Het gerompslomp van trouwen in Israël

Binnenkort krijg ik een stagiaire voor drie maanden. Tijdens een Skype-gesprek vroeg ik hoe haar ouders erover denken dat ze in de Palestijnse gebieden gaat verblijven. Haar moeder heeft er niet zoveel moeite mee. Ze is niet bang dat haar iets zal overkomen, wél dat ze verliefd wordt en in Palestina wil blijven! En zo gek is die gedachte niet, want precies dat is mij ook gebeurd. En ik waarschuwde haar maar alvast dat verliefd worden op een Palestijn een heleboel gevolgen kan hebben!

Toen Tariq en ik besloten om samen verder te gaan, bleek dat er een paar hindernissen moesten worden genomen.

Tariq woont in Beit Safafa dat officieel in de Westbank ligt, maar door Israël als onderdeel van Jeruzalem en dus van Israël wordt beschouwd. In Israël bestaat het burgerlijk huwelijk niet. Je kunt niet op het gemeentehuis trouwen. Trouwen gebeurt in de kerk, in de moskee of in de synagoge. En Israël accepteert geen huwelijken tussen mensen van twee verschillende geloven. Ondanks het feit dat Tariq hartstikke atheïst is, staat er in zijn ID kaart dat hij moslim is. En ondanks het feit dat volgens de islam een moslim man met een christelijke vrouw mag trouwen, is dit in de Staat Israël niet mogelijk. Wij hadden geen andere keuze dan het islamitisch huwelijk. Maar ja, ik was geen moslim. Dus eerst moest ik moslim worden.

Moslim worden doe je bij de islamitische rechtbank. Wij daarheen. Ik had de hele geloofsbelijdenis in het Arabisch uit mijn hoofd geleerd. Niet echt makkelijk want er zit heel veel dezelfde klank in en ik was bang dat ik zou struikelen over de la’s in het ‘La illaha illa Allah’ (er is geen God dan God). Gelukkig was de rechter heel vriendelijk en sprak hij mij de zin woord voor woord voor, ik hoefde alleen maar na te zeggen.

De volgende stap was het huwelijkscontract. Daarvoor kwam de imam naar ons huis. Het was een hele aardige man die ook een beetje Engels sprak. Hij stelde me een paar vragen over mijzelf en daarna vroeg hij welk bedrag ik als bruidsschat wilde. Bruidsschat?! Daar had ik helemaal niet over nagedacht! Ik heb gevraagd naar wat gebruikelijk is en dat bedrag is opgenomen in het huwelijkscontract. Vervolgens moesten we een soort gelofte afleggen in het klassiek Arabisch. Ik heb erg mijn best gedaan om het zo mooi mogelijk uit te spreken, maar ondertussen zat Tariq’s neef Mohamad de hele tijd gekke bekken te trekken, dus het was lastig om mijn gezicht strak in de plooi te houden. De getuigen zetten hun handtekening en dat was dat. Op papier getrouwd.

Maar in Palestina is het pas ècht een huwelijk als er een bruiloftsfeest komt en dat feest wordt voorafgegaan door wat men ook wel het henna feest noemt. Er kwam bij ons geen henna aan te pas, maar wel hadden we zo’n zestig mensen boven op het platte dak van het huis, heel veel hapjes, muziek en dansen.

Dat was het kleine feestje twee dagen vóór de grote bruiloft. Voor de grote bruiloft nodig je de hele familie uit, met alle achterneven en nichten erbij, alle oud tantes en ooms, maar ook alle mensen waar jij ooit op hun bruiloft bent geweest. Want toen heb je hen geld gegeven en nu zijn zij (sociaal) verplicht om dat terug te betalen. Op die manier kun je de hoge kosten van de bruiloft spreiden over de jaren heen. Wij hadden ruim 700 mensen op onze bruiloft die we allemaal een warme maaltijd hebben aangeboden. We hadden prachtige bloemen, vuurwerk, een geweldige dj en een fantastische fotograaf die ook zorgde voor video opnames. We hebben die avond alle rekeningen kunnen betalen met het geld van de gasten.

Zoals gebruikelijk zijn we daarna in het huis van mijn schoonouders gaan wonen. We hadden liever iets in Bethlehem gehuurd, waar ons sociale leven zich afspeelt, maar dat is geen optie. Tariq heeft geen Israëlisch paspoort, alleen een Jerusalem ID, dat hem inwoner van de stad Jeruzalem maakt. Hij móet in Jeruzalem blijven wonen, anders kan hij zijn ID kwijtraken.

Om de procedure te starten om voor mij een verblijfsvergunning te krijgen, moesten we ook nog langs het ministerie van Religieuze Zaken waar Yosi, de enige in heel Israël die daartoe bevoegd is, mijn bekering tot de islam en ons moslim huwelijk moest goedkeuren. Vervolgens moesten we een stuk of dertig documenten verzamelen, sommigen met officiële vertaling en stempels, veel documenten om te bewijzen dat we echt in Jeruzalem wonen. We hadden een paar trouwfoto’s geprint, maar die werden niet geaccepteerd. Alleen afdrukken van foto’s van een fotowinkel werden goedgekeurd. We zitten nog in de procedure.

Louisa kwam 10 maanden na de bruiloft. Ze is nu 7 maanden. Omdat haar vader een Palestijn is en ik een buitenlandse, doet het ministerie van Binnenlandse Zaken er eindeloos over om haar een ID nummer te geven. En zonder dat ID nummer kunnen wij nog altijd niet naar Nederland. Mijn familie heeft Louisa dus nog steeds niet gezien. Daarover schreef ik eerder een blog. Er is sindsdien nog niets veranderd. Behalve dan dat Louisa inmiddels twee tandjes heeft, mama kan zeggen, of dat nou bewust of onbewust is, en inmiddels rechtop kan zitten.

Eind volgende week komt de stagiaire. Ik denk dat ik haar eerst maar even dit verhaal laat lezen.

Kristel Letschert komt oorspronkelijk uit Utrecht, maar woont en werkt al een aantal jaar in de Palestijnse gebieden. Vanuit Beit Safafa, een Palestijns dorp aan de Israëlische kant van de muur, houdt ze voor Joop wekelijks een blog bij over wat het betekent om, getrouwd met een Palestijn, op de Westbank te wonen.