Het Zwarte Piet debat escaleert

“Je stapte vanmiddag de auto in als een tolerante liberaal en je kwam thuis als een racist” zei mijn man toen ik woensdagnacht thuiskwam. Ik had enkele dagen nagedacht of ik wel zou ingaan op de uitnodiging van Debat op 2 om mee te discussiëren over de Pietenkwestie.

Toen ze me overtuigd hadden dat het zeer zeker niet een wit- tegen zwartdiscussie zou worden, maar een genuanceerd debat , stemde ik toe. Ik had zelfs een aantal best wel luchtige quotes bedacht onderweg, die heb ik niet gebruikt, daar was de sfeer niet naar. Ik was misschien wel fysiek aangevallen als ik daar een grapje had gemaakt.

De reden dat ik was uitgenodigd was mijn Pietenblog. Dat blog schreef ik nadat ik vorige week live had meegekeken naar de hoorzitting in Amsterdam via de site van AT5.

Godwin Ik was van die hoorzitting geschrokken. 21 bezwaarmakers die niet schroomden de holocaust, Anne Frank en de gaskamers er voortdurend bij te halen, Sinterklaas een pedofiel noemden, en er was daar niemand die hen corrigeerde.

Quinsy Gario probeerde de mevrouw die er zat namens de ‘vergunninghouder’, het comité dat de intocht in de hoofdstad organiseert, de mond te snoeren. Wat hem betreft had die mevrouw geen spreekrecht en mocht ze alleen aanhoren. De voorzitter van de hoorcommissie legde geduldig uit dat de vergunninghouder wel degelijk mocht reageren. Er werd gejoeld. De mevrouw was inmiddels zo geïntimideerd en in een hoek gedrukt dat ze elk woord dat ze sprak hakkelend op een weegschaaltje legde, en toch werd ze nog bij elke zin uitgejoeld. Het was allemaal niet best, het was respectloos.

Ik zag voor het eerst een  enorme haat tegenover een feest dat ik nog steeds als onschuldig zie. En een haat tegenover mij die dat feest omarmt. Ik schreef dat blog. Niet met of over de Godwins, wel over wat voor mij Zwarte Piet dan wel betekent.

Ik was niet eens van plan die Godwins op TV te benoemen, maar vertelde toch tijdens dat debat dat ik zo was geschrokken van die enorme haat. De Godwin werd herhaald. Op landelijke televisie, en wederom was er niemand van de tegenstanders van Zwarte Piet die zich van die uitspraken distantieerde. Sterker nog, meerdere mensen gingen die Godwins juist verdedigen.

Bang Ik vond het afschuwelijk en ben er twee dagen later nog steeds naar van. Ik stel er mijn mening niet door bij, ik ben er wel bang door geworden. Maar ik weiger me een schuldgevoel te laten aanpraten door een goed georganiseerde brainwash-media-campagne .

Ik weet heel goed hoe het voelt gekwetst te worden. Ik ben dan wel niet zwart, maar wel dik, en ik uit mijn mening. Ik ben als kind gepest, getreiterd en mishandeld omdat ik buiten de groep viel, iets ‘anders’ was, heb geleerd mensen die me kwetsen te vermijden, en online kun je ze blocken. En ik heb een dik vel ontwikkeld. Ik kan wel wat hebben. Kom maar op.

Ik ben ooit in Egypte aangerand door een grote groep mannen in jurken die alle blonde vrouwen blijkbaar hoeren vinden en vervolgens door een politie-escorte, die driftig met knuppels op die groep mannen ging inslaan, bibberend naar mijn hotel gebracht.

Ik zal niet zomaar meer naar Egypte gaan. Of ik verf eerst mijn haar zwart.

Ik weet hoe het voelt gekwetst te worden. Wat ik niet herken is intense haat. En die haat vind ik doodeng. Het is een explosief vat. Dit debat polariseert, wil mensen verplichten vóór of tégen te zijn. Als je voor Zwarte Piet bent ben je een racist en intolerant, als je tegen bent tolerant.

Maar zo simpel ligt het dus echt niet. Ik was op Twitter tijdens het debat naast een racist natuurlijk ook nog een vies vet overjarig viswijf die haar bek moest houden. Maar goed, de idioten op Twitter ken ik nu wel.

Broederschap Verdraagzaamheid en tolerantie werken volgens mij meerdere kanten op. Deze discussie is niet best. Als ik Zwarte Piet een held vind betekent dat niet dat ik mensen discrimineer of uitscheld, maar ik begrijp ook dat dat niet voor iedereen geldt, en dat er wel degelijk gediscrimineerd wordt. Als discriminatie en pesten zouden verdwijnen met het afschaffen van Zwarte Piet zou dat geweldig zijn. Maar zo werkt het dus helaas ook al niet.

Na afloop van dat heftige debat woensdagavond vroeg ik iemand van de ‘overkant’ of hij zich verantwoordelijk zou voelen als er tijdens Sinterklaasintochten onlusten met slachtoffers zouden uitbreken. “Ja maar dat ben ik dan toch niet!” zei hij geschrokken.

Ik weet wat het is gekwetst te worden, ik weet niet wat het is intens te haten.

In mijn ideale wereld kunnen mijn perceptie van dit feest en de perceptie van degenen die zich gekwetst voelen naast elkaar bestaan. Ik zou het geweldig vinden als Zwarte Piet door de discussie die ontstaat juist een statement zou worden voor broederschap en verbondenheid en dat iemand die Zwarte Piet genoemd wordt dat als een compliment zou zien, omdat Zwarte Piet een held is. Maar zo werkt het helaas niet.

Mensen die discrimineren – wit, zwart, geel of groen-, haten of in een slachtofferrol gaan hangen zijn geen helden. Dat zijn stuk voor stuk zielepieten, ongeacht hun kleur.

Ik vrees wel dat mijn ideale wereld helemaal niet bestaat en het volgende debat over Piet mag iemand anders doen. Ik wil niet medeverantwoordelijk zijn voor een verdere escalatie. Dit gaat echt nergens meer over. Het is geen dialoog meer maar een oorlog.

Wat als dit helemaal niet om Piet gaat, maar Piet slechts de stok is van een groep mensen die zich al heel lang miskend voelt en inmiddels een intense haat heeft ontwikkeld? Dan hoop ik dat door de discussie het deksel niet van dat explosieve vat is gesprongen.

Voorlopig hou ik wel even mijn bek.

Dit artikel staat ook op de website van Petra