Ik heb het niet over anderen en hun mogelijk traumatische herinneringen en ervaringen, die heb ik ook.

Gimli "Sommigen zullen dat gevoel nooit kennen." Dat klinkt als dat een mens maar naar believen zijn herinneringen tot de moeite waard - tot waard om te koesteren - kan verklaren. En dat wie daartoe niet in staat is, faalt. Ik vind dit een waardeloze bijdrage vanwege het gebrek aan inzicht dat wat voor de een geldt, niet automatisch voor de ander geldt of zou moeten gelden.

De persoonlijke aversie bepaalt in hoge mate de mening zonder inhoudelijke argumenten. Niemand faalt, dat is jouw veronderstelling van mijn uitgebreide bijdrage, en is maar 1 detail in mijn betoog. Dat mag, maar is hoofdzakelijk negatief bedoeld, terwijl de schrijver juist de zaken vanuit een positief zelfbeeld schrijft. Dat is een compliment waard. Ik stel nergens dat mijn beeld leidend is, ik geef mijn mening op een positieve manier, en voor mij werkt het. Iedereen moet het helemaal zelf bepalen en niemand moet het op mijn manier doen. Ik vertel hoe ik het zou doen en daar mag iedereen gebruik van maken, maar is dat niet verplicht, die veronderstelling heb ik ook niet geuit.

Gimli Ik reageer op wat u schrijft. Niet meer en niet minder. Ik ken u niet en beperk me daarom ook, tot uitleggen hoe het bij overkomt, wanneer u bv stelt: "Sommigen zullen dat gevoel nooit kennen." Ik bijvoorbeeld, beweer niet dat "niemand faalt". Ik heb daar namelijk geen idee van. Ik kan me bepaalde zaken wel en niet voorstellen. Ik heb les gehad van iemand die in een Jappenkamp zat. Vreselijk veel van geleerd, zeker. Maar ik heb ook gezien wat het doet met iemand die geteisterd wordt door dergelijke herinneringen. Voor hem vormde het bezoek van Hirohito in Nederland (begin jaren 70) de doodsteek. Dat voor hem een half uurtje herinneringen als waardevol koesteren goed zou zijn, dat is een gotspe. In ieder geval heeft de man heeft nooit meer lesgegeven. (Al ben ik bang dat dat veel te eufemistisch klinkt.)

Geldt dat opnoemen ook niet de premiers die Nederland heeft gehad van voor WW2? Terwijl dat toch ons pakkie aan is, in tegenstelling tot de presidenten van de USA.

Ik heb ze niet gemist. Zouden korte broeken ook meetellen?