Hoe de critici van Wilders gemuilkorfd worden

De afgelopen jaren zijn het voornamelijk critici van Wilders en de PVV geweest die monddood werden gemaakt, met medewerking van gevestigd links.

Nog altijd weet rechts zijn Calimerocomplex te gebruiken om de demonisering van links te camoufleren. Dit terwijl de meest rechtse regering in de parlementaire geschiedenis zich opmaakt om de laatste resten van de verzorgingsstaat op te doeken, met dank aan de racistische PVV. Wilders en de zijnen zetten zichzelf neer als de voorvechters van het vrije woord, maar ondertussen stelt de PVV kamervragen over debatten, columns en kinderliedjes die hen niet aan staan. In het Nederland van Rutte-I is de vrijheid van meningsuiting verworden tot een middel van regerings- en gedoogpartijen om minderheden en opponenten de mond te snoeren.  Het patroon is overduidelijk. Rechtse media als GeenStijl, Elsevier en PowNews beginnen een hetze tegen een individu dat vervolgens door zijn of haar eigen partij wordt geslachtofferd of zelf door de knieën gaat.

In 2008 kwam Doekle Terpstra met zijn uiterst gematigde initiatief ‘Benoemen en bouwen’, Wilders noemde het een belediging voor de democratie en een aanzet tot geweld. Het CDA en andere partijen bleven stil en Wilders kreeg vrij spel om met behulp van de Telegraaf de ‘laffe dhimmi’ onderuit te halen. Datzelfde jaar begon GeenStijl aan de karaktermoord van Ella Vogelaar en dwong de PvdA haar minister tot aftreden. In het CDA verdween Ab Klink na kritiek op Wilders naar Europa, terwijl ‘anonieme’ CDA-kamerleden aan de stoelpoten van Kathleen Ferrier zagen.

Maar de zwakke knieën bleven niet beperkt tot de regentenpartijen PvdA en CDA. In 2008 besloten de linkse partijen tot een boycot van een antiracisme demonstratie omdat deze gericht was tegen hun ‘collega’ Wilders. De SP had al in februari van dat jaar aangegeven dat de straat niet het toneel van de strijd tegen racisme mocht zijn en besloot tezamen met de PvdA en GroenLinks tot een cordon sanitaire tegen buitenparlementair antiracisme. In retrospectief is het gemak waarmee Wijnand Duyvendak na kritiek van SGP, VVD en PVV door Femke Halsema aan de kant werd geschoven een voorbode geweest van de wijze waarop nu GroenLinks-leden Mohammed Rabbae en René Danen onder vuur liggen. De partijtop van GroenLinks lijkt hiermee opnieuw door de knieën te gaan voor de hetze van rechts, ditmaal van PowNews en Elsevier.

Hoe men ook mag denken over de rechtszaak, het is niet Wilders die in het beklaagdenbankje zit. Een combinatie van karaktermoord door rechtse media als GeenStijl, Elsevier en PowNews en zwakke knieën van politieke partijen heeft een sfeer gecreëerd waarbinnen oppositie tegen het racisme van Wilders en de PVV neerkomt op politieke zelfmoord. De Gedoger gijzelt de regeringspartijen, terwijl de oppositiepartijen een cordon sanitaire tegen kritiek op Wilders hebben afgekondigd. Hiermee is een gevaarlijke ontwikkeling ingezet die de vrijheid van meningsuiting als middel van minderheden om zichzelf te beschermen heeft aangetast. Thomas von der Dunk schreef onlangs dat links ‘niet te netjes moet willen zijn’, wellicht dat het doorbreken van parlementaire cordon sanitaire tegen kritiek op ‘collega’ Wilders een eerste stap zou kunnen zijn.