Het is carnaval: De PVV omarmt de revolte

De peilingen van Maurice de Hond duidelijk laten zien dat veel Nederlanders het xenofobe denken van de PVV ondersteunen. Want bang voor vreemdelingen, dat zijn ze al jaren. Vier jaar geleden werd een ‘klik’-site voor stoute Europeanen (Polen en Roemenen) opgericht, daarna was Geert een beetje boos op de Grieken en dit keer krijgen de oorlogsvluchtelingen er van langs. En hij verzon een nep-pepperspray. Om je te beschermen tegen vluchtelingen. En dat is natuurlijk precies waar carnaval over gaat. Een nep-rol spelen met een nep-spray in een nep-wereld.

PVV’ers houden van de revolte PVV’ers zijn voorspelbaar over hun rol. En de meedeiners zijn ook kinderlijk eenvoudig. Carnavaleske meezingers. Ik heb namelijk de ontdekking gedaan dat het in de aard van de PVV’er ligt om ons allemaal het hele jaar door te laten lachen. En dat ze steeds willen blijven scoren met dezelfde carnavalshit #kominopstand. Het is hun vergeven. Het is tenslotte weer carnaval in Nederland. Ik zie hun drijfveer. Op satirische wijze spotten met de maatschappij en de politiek. Kijken we naar de oorsprong van carnaval zien we dat vanuit antropologisch perspectief het carnaval een omkeringsritueel is, waarin maatschappelijke rollen worden omgedraaid en met normen over gewenst gedrag worden opgeschort. Een soort nep-maatschappijtje bedrijven. De PVV is in mijn visie een carnavalspartij, maar wel een die denkt dat het hele jaar hun prins carnaval aan het woord mag zijn. En zijn adjudanten? Die doen hard mee met het meezingen van de carnavalshit van de Überprins.

PVV’ers zijn tonpraoters Belangrijke componenten van de carnavalsrituelen zijn de zogeheten betogen in lokaal dialect. Nieuwe woorden worden zo toegevoegd aan de al zeer polymorfe politieke taal. In het geval van de PVV meestal samenstellingen met ‘tsunami’ erin. Vaak gebruikt voor de vergrotende trap. Niet door een mug gestoken worden, maar door een muggen-tsunami. In Brabant worden deze carnavalvierders tonpraoters genoemd, en ze zitten daar ook daadwerkelijk in een ton, in Limburg buutreedner en in Zeeland een ouwoer genoemd. Allen houden een cabaretesk betoog in een politiek soort dialect, waarin allerlei actuele zaken de revue passeren. Vaak worden daarbij lokale situaties en bekendheden uit de landelijke, lokale en regionale politiek op de korrel genomen. Het grijpt terug op de traditie van de nar. Erg ondeugend allemaal. Als ik nu een doorkijkje maak zie ik dat PVV’ers, vanuit hun toestand waar ze zich in welbevinden, eigenlijk continu carnaval vieren. Het beperkt zich niet tot de korte periode voor aswoensdag maar gaat gewoon het hele jaar door. Zelfs boven de rivieren. Stouterds. Ze houden niet van ophouden en lachen zich een aap. Ze vergeten dat als je in de ton stond, je van alles gevrijwaard was. Nu ze uit de ton stappen, stappen ze uit de toon.

De vastgelopen plaat Dat de PVV altijd maar in haar groef blijft hangen toont aan dat deze carnavalsvereniging wel de ‘broken record’ van de Lage Landen is. Ik zie dat hij als prins carnaval zijn angsten toegankelijk maakt veel hossende soortgenoten. Carnaval is tenslotte een nationalistisch volksfeest.

Het verhaal van de plaat die in zijn groef blijft hangen is van alle tijden. In elke periode in de geschiedenis heb je een partij waar het zittende regime en intelligentsia meewarig het hoofd over schudt. Gelukkig kunnen we nu hoogleraar Swaab de schuld geven van dit ‘enge nationalisme’. Hij heeft tenslotte ontdekt dat mensen gewoon als VVD’ers, Groenlinksers, SP’ers of PVV’ers geboren worden. Dat we geen bewuste beslissingen in ons leven nemen, en dat alles simpel is voorgekookt in ons hersenen. Je bent wat je ‘gen’ in je hersenen heeft gebrand, gekokstooft.

Hersenspecialist Piet Vroom had daar mooie verhalen over. Over onze basisemoties als lachen en angst. Zijn boek ‘Tranen van de krokodil’ vertelde dat we als het gaat om onze primaire emoties, en ik schaar er voor het gemak vreemdelingenhaat ook onder, nog steeds worden geleid door onze hersenstam en niet de cortex. De hersenstam als basaal overblijfsel van de evolutie met de emoties van een krokodil en verantwoordelijk voor het gedrag van al die Nederlanders die even de nuance tijdens carnaval kwijt zijn.

Bij de PVV blijft dat paard steeds vaker in de gang staan. Of het nu een islamitisch, Grieks of Oost-Europees paard is. Het dweilorkest van de PVV kan geen nieuwe liederen meer bedenken en komt steeds moeilijker uit haar steeds dieper lopende groef. Het is ons oerinstinct dat maar niet beschaafd wordt.