Het is hier gelukkig nog altijd niet echt oorlog

Nico schrijft een serie over oorlog. Dit is aflevering 81.

Ongeveer eens per week schrijf ik al een dik jaar een stukje over het verschijnsel oorlog. Als je de media en de politiek moet geloven dan is die oorlog, waar het Nederland betreft, voortdurend in aantocht. Daarom debatteren we uitgebreid over miljardeninvesteringen in onze defensie, we maken ons druk om de drones die boven de vliegbasis Volkel cirkelen en in campagnes worden we opgeroepen om spullen in te slaan om de oorlog te overleven. In het bevorderen van vrede wordt niet of nauwelijks geld gestoken. De herkomst van die drones wordt aan de Russen toegeschreven, maar blijft nog altijd onduidelijk. En het kopen van noodpakketten, zo wordt aangeraden, is ook handig om op natuurrampen voorbereid te zijn.

Maar mijn punt is dat het hier gelukkig nog altijd geen oorlog is. Dus waarom voortdurend angst zaaien en oorlogsgeweld aanpraten? Het is misschien verstandiger de accenten wat te verleggen. Zo denk ik dat het meer zin heeft om actiever te worden via een coalitie van serieus vredelievende landen dan op te trekken met de NAVO, de EU en de VS. Zolang types als Trump en Poetin-gezinde Oost-Europeanen het in sommige van die landen voor het zeggen hebben. Dergelijke omstandigheden vertroebelen de kans op betere vredesonderhandelingen. Volgens mij kun je ook beter meer geld steken in de opvang van vluchtelingen, medische hulp en wederopbouw dan in omstreden vormen van wapenhandel.

Met mijn naïviteit valt het wel mee. Natuurlijk erken ik de realiteit van de huidige oorlogen en heb ik niks tegen verhoging van onze defensie-uitgaven, het steunen de defensie van Oekraïne of het boycotten van Israël, omdat men – in strijd met de uitgangspunten van het vredesplan - doorgaat met het doden van Palestijnse burgers en aanvallen op de Westelijke Jordaanoever. Het is eerder een kwestie van timing, dosering en verschuiving in prioriteiten. Soms lever ik graag detailkritiek.

Of ik lees de opinie van wetenschapsjournalist Asha ten Broeke. Zij schrijft: “Zie wat er gebeurt en zeg je loyaliteit aan dit systeem op. De mensen op de vlucht, in Gaza, in Soedan – zij zijn onze broeders en zusters. Zij, en niet Microsoft of Google of moreel failliete kabinetten, verdienen onze steun, onze solidariteit en onze strijdlust.” (Vk 21/11/2025) In het tv-programma Buitenhof zag ik mijn collega Michiel Driebergen. Op zijn mooie podcast wil ik in ‘Oorlog 82’ terugkomen. Zijn vraag ‘Hoe blijf je mens in een oorlog?’ moet ons aan het denken zetten.

Ik ben blij dat we in ons land nog altijd niet door rechtstreeks – al of niet nucleair – oorlogsgeweld getroffen worden. Prettig om met dat idee het einde van 2025 te halen. En voor de opgewonden standjes en mierenneukers maak ik de vloer vrij om mij er in reactie op deze opinie weer ongenadig van langs te geven. Zet hem op, jongens en meisjes, die zich aangesproken voelen. Dan vier ik ondertussen dat de echte impact van een grote oorlog ons hier nu nog bespaard blijft.