Het preventieve zeikwijf

Preventieve zeikerds waren vroeger slechts ouders die je nariepen voorzichtig te zijn tijdens het uitgaan terwijl jij zwalkend met nep ID de entree passeerde.

‘Niet te veel drinken he!’ was het laatste wat je hoorde en tevens het laatste wat je je van de avond kon herinneren.

Als je de volgende dag met je suïcidale kater aan de ontbijttafel zat en er werd gezegd: ‘Ik heb je gewaarschuwd!’, wist je dat in het preventieve gezeik van je moeder een kern van waarheid zat en dat het preventie-gezeur een bezorgde onderbouwing had. Goed bedoeld dus.

Helaas zijn er tegenwoordig veel (lees: VEEL) mensen die veel (lees: VEEL) en onnodig preventief zeiken: de ik bemoei-dus-ik-besta-mensen. Deze groep mensen zeurt echter niet uit bezorgdheid maar uit bemoeizucht onder het motto: een dag niet gezeken is een dag niet geleefd!

De trein is het paradijs voor een lid van de ik-bemoei-dus-ik-besta-beweging en de stiltecoupé is het beloofde land.

Bepakt en bezakt plof ik neer en groet de vrouw die tegenover me zit. Ze draagt een T-shirt met daarop een bodywarmer en in plaats van mij terug groeten tikt ze op het stilte-teken op het raam. Mijn telefoon staat op stil en trilt wanneer Michelle mij belt. De vrouw kijkt me streng aan en slaakt een diepe zucht. Een harde diepe zucht, zeker voor in een stiltecoupé.

Snel druk ik Michelle weg en stuur haar een bericht dat ik in de NSB-coupé zit en dus niet op kan nemen. ‘Sorry hoor’ zeg ik tegen de mevrouw die opnieuw naar het stilte-bordje wijst terwijl ze me strak aan blijft kijken.

Opnieuw geeft mijn telefoon een klein trillertje en ik zie dat Michelle een voicemail heeft achtergelaten. Ik toets 1233 en wil de telefoon aan mijn oor leggen maar de bodywarmer-feeks slaat deze uit mijn hand op mijn schoot. Ik neem aan dat zij dit doet omdat ze denkt dat ik ga bellen.

‘DIT IS EEN STILTECOUPÉ JONGEDAME! WELK DEEL VAN STILTE BEGRIJP JE NIET?!’ sist de vrouw. Het lijkt of ze hier van geniet. Haar ogen twinkelen en de woorden staan al zeker 10 minuten klaar in de startblokken om naar buiten gesmeten te worden. Hier heeft ze haar hele treinreis op gewacht! Hier heeft ze dit plekje zorgvuldig voor uitgekozen. Welk deel van stilte begrijp ik niet? De vrouw heeft zich in tijden niet zo goed gevoeld, dat zie ik aan haar gezicht. Ik denk zelfs dat ze hier een klein beetje opgewonden van is geworden. Ze heeft bemoeid dus zij bestaat! Ik kies ervoor het te laten voor wat het is en de vrouw in haar eigen zure sop wat zojuist is vrijgekomen te laten gaarkoken.

Deze plannende-preventie-zeikerd is bevredigd en ik troost me met een hilarische voicemail van mijn vriendin Michelle.

Een paar dagen later pas ik op de honden van mijn ouders en wandel door een parkje. Wanneer poedel Bram (zo’n hele grote) kenbaar maakt te gaan kakken gris ik naar een boterhamzakje om het op te ruimen. Nog voor de drol de grond raakt komen er twee dames hun tuin uitgestormd om te ‘vragen’ of ik het wel ga opruimen.

Of ik wel weet dat haar kleinkinderen hier ook wel eens spelen.

Of ik wel weet hoe goor het is om in de hondenpoep te trappen.

Of ik wel weet hoeveel zo’n dier neerlegt per keer.

Ik vertel dat ik van alles op de hoogte ben en niet voor Jan Lul met een boterhamzakje naast een hoop stront sta.  Ook vertel ik dat ik geprobeerd heb de kak uit de reet van mijn hond op te vangen maar dat dit voor mens en dier erg oncomfortabel is.

Ze kunnen er niet om lachen.

De twee dames blijven staan en beginnen de zinnen te herhalen én elkaar om en om gelijk te geven. Ik ben blij dat ik deze groep preventie-zeikerds kan bevredigen in hun behoeftes.

De behoefte van de hond gooi ik met zakje en al in de prullenbak. Iets wat ik zonder de vingertikkerij ook keurig had gedaan, maar nu heb ik met dit zakje kak toch nog twee dames een prettige dag bezorgd.

Ze hebben zich ermee kunnen bemoeien. Zij bestaan!