Het gevoel ergens bij te horen, dat wil ik hebben

Ik maak me zorgen... en ik hoop degene die dit leest ook. 

Afgelopen week was ik een genodigde bij de uitreiking van de Ab Harrewijn prijs. Ik had mijn vriendin genomineerd hiervoor. Mijn vriendin die ik al ruim twintig jaar ken.

Toevallig kwam ik het tegen op internet. Ik moest even Googlen wie nou toch die Ab Harrewijn was. Ik begon te lezen over hem en eigenlijk was ik meteen geïnspireerd door deze man. Wat een fantastisch werk heeft hij verricht. Hij was werkzaam als industriepredikant. Zette zich in voor mensen aan de 'onderkant' van de samenleving. Zijn werk wordt nog steeds voortgezet en hij is voor velen een inspiratiebron.

Ik dacht na deze speciale dag, ik wil zoals Ab zijn. Ik wil wat betekenen voor de maatschappij. Als zuster zijnde doe ik dat natuurlijk ook al. Maar ik wil op een andere manier mijzelf gaan inzetten.

De locatie waar de prijsuitreiking plaats vond was een locatie die was opgezet vanuit de dromen en het ideaalbeeld van Ab. De sfeer was erg prettig en sowieso omdat we er met gelijkgestemden waren voelde je je meteen onderdeel van een "club". Dat is een gevoel wat iedereen volgens mij stiekem, of minder stiekem, wel wil hebben. Het gevoel ergens bij te horen. Het gevoel ergens bij te horen ook al val je buiten de opgelegde normen en hokjes van de maatschappij. Voor die mensen wil ik strijden.

Ieder huisje heeft zijn kruisje, we moeten beter op deze kruisjes gaan letten. En voornamelijk wil ik gaan letten op de kleine kruisjes die in die huisjes wonen. Of de pubers in die huisjes is een nog beter idee. De pubers van nu zijn onze toekomst. Ik zie voorlopig die toekomst somber in. Hoe kunnen we hen weer het perspectief bieden zodat ze niet het verkeerde pad op gaan? Hoe kunnen wij ervoor gaan zorgen dat zij zich onze toekomst gaan voelen. Ik maak me zorgen... en ik hoop degene die dit leest ook.