Het ongezonde dieet, dat werkt

Ik ben me er al geruime tijd van bewust dat mijn body mass index (BMI) een beetje te hoog is. Niet schrikbarend, maar er kan best wat af. Dus toog ik twee weken geleden vol goede moed naar de supermarkt om een flinke hoeveelheid gezonde producten in te slaan. Als ik een week lang de discipline kon opbrengen om van plastic af te blijven, moest dat principe ook voor mijn eten kunnen gelden.

Net als de helft van de wereldbevolking heb ik al jaren een fascinatie voor diëten. Of liever: voor mensen die zichzelf uithongeren om – soms terecht en niet zelden onterecht – wat kilo’s af te vallen. Zo komt het dat ik overal wel wat vanaf weet: van het Sonja Bakker-dieet, tot het één-kilo-per-week dieet, van dr. Atkins, tot het ouderwetse calorieën tellen. Toch heb ik in tijden van een licht overgewicht, onder het mom van ‘diëten is slecht, je moet je eetpatroon veranderen’, nog nooit een dieet gevolgd. Ik ben hoogstens wat meer gaan bewegen, zonder resultaat. Tijd om me bij de dikke massa te voegen dus.

Wie het wereldwijde web af surft op zoek naar mogelijke manieren om af te vallen wordt overladen met wonderpillen, ranzige smeersels en het magische Uiensoepdieet dat je belooft 7 kilo in 7 dagen te verliezen, al dan niet gemeten in vrienden die weglopen omdat je zo stinkt. De conclusie van al die websites: je kunt heel makkelijk en snel veel kilo’s kwijtraken.

Maar als diëten zo makkelijk is, waarom zijn er dan zo ontzettend veel mensen – bijna obsessief – bezig met afvallen? Hoe graag we het ook willen, pondjes hebben geen vleugels en kunnen er daarom simpelweg niet afvliegen. Diëten is werken. En wel verdomd hard.

In het kader van een uit de hand gelopen ‘week zonder’ heb ik me de afgelopen twee weken strikt aan het South Beach dieet gehouden. Dat betekent: geen brood, geen pasta, geen aardappelen, ofwel: zo min mogelijk koolhydraten c.q. liefde. Hoewel ik de belofte ‘val 3,5 tot 6 kilo af in de eerste twee weken’ wat overdreven vond, lijkt de theorie van het dieet me wel logisch.

Het technische verhaal Volgens de ‘bedenker’ is onze insulinehuishouding een rotzooi vanwege de grote hoeveelheid verkeerde koolhydraten die we binnen krijgen; koolhydraten met een hoge glycemische waarde. Ik heb geen idee wat ze daarmee bedoelen, maar google en je vindt lijstjes van voedingsmiddelen en hun glycemische waarde. Deze slechte koolhydraten zorgen ervoor dat onze bloedsuikerspiegel snel stijgt, waarna insuline aangemaakt moet worden om de glucose uit het bloed te werken. Zo’n daling in de suikerspiegel zorgt er vervolgens weer voor dat je honger krijgt en de cirkel is rond: je gaat weer eten. Door te zorgen dat je suikerspiegel stabiel is, verminder je het hongergevoel en kun je dus met minder eten en calorieën de dag door.

South Beach is opgedeeld in drie fases. De eerste draait om totaalonthouding: twee weken eet je geen koolhydraten. Tijdens de tweede fase ga je weer goede koolhydraten in je voedingspatroon integreren. Wanneer je op je streefgewicht bent ga je fase 3 in: de rest van je leven.

Twee weken geen lekkere spaghetti en mijn week niet afsluiten met mijn grote vriend de aardappel (in welke vorm dan ook) leek me een equivalent van de hel, maar het is me gelukt. Met behulp van een ongezonde hoeveelheid eieren, vlees en vis. Voedingsmiddelen waar ik voorheen erg van hield, maar die me nu steeds meer tegen gaan staan. Zelfs de kassier van de AH kon zijn verbazing niet inhouden toen ik voor het eerst spinazie, broccoli en champignonnetjes kwam hamsteren. “U houdt wel erg van groente”, stamelde hij. Trots had ik “ja” geknikt, niet wetende wat me te wachten stond.

Echt honger heb ik niet gehad, terwijl ik toch aanzienlijk minder calorieën binnen kreeg dan voorheen. Vaak passeerde ik de magische grens van 1000 niet eens. Overigens ook de gezonde grens die een mens nodig heeft om te kunnen leven. Een half uurtje hardlopen, acht uur slaap en mijn netto calorie-inname daalde ver onder de nul.

In totaal ben ik 2,2 kilo kwijt geraakt, nog 1 te gaan en de BMI-meter passeert weer de grens naar ‘gezond’. Voor die laatste kilo knok ik nog even door, maar dan ben ik er ook helemaal klaar mee. Gedurende de twee weken ben ik ontzettend chagrijnig geweest, was ik erg loom en moe, haalde ik bij het hardlopen met moeite vijf kilometer, terwijl zeven toch altijd het streven is, heb ik voor het eerst ervaren hoe verzuurde spieren voelen (geen pretje)  en bovenal: moest ik op het verlovingsfeestje van mijn tweelingbroer de taart afslaan.

Hasna schrijft iedere week voor Joop.nl ‘een week zonder…’. Suggesties hoe ze zichzelf de volgende keer een week kan pijnigen? Laat het achter in de reacties.

Lees ook in deze serie: Het plasticdieet Dit artikel staat ook op de website van Hasna